λειτουργούσε με το όνομα "FUZZ" (κάπου το 1994-95 αν θυμάμαι καλά).
Fuzz, μαντζάτο και παλιά Ίριδα ήταν τα πιο καλοστημένα μαγαζιά (μιλάω για μπαρ κι όχι φαγάδικα ή καφέ) που έχω δεί στα Γιάννενα (σύμφωνα με το δικό μου γούστο).
Θα έπρεπε να δοθούν τα κατάλληλα κίνητρα για αναστήλωση και επισκευή όψεων.Συμφωνώ απόλυτα! Μόνο που δεν υπάρχει σάλιο... Η αρχαιολογική υπηρεσία ξέρει να παρεμβαίνει και να απαγορεύει ουσιαστικά (και ορθώς τις περισσότερες φορές) στους ιδιοκτήτες τις διάφορες παρεμβάσεις, αλλά δε "σπάει" φράγκο και δε γίνεται δουλειά. Το ίδιο συμβαίνει και στα ορεινά χωριά - παραδοσιακούς οικισμούς της Ηπείρου.
Ήδη το διπλανό από τη σφήκα κτίριο έχει αναπλαστεί – επισκευαστεί πριν από 3-4 χρόνια και έχει μετατραπεί σε παραδοσιακό κατάλυμα.
Οι πραγματικοί γνώστες της πέτρας όμως, λένε ότι αυτό το κτίριο παρεκκλίνει λίγο από τα παλιά γιαννιώτικα και «αλβανίζει». Αυτό προέκυψε εξαιτίας των υπερβολικών λευκών τσιμέντων που χρησιμοποιήθηκαν στα αρμολόγια, λόγω της καταγωγής των μαστόρων. Κακίες…
αλλά πουθενά χαλόν, γιατί οι της ηλικίας μας το παίζανε πολύ μοιραίες ή πηγαίνανε με μεγαλύτερους, οι μεγαλύτερες ούτε που να μας κοιτάξουν. Οι μόνες που ήταν εύκολες ήταν από το μέτριο και κάτω.......
SAKIS το καλύτερο τσιζ πανελληνιώς
Για ΤΣΙΖ στα Steer's απο τους "Ela boy brothers" ... Jimmy και Gus ...
μ'διαφεύγει το όνομα τώρα, του Κοντού ντέ!!!
Στην παιδική μου ηλικία είχα επισκεφθεί με πατέρα Τάιγκα και Roof Garden
το παλιό Monopolio πίσω από την αστυνομία
Μέσα 80 ...
1. Travellers στη Γ. Σακκά ... δεν έμπαινες μέσα με μαλλί κοντότερο από 25εκ ...
2. Brazil ... στη Κουντουριώτου ... τι να πω ρωτηστε καναν άλλο να σας πει :-)
Υ.Γ. Και τα χανούμια να μαθαίνουν μπάνιο στη λιμν ;-)
Τεράστια μορφή ο Χρηστάκης, γιός του Βαγγελάρα.
- Βottom cafe-bar στη Γρ. Σακκά, δίπλα απ' το σημερινό τρουα (και δίπλα, από την άλλη μεριά, ο θρυλικός Μοντελισμός του Κύρου - και μέσα, επί μονίμου βάσεως, δεκάδες επίδοξοι "Γρανάζηδες" ::)). Επίσης φιλοξενούσε τοπικές μπάντες αν και ήταν περισσότερο του καφέ και του επιτραπέζιου παιχνιδιού.
- Συνηθέστεροι χώροι για χειμερινές συναυλίες τότε, ήταν το Μαντζάτο (για μεγαλύτερα ονόματα), ο κιν/φος Πολυθέαμα (περισσότερο για φεστιβαλ με τοπικές μπάντες), το Παλλάδιο (αξέχαστα live από "Τρύπες", "Λευκή συμφωνία" αλλά και "Υπόγεια Ρεύματα" %-| μεταγενέστερα) και φυσικά απίστευτος χώρος και για τα τοπικά συγκροτήματα, καθώς και οι καταλήψεις (δίμηνης διάρκειας συνήθως) των Σχολείων (αν και γίνονταν κατά καιρούς κάτι επεισοδιακά σε Λιθαρίτσια, Προσκόπους, Θ.Ε.Η. κ.λπ. απίθανα μέρη :P).
Μιχάλη, μήπως εννοείς το cotton club κι όχι Bottom;;; Στη γωνία Σακκά & Ζυγομμάλη.
Το μαγαζί που ήταν στον όροφο στη Στοά Ορφέα, δεν θυμάμαι πως το έλεγαν.
