Αθλητικά > άλλες ομάδες - ποδόσφαιρο

Υπόλοιπη Ευρώπη

(1/18) > >>

papari7:
Η Φατμά Τσολάκ ηλικίας 105 ετών (!) είναι η γηραιότερη οπαδός στον κόσμο. Υποστηρίζει με θέρμη τη Γαλατασαράι.



Η Φατμά Τσολάκ γεννήθηκε το 1905, τη χρονιά που ιδρύθηκε και η Γαλατασαράι. Στα 105 χρόνια ζωής έχει βιώσει όλη την ιστορία του τουρκικού συλλόγου.
Η υπεραιωνόβια φαν των "λιονταριών" παρά την προχωρημένη ηλικία της είναι υγιής και παρακολουθεί τις αναμετρήσεις της αγαπημένης της ομάδας.
 
Μάλιστα όποτε της δίνεται η ευκαιρία πηγαίνει και στο γήπεδο. Την περασμένη Κυριακή προσκλήθηκε στο "Χουσείν Αβνί Ακέρ" για να υποστηρίξει τη Γαλατασαράι στην Τραπεζούντα κόντρα στην Τραμπζονσπόρ.

fon7:

--- Παράθεση ---Το Τσερνόμπιλ και η χαμένη ευκαιρία της Πρυπιάτ


«Chernobyl», η μίνι σειρά-φαινόμενο, του HBO, που αν ασχολείσαι με τηλεοπτικές σειρές δεν είναι δυνατόν να μη την έχεις δει ή, στην χειρότερη των περιπτώσεων, να μην έχεις ακούσει, διαβάσει και ψάξει γι’ αυτή. Το καλό με αυτές τις, εξαιρετικές είναι η αλήθεια, παραγωγές, όταν μιλάμε για τηλεόραση ή κινηματογράφο, είναι αυτό που ακολουθεί όταν αυτές τελειώσουν. Με το κοινό να τις έχει ολοκληρώσει. Και δεν αναφέρομαι στις συζητήσεις μεταξύ των «φίλων» και των «εχθρών», και τις βαθμολογίες σε σελίδες όπως το Imdb, που μας δίνουν -ευτυχώς- το δικαίωμα της ψήφου αλλά και της κριτικής, αλλά για το γεγονός πως, όλοι μας, με πρώτα και καλύτερα σε όλο αυτό τα διαδικτυακά «μαγκαζίνο», αρχίζουμε να ξεψαχνίζουμε κάθε πιθανή, και απίθανη, ιστορία γύρω από το καθετί. Αυτό συμβαίνει εδώ και πολλές μέρες, εννοείται, και με αυτή τη σειρά, σε όλο το διαδίκτυο. Και τι δεν έχουμε διαβάσει γύρω από το φοβερό ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Ιστορίες μοναδικές και ξεχασμένες (ή καλά κρυμμένες) που μικρότεροι, αν και είχαμε ακούσει αμυδρά γι’ αυτές, τις αφήσαμε σε μια γωνιά του μυαλού μας, μέχρι κάτι να τις επαναφέρει και πάλι στο επίκεντρο ώστε, αρκετοί από εμάς, να τις ψάξουμε, επιτέλους, σε βάθος.

Ο Πυρηνικός Σταθμός Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ βρίσκεται στην εγκαταλελειμμένη πλέον κωμόπολη Πρυπιάτ, στην Ουκρανία. Η κωμόπολη ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1970 και είχε ως σκοπό να εξελιχθεί σε μια τεχνολογικά προηγμένη πόλη. Εκείνα τα χρόνια άλλωστε, και σύμφωνα με τους Σοβιετικούς, η παραγωγή της πυρηνικής ενέργειας ήταν ασφαλέστερη από αυτή του άνθρακα. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία εγκαταστάσεων στην περιοχή του Τσερνόμπιλ και φυσικά στο Πρυπιάτ. Εκεί βρέθηκαν περίπου στους 50.000 νέους κατοίκους, με μέση ηλικία τα 26 έτη, για να ζήσουν και να εργαστούν σε αυτές τις τόσο καινοτόμες, για τον κόσμο, εγκαταστάσεις. Το 1977 το εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ μπήκε σε πλήρη λειτουργία. Το 1986 συνέβη το γνωστό ατύχημα, όταν σε μια καθιερωμένη άσκηση δοκιμών, και μετά από ανθρώπινο λάθος, έγινε η έκρηξη στον αντιδραστήρα 4, έχοντας ως αποτέλεσμα, τις τραγικότερες των συνεπειών για πολλούς ανθρώπους της περιοχής και φυσικά το περιβάλλον, όχι μόνο στην εκεί περιοχή.