Η διαφορά των 80's και 90's με τα σημερινά τα μαγαζιά είναι ότι πρώτον υπήρχε ηλικιακή διαφορά στα μαγαζιά και όχι ο σημερινός αχταρμάς και δεύτερον ότι τα περισσότερα μαγαζιά είχαν κάποιο χαρακτήρα. Σήμερα βγαίνεις στη Γαριβάλδη π.χ. που τότε δεν είχε τίποτα και όλα μοιάζουν ίδια, αν δεν βρεις να κάτσεις στο ένα, ΠΑΣ στο παραδίπλα.
Kentucki με εκείνους τους ξύλινους καναπέδες που θύμιζαν βαγονέτο.
Πρωτοφάγαμε κρέπες στα Γιάννενα στο καθιστό σε ένα στη Χριστοβασίλη, δεν θυμάμαι πως λέγεται.
Πλατεία Πάργης για ατελείωτο παιχνίδι, Μώλος για Καραγκιόζη, Παπαγάλος για τίγκα στο λάδι (πλέον είναι κι αυτός παρελθόν).
Αράπης bar στην 28ης, απέναντι από Παπαγεωργίου.
Stork τέρμα Δωδώνης, εκεί που είναι τώρα τα τσιπουράδικα.
Πρωτοφάγαμε κρέπες στα Γιάννενα στο καθιστό σε ένα στη Χριστοβασίλη, δεν θυμάμαι πως λέγεται.
............... Μώλος για Καραγκιόζη....
Αδιάβαστος κύριε alcoholic, ο Αράπης ήταν (και νομίζω είναι ακόμη) στον πεζόδρομο πίσω απο την βιβλιοθήκη... :P :P :P
Το άλλο που λές πρέπει να ήταν το BAR GALAXY όχι όμως επι της 28ης, αλλά στα φανάρια της Χ. Τρικούπη στη συμβολή με την 28ης ....
Αν κάποιος θυμάται καλύτερα ας με διορθώσει (δε θα το πούμε στις γυναίκες σας οτι ξέρατε)
ΠαράθεσηΠρωτοφάγαμε κρέπες στα Γιάννενα στο καθιστό σε ένα στη Χριστοβασίλη, δεν θυμάμαι πως λέγεται.
Πιο πριν είχαμε φάει στη Στοά Σάρκα, εκεί που έγινε αργότερα το Παρασκήνιο (άλλο της γενιάς μας)! Τότε ακόμα δεν υπήρχε το "Αστερίξ" στη Χριστοβασίλη, με τις απίστευτες κρέπες, τον απίστευτο κήπο και την πιό απίστευτη σερβιτόρα εβερ!!! Τ¨οτε πάντως που τρώγαμε στη Στοά Σάρκα, δεν είχαμε φάει πιο πριν ούτε στο καθιστό ούτε στο όρθιο :P
10. Τα πιο απίστευτα party: Κλασικό λύκειο, δεν τα πρόλαβα καλά, είχα βρεθεί σε κανά δυο ως μπόμπιρας του δημοτικού.
17. ΣΙΝΕΜΑ:
Παλιότερα Παλλάδιο για Μπαντ Σπένσερ - Τέρενς Χιλ, Μπόμπο, Χάρρυ Κλιν και Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα. Μετά για ένα διάστημα είχε ταινίες πορνό, πιο μετά το πήρε ο Δήμος για πνευματικό κέντρο. Αξέχαστος ο Ταρζάν και ο Χοντρός - Λιγνός, ο Καραγκιόζης κ.λ.π. Κυριακές πρωί.
Αργότερα Γρανάδα για blockbusters, Ορφέας το αντίπαλον δέος, Μπίτας για κουλτουρέ, Πολυθέαμα ακόμα πιο κουλτουρέ.
Θέατρα Παλλάδιο, Μπίτας και πιο τοπικά σχήματα στο Πολυθέαμα.
ΠαράθεσηΑδιάβαστος κύριε alcoholic, ο Αράπης ήταν (και νομίζω είναι ακόμη) στον πεζόδρομο πίσω απο την βιβλιοθήκη... :P :P :P
Το άλλο που λές πρέπει να ήταν το BAR GALAXY όχι όμως επι της 28ης, αλλά στα φανάρια της Χ. Τρικούπη στη συμβολή με την 28ης ....
Αν κάποιος θυμάται καλύτερα ας με διορθώσει (δε θα το πούμε στις γυναίκες σας οτι ξέρατε)
Άλλος είναι αδιάβαστος :P :P :P
Το GALAXY είναι ακόμα εκεί πίσω. Αράπης δε νομίζω να υπάρχει πιά (την έκανε για cd).
Το μαγαζί που ήταν στον όροφο στη Στοά Ορφέα, δεν θυμάμαι πως το έλεγαν.
Kentucki με εκείνους τους ξύλινους καναπέδες που θύμιζαν βαγονέτο.
Ένα σουβλατζίδικο που ήταν στην γωνία της Κωλέττη στο πλάϊ απο το Δημαρχείο το θυμάστε;;;
ΠαράθεσηΈνα σουβλατζίδικο που ήταν στην γωνία της Κωλέττη στο πλάϊ απο το Δημαρχείο το θυμάστε;;;
Που εβαζε τον γυρο,στην πιτα, με το χερι?(ενω πριν μπορει να πηγε και για κατουρημα :P)
Ο Σκαραβαιος και το Ντραγκστορ ειταν τα μαγαζια οπου πηγαιναν οι καθηγητες μας οταν κανανε αυτοι κοπανα...:P
Αισθανομαι τυχερος γιατι νομιζω οτι ανηκω στην τελευταια γενια που εζησε ωραια και φυσιολογικα παιδικα, σχολικα και εφηβικα χρονια
Εχω σπασει το κεφαλι μου να θυμηθω το μαγαζι οπου σημερα ειναι ο Γρηγορης, αρχη Ν. Ζερβα.
Απο κατ δεινοσαυρους γνωστους μου ειχα ακουσει για τις Βερσαλλιες...μπουζουκια.
Και για να θυμήσω σε μερικούς ... DJ σε πολλά απο τα κλαμπ που αναφέρεστε ... Νίκος Παπαδήμας ... ΘΡΥΛΛΟΣ ... βλέπε ιστορία Πατριαρχείου ΙεροσολύμωνΜεγάλη μορφή ο γιος του δημάρχου, είχε δαγκώσει πολύ κόσμο και εδώ και στην Κέρκυρα, και στη Λευκάδα.
Στη λιστα-alcoholic για μαγαζια θρυλους θα εβαζα και το Χαραμα στην πλατεια Παργης...Σωστός!!
Σκυλλαδικο απο τα λιγα οπου εν ωρα ευθυμιας εκτοξευονταν μπουκαλια απο Τζωννη...
Πως το λέγαν το παμπάκι σε ημιόροφο λίγο μετά το "μέγαρο" στην 28ης;
ΠαράθεσηΠως το λέγαν το παμπάκι σε ημιόροφο λίγο μετά το "μέγαρο" στην 28ης;
To Ματζάτο έσβησε σε πολλές συνειδήσεις, όταν άρχισε να γίνεται τραπεζάκια έξω και in.
Και μια και μιλάμε για χώρους, πάρτε ένα υπαίθριο κι όταν έχει πανσέληνο τραβάτε εκεί πούναι ο κύκλος μικρές ώρες, με την κοπελιά σας κι ένα μπουκάλι καλό κρασί.
Προς Τυμπανιστή.
Μη νομίζεις ότι δεν το είδα.
ΠαράθεσηΤο ζαχαροπλαστείο "Διεθνές", από τα πιο ιστορικά πανελληνίως, βρίσκεται στον ίδιο χώρο επί 60 συναπτά έτη.
...και όπου νάναι δυστυχώς φεύγει γιατί για νέο ενοικιοστάσιο ο ιδιοκτήτης ζήτησε της Mikkaelούς...
στα χρόνια του σχολείου, όταν κλείναμε λόγω χιονιού, παίρναμε σκουπιδοσακούλες (που εκτελούσαν χρέη ελκήθρου) και βουρ για τις πλαγιές του λόφου! Πολύς κόσμος, πολύ παιχνίδι, τρελά γέλια!
Ο Παπαγάλος είναι η πιτσαρία στη Δωδώνης στν απέναντι απ' τη στρατολογία μεριά, πιο κάτ; Καλή πιτσαρία δε λέω, αλλά τν έκοψα μετά από ένα επεισόδιο πούχαμαν, γιατί δε με σέρβιρε, κάπως αργούτσκα και με κάπως απρεπή εμφάνιση .
Ωραία pub στο τέρμα της Ν.Ζέρβα στα αριστερά ήταν και το Apriori, αν και στο τέλος έγινε σκυλομάγαζο, με ιδιοκτήκη αυτόν πού'χε και το Alter Ego στο Σταυράκι...
Στην Ν.Ζέρβα ξανά, τα "αμερικανάκια" , Αντρέας (συγχωρεμένος) και Ντί, πρίν πάρουν το 1880 και το κάνουν Wild Rose, είχαν το Peace Place ή κάπως έτσι τέλος πάντων...