«Ναι βρε φίλε αλλά εδώ γράφουμε για ποδόσφαιρο» θα πείτε πολλοί και δίκιο θα έχετε. Ας περάσουμε λοιπόν σε αυτό το κομμάτι. Αν γράψετε την λέξη «Pripyat» στο Google, και αναζητήσετε φωτογραφίες, απ’ τις πρώτες που θα εμφανιστούν είναι του σταδίου Άβανχαρντ, χωρητικότητας 5.000 θέσεων. Για να το θέσω καλύτερα, του ερειπωμένου σταδίου, μιας και στο Πρυπιάτ δεν κατοικεί κανένας, απ’ το δυστύχημα και μετά. Οι μόνοι που συνεχίζουν τις επισκέψεις αναψυχής, στο μέρος, είναι διάφοροι instagram influencers (!) που ταξιδεύουν ως εκεί, για μια selfie (!) στα ερείπια, έχοντας ως απώτερο σκοπό τα likes (!). Εννοείται πως στα 70s, και στα 80s, στην περιοχή ανθούσε ο αθλητισμός, όπως φυσικά και σε ολόκληρη την Σοβιετική Ένωση, και υπήρχαν γήπεδα στίβου, γυμναστήρια, σκοπευτήρια, πισίνες και γήπεδα μπάσκετ, με το ποδόσφαιρο -εννοείται- να κερδίζει τη μερίδα του λέοντος από τους περισσότερους άντρες. Ήταν η περίοδος που κατασκευάστηκαν αρκετά γήπεδα στην περιοχή της Ουκρανίας, όπως και δημιουργήθηκαν πολλές ομάδες, αρκετές απ’ τις οποίες συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι και στις μέρες μας, έστω σε μικρές κατηγορίες της Ουκρανίας. Η ομάδα της περιοχής, η Στρόιτελ Πρυπιάτ, δημιουργήθηκε στα μέσα του 1970 και ξεκίνησε να αγωνίζεται στα μικρότερα γήπεδα της περιοχής μιας και το Άβανχαρντ δεν υπήρχε ακόμα. Το γήπεδο ολοκληρώθηκε λίγο πριν το δυστύχημα και, όπως είναι εύκολο να γίνει κατανοητό, η Στρόιτελ Πρυπιάτ δεν πρόλαβε ποτέ να αγωνιστεί σε αυτό. Όπως φυσικά και καμία άλλη ομάδα.

Ο βασικός υπεύθυνος για την ομάδα της πόλης ήταν ο παρασημοφορημένος με το μετάλλιο Λένιν για τις υπηρεσίες του στο Κομμουνιστικό Κόμμα, Βασίλι Κιζίμα Τροφίμοβιτς. O Τροφίμοβιτς έβλεπε τους εργάτες της περιοχής να δουλεύουν ασταμάτητα και αποφάσισε πως ο καλύτερος τρόπος για να ξεφεύγουν μετά τη δουλειά, και να μη το ρίχνουν στο ποτό, δεν ήταν άλλος απ’ το ποδόσφαιρο. Εκτός όμως των πρωταθλημάτων μεταξύ φίλων, αποφάσισε πως θα έπρεπε να υπάρχει και μια κανονική ομάδα, στην οποία, θα μπορούσαν να αγωνίζονται οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές της περιοχής. Κάπως έτσι ξεχύθηκε με τους συνεργάτες του, σε όλες τις γύρω περιοχές, ψάχνοντας για καλούς ποδοσφαιριστές. Κάπως έτσι, η Στρόιτελ Πρυπιάτ έγινε και επίσημα ομάδα, φτάνοντας σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να κατακτήσει και το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της Ουκρανίας. Ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω απ’ την ομάδα έκανε ακόμα και τον σπουδαίο, πρώην αστέρα της Τσερνομόρετς, Ανατόλι Σέπελ, να αγωνιστεί για την Πρυπιάτ στις αρχές της δεκαετίας του 1980, φτάνοντάς την ακόμα και μια ανάσα απ’ τις εθνικές κατηγορίες. Το 1985 και μετά από μια επική νίκη με 13-0 επί της Λοκομοτίβ Ζναμένκα αποφασίστηκε πως έπρεπε να αλλάξουν έδρα. Το Άβανχαρντ θα άνοιγε τις πόρτες του επισήμως την Πρωτομαγιά του ’86, στην γιορτή της μέρας του εργάτη, και όπως ήταν φυσικό, αυτό θα ήταν και το καλύτερο δώρο σε όλους τους εργάτες της περιοχής που λάτρευαν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό.