Ανάμεσα από Atlantic και Σκαραβαίο, το all time σκυλάδικο της ...Σουλάρας, Aβαντάζ...
Ανεξαρτησίας, εδώ και χρόνια το μικρότερο μπαράκι της πόλης με τους φανατικότερους θαμώνες και το υψηλότερο ποσοστό ...θανάτων από κίρρωση του ήπατος, ο Ερμής ;)
Να διορθώσω λίγο το φίλο Thomas New York γιατί κάπου τα μπέρδεψε νομίζω. Μένω στη γειτονιά κ ο κυρ - Σάββας που λέει δεν ήταν στα ναυτάκια , αλλά στη Σκάλα η οποια λειτουργούσε ως πανδοχείο στο πάνω ορόφο κ κάτω ήταν το γνωστό πατσατζίδικου του κυρ- Σάββα κ δίπλα ένα παντοπωλείο που δε το πολύ πρόλαβα. Αλλά θυμάμαι τα παιχνίδια μέσα στο μαγαζί κ στο πάνω όροφο με τις εγγονές του κυρ -Σάββα κ μέσα να έχει πολύ κόσμο.
Και ρολόι και ναυτάκια και Μονοδένδρι και Βίτσα και Τιτάνια και Ελλάς και Σελέκτ
το ΙΤV χθές είχε πολύ καλή εκπομπή με τον Βλάσση τον Ντόκα.
έδειχνε από το αρχείο της ΕΡΤ, εκπομπή από Γιάννενα το 1983.
taiga, σφήκα, 2x2
απίστευτες δηλώσεις των θαμώνων! :)
Βάλτε ITV!!!
Πάντως απορώ με τους παλιότερους εδώ που δεν αναφέρθηκε καθόλου το Denoir, εκεί που πρόσφατα υπήρχε το privilege (τς...). Αν και δεν το πρόλαβα το μαγαζί αυτό έχω ακούσει φοβερές ιστορίες, απο έναν ξάδερφο μου που δούλευε την περίοδο 90 - 93 εκεί.
Η πιο in οδός
Τα τελευταία χρόνια η οδός Γαριβάλδη έχει μετατραπεί σε δρόμο γεμάτο καφετέριες και μπαρ. Έχει δε τραβήξει σχεδόν όλη την πελατεία από την περιοχή της Σκάλας, αφού πλέον οι περισσότεροι νέοι προτιμούν τα μαγαζιά που βρίσκονται εκεί για να διασκεδάσουν. Οι επιχειρηματίες από την άλλη τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας τις επενδύσεις τους να αποδίδουν καρπούς και μάλιστα πολύ σύντομα.
Αυτό φαίνεται διαπίστωσαν και οι γιοί του προέδρου του ΠΑΣ Γιάννινα, Γιώργου Χριστοβασίλη και αποφάσισαν να ανοίξουν κι αυτοί δικό τους μαγαζί στην περιοχή. Έτσι πλέον εκτός από το γιο του νομάρχη, που διατηρεί εδώ και χρόνια ένα μπαρ εκεί, και οι γιοί ενός ακόμα ισχυρού άνδρα των Ιωαννίνων δίνουν το παρών στην Γαριβάλδη.
->Σειρά έχουν τώρα και οι κόρες του δημάρχου για να ολοκληρωθεί το πάζλ.
Πηγαδάκι στην Γερακάρη (μετά την πλατεία Πάργης)μηπως ηταν το Χρυσό βαρέλι πριν?
Επίκεντρο αν θυμάμαι καλά ένα μαγαζί στη Χρυσ. Σμύρνης (το στενό από πλατεία Πάργης προς Ναπ. Ζέρβα).Διονυσος
Ένα με 3 γωνίες μαγαζί.ΣΩΣΤΟΣ Ο L.
Απίστευτο καφενεδάκι και απαράδεκτοι όσοι το ξέρατε και δεν το αναφέρατε το "Πεπρωμένον Φυγείν Αδύνατον"
Ρε Daveli, σίγουρα Σπηλιά, ή μπας και λες κι εσύ για το Βυθό; Εκεί ήταν κι αυτός.
Κι αυτός καπ' εκεί έκλεισε.
Απ' τς παλιές επίσης είναι κι αυτή π βρισκόταν εκεί στα έγκατα τς φωτό, απαχπκάτ.
Δε θμάμαι πως τ λέγαν, ακόμα όμως τσουκανάει στ' αυτιά μ το "Kung Fu Fightin" που τόβαζε κανα μύριο φορές τ καθησιά.