Στις 26 Απριλίου του 1986, την ίδια μέρα με το πυρηνικό δυστύχημα, η Στρόιτελ Πρυπιάτ θα έπαιζε στον ημιτελικό του Κυπέλλου ερασιτεχνών. Όπως ήταν λογικό η αναμέτρηση ακυρώθηκε όπως και όλες οι αγωνιστικές δραστηριότητες της περιοχής. Οι παίκτες έμαθαν για την ακύρωση καθώς βρίσκονταν στο γήπεδο, για ζέσταμα, και έφυγαν από αυτό με ελικόπτερο. Το ελικόπτερο μάλιστα είχε προσγειωθεί στο κέντρο του γηπέδου και οι θεατές για μια στιγμή νόμισαν πως αυτό ήταν μέρος ενός πρωτόγνωρου θεάματος, γι’ αυτούς, από αυτά που μάθαιναν, και ίσως έβλεπαν, αν ήταν τυχεροί, «στα κλεφτά», για σπουδαία αθλητικά, και όχι μόνο, γεγονότα του Δυτικού πολιτισμού.

Οι σειρήνες και ο βίαιος τρόπος που οι στρατιώτες τους έριξαν στο ελικόπτερο, φορώντας ακόμα τις ιδρωμένες ποδοσφαιρικές τους στολές, τους έκανε να συνειδητοποιήσουν πως κάτι πολύ κακό είχε συμβεί. Δυστυχώς, είχαν δίκιο. Η περιοχή άδειασε σε μερικές ώρες. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να φύγουν και άφησαν την τελευταία τους πνοή, παλεύοντας για ώρες, και μέρες, αρκετοί από αυτούς, με αφόρητους πόνους. Στους δρόμους τα πρόσωπα των ανθρώπων ήταν στα πρόθυρα του εφιάλτη. Πρόσωπα γεμάτα αμηχανία. Μια αμηχανία που έδωσε πολύ γρήγορα τη θέση της στην θλίψη και την αβεβαιότητα. Πρόσωπα γεμάτα φόβο, πόνο και αυτές τις «φανταστικές μυρωδιές» που περιέγραψε τόσο τέλεια ο Ρεμπώ στο ποίημα των φωνηέντων. To τοπίο έγινε θλιβερό σε διάστημα ολίγων ημερών και οι άνθρωποι της περιοχής έγιναν πολύ γρήγορα μέρος αυτού του άρρωστου τοπίου. Αυτού του νεκρού τοπίου που δεν θα έβρισκε ποτέ ξανά τη χαρά, το φως, τη ζωντάνια, το χαμόγελο, το δικαίωμα στο όνειρο. Την ίδια τη ζωή.

Η Στρόιτελ Πρυπιάτ επέστρεψε και πάλι το 1987, με άλλο όνομα και πολλούς νέους ποδοσφαιριστές, πριν διαλυθεί το 1988 με όλους τους παίκτες να φεύγουν, για άλλες ομάδες, και αρκετούς από αυτούς να αφήνουν τη χώρα, σιγά σιγά, τα επόμενα χρόνια. Μετά την πτώση του Κομμουνισμού, η ομάδα επέστρεψε ως Στρόιτελ Σλάβουτικ, το 1994, και συνεχίζει έτσι μέχρι και τις μέρες μας. Για τους κατοίκους της περιοχής, αλλά και ολόκληρης της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής, θα είναι για πάντα εκείνη η εξαιρετική ομάδα που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει το βήμα παραπάνω, και να ξεφύγει από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες, σε μια περίοδο που έδειχνε ικανή και ώριμη για να το καταφέρει. Η ομάδα που δεν αγωνίστηκε ποτέ στο νέο και σύγχρονο γήπεδό της. Το γήπεδο που θα την ανέβαζε τουλάχιστον ένα επίπεδο από μόνο του και θα της έδινε την απαιτούμενη ώθηση ώστε να αρχίσει να κάνει όνειρα για μεγαλύτερες κατηγορίες, με την ανερχόμενη περιοχή, να βοηθάει υπερβολικά σε αυτό το εγχείρημα. Τα συντρίμμια του Άβανχαρντ, και το Τσερνόμπιλ, απ’ την άλλη, θα μας θυμίζουν για πάντα αυτή την τόσο θλιβερή ιστορία για την χώρα, την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, σε μια περίοδο που τα πάντα άλλαξαν τόσο απότομα .
--- Τέλος παράθεσης ---
sombrero.gr

fon7:

--- Παράθεση ---Μια τέτοια μέρα πριν από 12 χρόνια η Σταυρούλα Σοφοκλέους έχασε τον άντρα της, μαζί με τον οποίο, εκτός όλων των άλλων, παρακολουθούσε ανελλιπώς την πορεία της Ανόρθωσης. Σήμερα το πρωί η 94χρονη πήρε τη σύνταξη της, επισκέφτηκε τη μπουτίκ της ομάδας, αγόρασε 5 εισιτήρια διαρκείας για το πέταλο και ζήτησε να δοθούν σε 5 πιτσιρικάδες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσουν.


--- Τέλος παράθεσης ---
El Sombrero

fon7:

--- Παράθεση ---Ένα πέναλτι πριν τον πόλεμο


Στις 30/06 του 1990 η Γιουγκοσλαβία αποκλείστηκε στα πέναλτι του Μουντιάλ της Ιταλίας από την Αργεντινή, χάνοντας την ευκαιρία να αλλάξει τη μοίρα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και ίσως της ίδιας της ύπαρξης. Του Θάνου Σαρρή.

Αυτά τα «what if» στον αθλητισμό. Αμείλικτα, αχαλίνωτα. Τι θα γινόταν αν ο Ντράζεν δεν σκοτωνόταν στο τροχαίο; Αν ο Ντιέγο δεν πιανόταν  ντοπέ; Αν ο Ρονάλντο ήταν καλά στον τελικό της Γαλλίας;  Επιτρέπουν στο συλλογικό φαντασιακό να δημιουργήσει αξίες, να χαράξει μονοπάτια της ιστορίας που για μια σύμπτωση, ή για λεπτομέρεια, δεν έγιναν κεντρικοί δρόμοι. Όπως για παράδειγμα, ένα πέναλτι.

Η Εθνική Γιουγκοσλαβίας αποτελεί ένα τεράστιο «what if» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Από το Μουντιάλ Νέων του 1987, που η ομάδα «κατέβηκε» στη Χιλή μόνο και μόνο για να μην υπάρξουν κυρώσεις και πήρε την κούπα, μέχρι το Euro του 1992, όπου ο πόλεμος της στέρησε τη συμμετοχή, η Δανία πήρε τη θέση της συγκεντρώνοντας παίκτες από τις παραλίες και έφτασε στην κατάκτηση του τίτλου. Σε αυτή την πενταετία οι ζυμώσεις που οδήγησαν στον πόλεμο και τη διάλυση κορυφώθηκαν. Στα μέσα τους, ωστόσο, υπήρχε μια ομάδα που κάποιοι πιστεύουν ακόμα ότι μπορούσε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Και μια μέρα σαν τη σημερινή, στο Αρτέμιο Φράνκι της Φλωρεντίας, χάθηκε για πάντα.