Α ρε ξαδέρφη που με τραβολόγαγες παιδάκι πράμα
Απορια: η ταβερνα απεναντι απο την πυλη του βελισσαριου στην Ε.Ο. πως λεγοταν? Το μονο που θυμαμαι ειναι η ταμπελα "στο βαθος κηπος"
Ανάμεσα από Atlantic και Σκαραβαίο, το all time σκυλάδικο της ...Σουλάρας, Aβαντάζ...
Καθομαι πολυ προσεκτικα και διαβαζω για μαγαζια τα περισσοτερα δεν προλαβα λογω ηλικιας.ΠαράθεσηΑνάμεσα από Atlantic και Σκαραβαίο, το all time σκυλάδικο της ...Σουλάρας, Aβαντάζ...
Αβανταζ ...... μεγαλη ιστορια αυτο το μαγαζι....
Απο σκυλαδικα-live λαικα(μπουζουκια ντε) περαν του αβανταζ τι παιζοταν πιο παλια?
Γιατι την τελευταια 10ετια περαν του ΡΟΔΟΝ που πλεον εχει μονοπολησει
μονο η ΠΡΕΜΙΕΡΑ ειχε αφησει καλο ονομα(τι λεφτα ειχαμε αφσει εκει μεσα)
αντε και ο Βρεττος εξω στο περαμα
Μπονικας και δεν συμμαζευεται ε?
Καθομαι πολυ προσεκτικα και διαβαζω για μαγαζια τα περισσοτερα δεν προλαβα λογω ηλικιας.
Μπουζούκια ήταν τα ΑΣΤΕΡΙΑ την εποχή που τα είχε ο Ιασωνίδης, η ΛΕΩΦΟΡΟΣ, το μαγαζί που είχε ο μέγιστος Τσίτος και τα νεότερα χρόνια το ΧΑΡΑΜΑ στην πλατεία Πάργης και το ΡΑΝΤΑΡ στο Πέραμα. Αυτά ήταν μπουζούκια με την έννοια του όρου, τα υπόλοιπα ήταν απομιμήσεις....
πουλεα απ τα λες ωραια
" ... πινομε τσ γκαϊφεδες μας (Διεθνες) κι παμε να βρουμε τσ Δοξατσ τσ φιλς μας με τα κοριτσια τα διαθεσμα
καταλλαχου ομως κι πριν σκωθουμε, να κι απερασε κι ο Νασιος με τα διπλαρκα τ - παντρεμενα σημερι κι με παιδακια - κι μας λεει αυτηνος, κοιτωντας το Μπιρμπα:
- τι στε σεις ωρε, τι σκεδιο φκιανετε παλι; παλι κολπο ωρε καλκανια τμαζετε; θα σας ανβει ο ζαχαρος ρα με τα γκανταιφια απ αμπωχνετε … μπεχο; μπεχο .. παλι; τα κερασ ο ζιαραβινας;
- αηντα ρα Νασιο … δε μας προφτακες να μας τα κερνουσες εσυ, τουειπα γω, τα κερασ’ ο Σιοντς, ποιος αλλος ωρε θα κερνουσε; ο παιχταρας, ο κοουτς τα κερασε κι εφκε σφεντονα για το γηπδο να μασει τν ομαδα… αλλα, ελα, καστε να κερασουμε τα διδμα σ ενα προφιτερολι …
- σιγα τον παιχταρα του Σιοντ, ωρε μη μ ανβαζετε τν πιεση τωρα με τα τετοια, οταν εφκε απ τον Σ.Α.Κ. ο παιχταρας σας ο Σιοντς για τον Ατρομτο κι παιζαμαν στο εξης ως αντιπαλ … να σπω εγω τι παιχτς… αλλα ρωτηστητον να στα ειπει ο ιδιος, για να μη λετε οτι σας λεω γω πατσιαρια κι μασουτια.
μπα, πατσιαρια ο Να; καθολ, στρωτη κβεντα εχει ακομα και καλη.
- κατσε ωρε να κερασουμε τα κουτσκα τουλαχιστο κατιτις…
- αφου δεν εχετε λεπτα ωρε ασκερια γιουφτκα, με τι λεπτα θα μ τα κεραστε τα κουτσκα ωρε; μας ειπε
- ματσο περατιανο, κολαρστο, τ λεω γω κι χτυπσα το τζεπη μ … μπατα μπατα μπατα
- αηντα ρα απ εδω, σας εφκε κι η μικρη η Λαρσινη, αλλα μουειπαν οτ πιακαταν τν αλλη τωρα, τν τρανη; με τν Πουλεα ωρε τραγδατε τωρα; ααα γι αυτο βαραει το τζεπη ο τζες; τι σας βρισκν ωρε μορφοσκπρα… το κακκαλακι τσ νυχτεριδας φορατε απανωθιο σας; αφου δε σας πεταει ο Πανος απ το μαγαζι απ οξω να σας πω εγω κατοπ ματσα ...