O Γιάρνι, ο Προσινέτσκι, ο Σούκερ, ο Μπρνόβιτς προστέθηκαν από την ομάδα του '87 στους μεγαλύτερους Κάτανετς, Σαμπανάτζοβιτς, Στοΐκοβιτς, Γιόζιτς, Πάντσεβ, Μπόκσιτς, Βιούγοβιτς, Σαβίσεβιτς και άλλους, δίνοντας στον Ίβιτσα Όσιμ την δυνατότητα να δημιουργήσει μια ομάδα γεμάτη ατομική ποιότητα και ελεύθερο ποδόσφαιρο, το οποίο εντυπωσίασε τους ουδέτερους στα γήπεδα της Ιταλίας. Οι Βαλκάνιοι έφτασαν στη χώρα έχοντας υποσκελίσει τη Γαλλία, χωρίς ήττα στα οκτώ ματς των προκριματικών. Γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αλλά και με με τα πόδια να μην πατούν στο έδαφος, προσγειώθηκαν απότομα στο Σαν Σίρο με μια τεσσάρα από την Δυτική Γερμανία. Στη συνέχεια, αναδείχθηκαν ισόπαλοι 1- με την Κολομβία και πέρασαν στα νοκ άουτ συντρίβοντας τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Απέναντι στους Κολομβιανούς, αστόχησε σε πέναλτι ο αρχηγός Φαρούκ Χατζιμπέγκιτς. Η απώλεια δεν είχε κόστος, δεν προκάλεσε κάποιον πρόωρο αποκλεισμό. Θα στοίχειωνε για πάντα όμως τον μετέπειτα παίκτη της Σοσό, ο οποίος φιλοξενούσε μετά το ξέσπασμα του πολέμου στο σπίτι του πρόσφυγες. «Σήμερα πιστεύω ότι καταλαβαίναμε αυτό που αισθάνονταν πίσω στη χώρα. Τότε το λαμβάναμε σαν κάτι νορμάλ, ωστόσο τα πράγματα άλλαζαν, οι οικογένειές μας υπέφεραν. Ο Ίβιτσα Όσιμ προσπαθούσε ώστε να μην επηρεαστούμε, ωστόσο ήταν πολύ δύσκολο. Είναι αλήθεια ότι τότε δεν υπήρχαν οι τεχνολογίες που έχουμε τώρα, όμως τελικά μάθαινες τι γινόταν στην πατρίδα από τη γυναίκα σου ή οποιονδήποτε συγγενή είχε έρθει στην Ιταλία. Πολλοί από τους παίκτες της εθνικής έπαιζαν ακόμα στη Γιουγκοσλαβία και μιλούσαν με συμπαίκτες. Ήταν μια δύσκολη κατάσταση», θυμάται ο  παλαίμαχος στόπερ. «Όταν παίζαμε στην Ιταλία ακόμα δεν είχε συμβεί τίποτα, αλλά μιλούσαμε για πράγματα εκτός ποδοσφαίρου. Υπήρχαν συζητήσεις για μια πιθανή διάλυση, άκουγες πράγματα. Μεταξύ μας προσπαθούσαμε να μην μιλάμε γι' αυτά, αλλά ακούγαμε πολλά. Μετά την Ιταλία, ήταν σαν η σύγκρουση να απελευθερώθηκε..», έλεγε στη συνέχεια ο Γιάρνι.

Πρώτος νοκ άουτ αντίπαλος η Ισπανία. Με τον Στοΐκοβιτς μεγάλο πρωταγωνιστή, η Γιουγκοσλαβία πέρασε στην παράταση. Απέναντί της, ο μεγάλος νικητής του clasico Βραζιλία - Αργεντινή. Η Αλπισελέστε του Μαραντόνα και του Κανίγια κατάφερε να αποκλείσει για πρώτη φορά στην ιστορία της Σελεσάο, για να γίνει σύνθημα στα χείλη των Αργεντινών. Η εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας έδειχνε έτοιμη για την έκπληξη που χρειαζόταν τόσο πολύ πίσω στα εδάφη της. Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται δύσκολη. «Αυτό θα έπρεπε να είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι, αλλά διεξήχθη τη λάθος στιγμή, επειδή είχαμε πολλά άλλα προβλήματα και η ομάδα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί», έλεγε ο Όσιμ, τονίζοντας ότι ο Σρέτσκο Κάτανετς του ζήτησε να μην τον χρησιμοποιήσει, λόγω των απειλών που υπήρχαν για την οικογένειά του στη Σλοβενία, η οποία μαζί με την Κροατία αποτελούσαν τις πιο πλούσιες χώρες της Ομοσπονδίας και η πρώτη που αποσχίστηκε. Τα εθνικιστικά κινήματα στις χώρες της Ομοσπονδίας θέριευαν και λίγους μήνες πριν τη διοργάνωση το γυαλί είχε σπάσει, όταν στο τελευταίο συνέδριο της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Κομουνιστών οι Σλοβένοι και οι Κροάτες αντιπρόσωποι αποχώρησαν  απογοητευμένοι. Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της Κροατίας, Σέρβοι εθνικιστές δημιούργησαν αυτόνομη κοινότητα, η οποία οδήγησε στη λεγόμενη «επανάσταση των κορμών». Η κατάσταση μύριζε μπαρούτι.

Χωρίς τον Κάτανετς, λοιπόν και με τον Σαμπανάτζοβιτς να αποβάλλεται στο 31', οι Βαλκάνιοι κράτησαν το ματς στο 0-0 και οδηγήθηκαν στα πέναλτι. Ο Στοΐκοβιτς έστειλε την μπάλα στο δοκάρι και στην τελευταία προσπάθεια, ο Χατζιμπέγκιτς είδε τον Γκοϊκοετσέα να πιάνει την δική του εκτέλεση. Η Αργεντινή ήταν στα ημιτελικά. Η Γιουγκοσλαβία στα χαρακώματα.

Ο Όσιμ έχει δηλώσει πως εκείνο το πέναλτι αποτελεί τη μία από τις δύο σκέψεις που τον επισκέπτονται κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί. Η άλλη, είναι οι δύο φορές που είπε όχι στη Ρεάλ Μαδρίτης. «Ακόμα αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν περνούσαμε την Αργεντινή. Ίσως είμαι υπερβολικά αισιόδοξος, αλλά πιστεύω πως τα πράγματα στη χώρα θα ήταν διαφορετικά αν παίζαμε στον τελικό ή κατακτούσαμε το Μουντιάλ. Ίσως δεν ξεσπούσε ο πόλεμος. Όποτε ξαπλώνω στο κρεβάτι τη νύχτα, το σκέφτομαι». «Στη χώρα μας ζούσαν με μεγάλη ένταση εκείνο το παγκόσμιο Κύπελλο και το θυμούνται ακόμα. Όποτε επιστρέφω για διακοπές, υπάρχει κόσμος που με σταματά στο δρόμο και μου λέει "αν είχες ευστοχήσει σε εκείνο το πέναλτι.... Κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί, αλλά ήμασταν έτοιμοι να κατακτήσουμε το Μουντιάλ και νομίζω πως όλα θα ήταν διαφορετικά..»

Στις 13 Μαΐου του 1990, στο Μαξιμίρ ο εμφύλιος ξεκινούσε ανεπίσημα μέσα από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα της Ντιναμό Ζάγκρεμπ με τον Ερυθρό Αστέρα. Ήταν και ο λόγος που ο Μπόμπαν δεν βρέθηκε με την ομάδα του Όσιμ στα γήπεδα της Ιταλίας. Θα μπορούσε το ίδιο άθλημα να τον «παγώσει», ενάμιση μήνα αργότερα; Ένα χαμένο πέναλτι δεν μας άφησε να το μάθουμε ποτέ...


--- Τέλος παράθεσης ---
gazzetta.gr

fon7:

--- Παράθεση ---
Τα παιδιά του “Μαραντόνα των Καρπαθίων”

Ήταν Οκτώβριος του 1998 όταν σε ένα μαιευτήριο της Κωνσταντινούπολης γεννήθηκε ένα αγοράκι που οι γονείς του το έβγαλαν Ιάνις. Παρ’ ότι γεννήθηκε στην Τουρκία, δεν είχε καταγωγή από εκεί. Ο πατέρας του όμως ήταν από τους πιο δημοφιλείς ανθρώπους στην πόλη. Τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή της πλευρά, εκεί στο Γαλατά. Ο Γκεόργκι Χάτζι αφού άφησε την Ισπανία στην οποία έβγαλε το ψωμί του για αρκετά χρόνια παίζοντας στη Ρεάλ και την Μπαρσελόνα, μετακόμισε στη Γαλατασαράι για τα τελευταία ένσημα.

¨Η έτσι πίστεψαν πολλοί. Ο Μαραντόνα των Καρπαθίων δεν είχε πάει εκεί όμως απλά για τα χρήματα. Ήθελε να αποδείξει ότι δεν είχε τελειώσει. Κι αν τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα που κατέκτησε στην Τουρκία δεν είναι ίδιας αξίας με την Πριμέρα ή τη Σέριε Α (μια που πέρασε και από την Μπρέσια), ήρθε το 2000 για την μεγαλύτερη διασυλλογική επιτυχία της Τουρκίας. Η Γαλατά πέρασε τη Ραπίντ Βιέννης, μπήκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και εκεί μετά από μία αμφίρροπη μάχη, πέρασε τη Μίλαν και κατέκτησε την 3η θέση, πίσω από την Τσέλσι και τη Χέρτα. Για έναν βαθμό δεν κατάφερε να συνεχίσει, αλλά μάλλον αυτό ήταν ό,τι καλύτερο της συνέβη ποτέ. Η Γαλατά, με παίκτες όπως ο Ταφαρέλ, ο Χακάν Σουκούρ, ο Χασάν Σας, ο Οκάν και φυσικά με ηγέτη τον Χάτζι, συνέχισε στο ΟΥΕΦΑ κι απέκλεισε Μπολόνια, Ντόρτμουντ, Μαγιόρκα και τη Λιντς, φτάνοντας στον τελικό με την Άρσεναλ. Εκεί που μετά από 120′ χωρίς γκολ, κατέκτησε το τρόπαιο στα πέναλτι απέναντι στην Άρσεναλ. Ο Χάτζι είχε φροντίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του, αυτή τη φορά όμως όχι αγωνιστικά. Ο Τόνι Άνταμς έκοψε την ντρίμπλα του, οι δύο παίκτες μπλέχτηκαν μεταξύ τους, ο έμπειρος Άνταμς εκνεύρισε τον ευερέθιστο Χάτζι με κάποια μικροχτυπήματα κι ο Ρουμάνος χτύπησε για τα καλά τον γερο-Τόνι. Ο διαιτητής Νιέτο έδειξε την απευθείας κάρτα.