- ελα μωρε, κατσε τωρα να σε δουμε λιγο …
- αρα πιετε τα νερα κι τραβατε στο γηπδο να τσ αλωνιστε λιγο, γιατι δε μ αρεει η δλεια τσ καθολ …
- ειναι ωρα ακομα ελα ...
- οχι, οχι, μας λεει, θ ανφορισουμε, εδω ειναι πυχτρα κι σκατο, θα κανω μια βολτουλα τα μακρα, λιακαδα απουναι, θα τσ παρω κι κανα μαλλι κι ερχομεστε κατοπ με το σφυρμα στο γηπδο …να μεστε κει απ αγληγορα.
κι ανηφορσε μαγκιωρκα, ο Νασιος καθως τον τραβουσαν τα διπλαρκα για τν παιγνιδου απ απλωνε στο πεζοδρομιο τα πλαστικα κι τα τραβουσε κι αυτος σαν γκουβαδακια για να ξομακρυνουν απ εκει, μη και προκυψνε τιποτα συνναλαγες και ρικομανισματα μεσμεριατκα. … κι εφκιανε κι ενα κρυο. ..."
[αποσπασμα απ τ ανεκδοτο εργο των Χ. Μπίρμπα - Κ. Πάσπα «Γκορκα, Πασολεδκα και λοιπα Γιαννιωτκα»]
Η ουσια παντως ειναι οτι περασαν κιολας εικοσι χρονια.Εικοσι χρονια δεν μπορω να το πιστεψω.κλαψ..
μήπως ήταν άλλο τμήμα και όχι η γερμανική φιλολογία;Το έβαλε για να μην βάλει το κανονικό τμήμα όπως πχ άλλαξε τα ονόματα κτλ που λέει στο τέλος.Λες να μπέρδεψε επίτηδες το ελληνικό κοινό η τζοβάνα φραγκούλη φίλε fon7?
Διαβάζω το ποστ και έχω βάλει τα κλάμματα. Σφήκα: Αν θυμάμαι καλά είχε πρωτανοίξει με τον τίτλο αυτό το μαγαζάκι στην Καποδιστρίου δίπλα στο Λυχνάρι όπου και δούλεψε κανα δυο χρονάκια και μετά μεταφέρθηκε στο γνωστό το μέρος εκεί που το κάναμαν στέκι τότενες οι δακτυλοδεικτούμενοι οι μαλλιάδες με τα χαϊμαλιά και τα σκισμένα τα ρούχα... αααααα και με το πρώτα σκλαρίκια . Μεγάλες εποχές θμαμε τα ατέλειωτα μπουκάλια Batida de coco που πλέρωσα για να "βγάλω " την πρώτη γκόμενα και το Rosso Antico πορτοκαλαδα που έπινε η αδερφή της. Α ρε Φιλιππάκο να χει άραγες Σφήκες εκει που βρίσκεσαι;
Δεν ανέφερε κανείς το Disco Bar στα Λιθαρίτσια εκείνο το μικρό στην Υπόγα δίπλα στην πρώτη μεγάλη αίθουσα, το Διόνυσο και μετέπειτα Καϊκτσή καθώς και την Clossard στην πλατεία Πάργης. Τεσπα οι μαλλιάδες κουρευτήκαμαν ή καραφλέψαμαν, κανα δυο γίναμαν Δασκαλοκαθηγητάδες άλλοι γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί έμποροι δημοσιογράφοι πολιτικοί.... συμβιβαστήκαμαν. Μου κακοφαίνεται λιγάκι, ασταδιάλα με πιάσαν τα ζουμιά . Καλή χρονιά σε όλους σας με υγεία και χαρές μεγάλες.
Το 1991 ξεκινούσα σπουδές....Κ εγω...
Πέρασαν 20 χρόνια!!!!
Το 1991 ξεκινούσα σπουδές....
Πέρασαν 20 χρόνια!!!!
Το 91 στα ναυτακια υπηρχαν η οχι καφετεριες?(πιστευει πως οχι)αμα περναγες απο κει επρεπε απαραιτητως να χεις μαζι σ κ φακο κ αν σ επιαναν στο κυνηγι τιποτε σκυλια την ειχες ασχημα :P
Το 90 περιπου εγινε ο Μακρής, μαγαζαρα για την εποχή του και πηρε ολα τα γκαφρα...ρεζερβε τραπεζια απο τ απογευμα για καφε λεμε... μεχρι που το μυριστκαν κ αλλοι κ αρχισαν ν ανοιγουν το ενα πισω απ τ αλλο ...γκαλερι υπερωκεανειο κλπ κλπ
.... το αλλο φοβερο live με τον Μητσαρα τον Πουλικακο που ηταν να εμφανιστει στις 9 και εσκασε μυτη κατα τις 11 με τα ματια πρησμενα και λιγο στον κοσμο του παιζοντας φοβερα ομως παρολο που ο κοσμος ειχε ψιλοξενερωσει απο την αναμονη.Αυτο που ακριβως δεν θυμαμαι ειναι η χρονολογια,νομιζω γυρω στο '94 αλλα οποιος ξερει καλοδεχουμενος....
Παύλο Σιδηρόπουλο απ κατ απ τα λιθαρίτσια σε γιορτή νεολέας της εκον ρηγας φεραίος?
Α?
Α?
κανας παλιός? :(
Περασα χτες εξω απ την Σφηκα.
Απελπισία :(
Η στεγη εχει πεσει, μενουν μονο οι εξω τοιχοι.
Απο οτι εμαθα ανηκει σε εναν βορειοηπειρωτη που σει στην Αμερικη
Τιμή και δοξα στον ιδρυτη του μαγαζιου (1979) Χρηστο Στρατσιάνη....
Δεν πλερώνω μία για αναπόδειχτες καταστάσεις. Με το στόμα μάρα μάρα όλοι είστε. Όλο σας χρωστάνε και δεν χρωστάτε τίποτες Αντί να βάλετε κάτω κανά αρνι σε παϊδάκια καμια νταμζανα τσίπρο θέτε και χρωστούμενα σε κάβεςΔιαβάζω το ποστ και έχω βάλει τα κλάμματα. Σφήκα: Αν θυμάμαι καλά είχε πρωτανοίξει με τον τίτλο αυτό το μαγαζάκι στην Καποδιστρίου δίπλα στο Λυχνάρι όπου και δούλεψε κανα δυο χρονάκια και μετά μεταφέρθηκε στο γνωστό το μέρος εκεί που το κάναμαν στέκι τότενες οι δακτυλοδεικτούμενοι οι μαλλιάδες με τα χαϊμαλιά και τα σκισμένα τα ρούχα... αααααα και με το πρώτα σκλαρίκια . Μεγάλες εποχές θμαμε τα ατέλειωτα μπουκάλια Batida de coco που πλέρωσα για να "βγάλω " την πρώτη γκόμενα και το Rosso Antico πορτοκαλαδα που έπινε η αδερφή της. Α ρε Φιλιππάκο να χει άραγες Σφήκες εκει που βρίσκεσαι;
Δεν ανέφερε κανείς το Disco Bar στα Λιθαρίτσια εκείνο το μικρό στην Υπόγα δίπλα στην πρώτη μεγάλη αίθουσα, το Διόνυσο και μετέπειτα Καϊκτσή καθώς και την Clossard στην πλατεία Πάργης. Τεσπα οι μαλλιάδες κουρευτήκαμαν ή καραφλέψαμαν, κανα δυο γίναμαν Δασκαλοκαθηγητάδες άλλοι γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί έμποροι δημοσιογράφοι πολιτικοί.... συμβιβαστήκαμαν. Μου κακοφαίνεται λιγάκι, ασταδιάλα με πιάσαν τα ζουμιά . Καλή χρονιά σε όλους σας με υγεία και χαρές μεγάλες.