Ο Ιάνις Χάτζι ήταν 1,5 έτους τότε και δύσκολο να θυμάται πολλά. Ο πατέρας του συνέχισε ακόμα μια σεζόν στην Πόλη, αποχώρησε όχι ως τελειωμένος, αλλά ως ίνδαλμα της Γαλατά. Ο απίστευτα προικισμένος ποδοσφαιριστής Χάτζι έκλεισε μια τεράστια καριέρα με πολλούς τίτλους και φυσικά ένα υπέροχο Μουντιάλ το 1990 με εξαιρετικά γκολ και ηγετική παρουσία. 124 φορές έπαιξε με τη Ρουμανία και έγινε πρώτος σκόρερ της. Άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του όχι μόνο στο ποδόσφαιρο της Ρουμανίας, αλλά σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό, σε μια περίοδο που τα Βαλκάνια έβγαζαν σπουδαίους παίκτες.



Η προπονητική του καριέρα δεν ήταν όμως εξίσου επιτυχημένη. Όπως συχνά συμβαίνει σε θρύλους του ποδοσφαίρου, ίσως βιάστηκε, ίσως δεν “σκότωσε” γρήγορα τον ποδοσφαιριστή μέσα του. Ένα κύπελλο Τουρκίας με τη Γαλατά δεν ήταν αρκετό για να κρατήσει τη θέση του εκεί. Τα περάσματά του από την Μπούρσασπουρ, την εθνική Ρουμανίας, τη Γαλατά (δύο φορές), τη Στεάουα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Τα πράγματα έδειχναν ότι ο Χάτζι θα έμενε στην ιστορία σαν ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Σαν τον Ντιέγκο ας πούμε.

Το 2009 ιδρύει τη Βιτόρουλ στην Κωστάντζα και ξεκινά από τη 3η κατηγορία της Ρουμανίας. Το σκεπτικό του είναι φτιάξει ακαδημίες και να μαθαίνει μπάλα στα παιδιά, να βγάζει νέα ταλέντα, να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του, να κάνει κάτι διαφορετικό. Διαφορετικό χι μόνο για τη Ρουμανία, αλλά και για πολλές χώρες. Η Βιτόρουλ ανεβαίνει αμέσως στη Β’ εθνική και μετά από άλλα δύο χρόνια εκεί, κερδίζει την άνοδό της στην Α’ εθνική της χώρας. Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα στο “success story” του Χάτζι. Οι ακαδημίες δούλευαν σωστά, η ομάδα βελτιωνόταν, αλλά τα οικονομικά προβλήματα ήταν μεγάλα. Τα έσοδα του συλλόγου πενιχρά και τα δάνεια που είχε πάρει ο Χάτζι αποτελούσαν πρόβλημα. Η ομάδα έδειξε ανέτοιμη και πάλεψε για τη σωτηρία της, την οποία κέρδισε την τελευταία στιγμή νικώντας την Στεάουα FC FCSB του Τζίτζι Μπεκάλι σε ένα ματς για το οποίο ακούστηκαν πολλά.


Θεούλης Χάτζι διώχνει το γιατρό της ομάδας και λέει στον παίκτη του να μην κάνει καθυστέρηση.

Τον Σεπτέμβριο του 2014, ο Χάτζι αποφασίζει σε μια στιγμή βαλκανικού μεγαλείου να γίνει εκτός από ιδιοκτήτης και πρόεδρος, πλέον και προπονητής της ομάδας. Η διαφορά είναι ότι δεν το έκανε από ψώνιο παραγοντισμού, είχε εμπειρία και αποφάσισε ότι αυτός ήταν ο κατάλληλος. Και τελικά δικαιώθηκε. Η Βιτόρουλ σώθηκε την πρώτη χρονιά του πιο άνετα και τη δεύτερη τερμάτισε 4η στην κανονική περίοδο, κερδίζοντας τελικά έξοδο στην Ευρώπη. Ένα χρόνο αργότερα τρέλανε τη χώρα καταφέροντας να κερδίσει το πρωτάθλημα. Μια ομάδα με μόλις 8 χρόνια ζωής, βασισμένη σε συντριπτικό ποσοστό σε νέους παίκτες, βγαλμένους από τα σπλάχνα της. Οι “μεταγραφές” της εκείνη τη σεζόν κόστισαν 50 χιλιάδες Ευρώ, ενώ οι πωλήσεις της έφεραν στο ταμείο περίπου 8 εκατομμύρια. Κάτι παρόμοιο γίνεται κάθε σεζόν. “Τα παιδιά του Χάτζι” έγιναν brand name στη Ρουμανία.

Είναι προφανές ότι στο ποδόσφαιρο του 2019 τίποτα δεν κινείται χωρίς τους μάνατζερς και ο Χάτζι κατάφερε να δικτυωθεί αρκετά, αλλά μια ομάδα με σκάρτα δέκα χρόνια ζωής δεν γίνεται να μην έχει κάνει και δουλειά, όταν βγάζει συνέχεια παίκτες και καταφέρνει να τερματίζει και ψηλά. Κι οι αποδείξεις είναι μπροστά μας. Ο μικρούλης Ιάνις έχει φτάσει τα 20 του και παρά το αποτυχημένο πέρασμα από τη Φιορεντίνα, είναι ξανά σε εξαιρετική κατάσταση. Πολλοί θα μιλήσουν για νεποτισμό, ειδικά από τη στιγμή που ο Ιάνις Χάτζι είναι σε μια τέτοια ηλικία αρχηγός της Βιτόρουλ στην οποία επέστρεψε. Ο Ιάνις όμως έβαλε 10 γκολ στο πρωτάθλημα και κατέκτησε το δεύτερο τρόπαιο της ομάδας, το κύπελλο Ρουμανίας, δείχνοντας συχνά εξαιρετικά στοιχεία, σκοράροντας μέχρι κι από απευθείας κόρνερ.


Της μιλάει της μπάλας ο μικρός

Και πλέον είναι από τα αστέρια της K21 της Ρουμανίας, μιας ομάδας που λίγοι περίμεναν, αλλά κατάφερε να φτάσει στα ημιτελικά του Euro U21 όπου κι αντιμετώπισε τη Γερμανία, παλεύοντας μέχρι το τέλος. Μια Ρουμανία που δεν έφτασε τυχαία μέχρι εδώ. Πέρασε από ένα προκριματικό όμιλο με ομάδες όπως η Πορτογαλία, η Ελβετία κι η Βοσνία, έχοντας δεχτεί μόλις 4 γκολ (το καλύτερο ρεκόρ). Και στην τελική φάση, έμεινε αήττητη στον όμιλό της κερδίζοντας με 4-1 την Κροατία, με 4-2 την Αγγλία και φέρνοντας ισοπαλία με τη Γαλλία.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Ιάνις η απόδειξη για το έργο του πατέρα του. 11 παίκτες από τους 23 της Ρουμανίας έχουν περάσει από τις ακαδημίες του Χάτζι και τη Βιτόρουλ. Ο τίτλος “τα παιδιά του Χάτζι” δεν είναι καθόλου υπερβολικός. Κι η ποδοσφαιρική Ρουμανία χρωστάει πολλά στον Γκεόργκι, όπως βέβαια και στην απόφαση της Ομοσπονδίας που “υποχρεώνει” τις ομάδες να έχουν έναν παίκτη κάτω των 21 σε κάθε ματς. Ο Ιάνις έχει ανεβάσει ξανά τις μετοχές του και αρκετά από τα άλλα παιδιά μπορεί να βρουν μεταγραφές. Η Ρουμανία δεν είναι ένα πυροτέχνημα. Η δουλειά που γίνεται στη Βιτόρουλ είναι μοναδικό φαινόμενο και σε μια χώρα όπως η Ρουμανία κάνει τεράστια διαφορά (ας μην πούμε στο κλισέ να κάνουμε σύγκριση με την Ελλάδα, τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους). Όσοι γνωρίσαμε τον Χάτζι ως ποδοσφαιριστή να οδηγεί την εθνική Ρουμανίας σε πολλές διοργανώσεις, δεν θα φανταζόμασταν ότι η μεγαλύτερη προσφορά του στο ποδόσφαιρο της χώρα θα ερχόταν περίπου 20 χρόνια αργότερα.
--- Τέλος παράθεσης ---
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα

Μετάβαση στην πλήρη έκδοση