SALIGARΟS με λευκό καβούκι ή με καφετί;
Γιατί άμα είσαι με λευκό καβούκι, θα μου χρωστάς σίγουρα καμιά ολάκαιρη κάβα. :P :) ;) :pashat:
Θα τη βρούμε τη δουλειά ... που θα πάει :pas:
Δεν πλερώνω μία για αναπόδειχτες καταστάσεις. Με το στόμα μάρα μάρα όλοι είστε. Όλο σας χρωστάνε και δεν χρωστάτε τίποτες Αντί να βάλετε κάτω κανά αρνι σε παϊδάκια καμια νταμζανα τσίπρο θέτε και χρωστούμενα σε κάβεςΔιαβάζω το ποστ και έχω βάλει τα κλάμματα. Σφήκα: Αν θυμάμαι καλά είχε πρωτανοίξει με τον τίτλο αυτό το μαγαζάκι στην Καποδιστρίου δίπλα στο Λυχνάρι όπου και δούλεψε κανα δυο χρονάκια και μετά μεταφέρθηκε στο γνωστό το μέρος εκεί που το κάναμαν στέκι τότενες οι δακτυλοδεικτούμενοι οι μαλλιάδες με τα χαϊμαλιά και τα σκισμένα τα ρούχα... αααααα και με το πρώτα σκλαρίκια . Μεγάλες εποχές θμαμε τα ατέλειωτα μπουκάλια Batida de coco που πλέρωσα για να "βγάλω " την πρώτη γκόμενα και το Rosso Antico πορτοκαλαδα που έπινε η αδερφή της. Α ρε Φιλιππάκο να χει άραγες Σφήκες εκει που βρίσκεσαι;SALIGARΟS με λευκό καβούκι ή με καφετί;
Δεν ανέφερε κανείς το Disco Bar στα Λιθαρίτσια εκείνο το μικρό στην Υπόγα δίπλα στην πρώτη μεγάλη αίθουσα, το Διόνυσο και μετέπειτα Καϊκτσή καθώς και την Clossard στην πλατεία Πάργης. Τεσπα οι μαλλιάδες κουρευτήκαμαν ή καραφλέψαμαν, κανα δυο γίναμαν Δασκαλοκαθηγητάδες άλλοι γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί έμποροι δημοσιογράφοι πολιτικοί.... συμβιβαστήκαμαν. Μου κακοφαίνεται λιγάκι, ασταδιάλα με πιάσαν τα ζουμιά . Καλή χρονιά σε όλους σας με υγεία και χαρές μεγάλες.
Γιατί άμα είσαι με λευκό καβούκι, θα μου χρωστάς σίγουρα καμιά ολάκαιρη κάβα. :P :) ;) :pashat:
Θα τη βρούμε τη δουλειά ... που θα πάει :pas:
πέρα κατ Βασίλω
κατ τσ φυλακές
πάαινε καένας απ τ εσάς για κάνα τσίπρο;
γλωσσκά ρεταρίσματα στον ΤσιοκάνΠαράθεση
απ το ΛΟΚΟ
Δηλαδή, δεν προφτάκαμαν ν' αφήκουμε τν θέση μας στο Τσιοκάν, μπροστά απ' το δέντρο και με τ καρέκλα μερικές φορές να πέφτ στο παρτεράκ πούχε γύρω γύρω και να τρώμε τα μούτρα μας και να ξενιτευτούμε για πετρέλια στΑγρίνια και στς Πάτρες κι ήρθε αυτός ο κύργιος απ μιλάει για τς δημοτικές και μας την απαλλοτρίωσε;
Ζεστή ακόμα καρέκλα απτον τάχα μας μεσιέ κι αντί να αποτίσεις φόρο τιμής, πήγες και μτην κατέλαβες; Κι έχς δίπλα ς και τον Θωμά (άσχετα αν τον πέρασα για Ασημάκ ζν αρχή) να κρυφογελάει;
Πρέπ τον τζε π καν τν ανάλυση για δημοτική - καθαρεύουσα μεταξύ τσίπρου και μεζέ (ο οποίος είναι και σαγανάκι κεφαλοτύρ, πούταν κι ακριβό γμτ, άρα τον φύσαε τον παρά) να τον γνωρίζαμαν στον ΧαρμΠΑΣ, να του τα εξηγούσε καλύτερα.
Και στα πελετ η κάμερα, σνεχάει να πίν και να ματσλάει και καλά καν, μας ήρθαν οι κάμερες στα ιερά κι όσιά μας...
Εκειά η φάτσα με τα μούσια π ξεπροβάλει για λίγο πισω από τον κούτσκο π παρακολουθεί τον φόρτσα ρότσα, νάναι ο έτερος Θωμάς;
Κοίτα τι πήγε και μας ξετρύπωσε ο Τherioς ρε!
Α ρε Τσιοκάν, α ρε Τσιοκάν.
Πάρτε και το βίντιου, κομμένο, να πάρετε μυρωδιά τι γινόταν εκεί. Νωρίς πρεπ νάταν, κάποιες φατσούλες, θα τρώγαν κόκκινο αργότερα.
Ακ να μ παρ τ καρέκλα ο τζες, απαράδεχτος.
http://vimeo.com/20367633]http://vimeo.com/20367633]http://vimeo.com/20367633 (http://vimeo.com/20367633)
Tsiokanis 1984
(το 83 πρέπ νάηταν, διοτ, ένας διερχόμνος στο βίντιο, ποπίσω το Φόρτσα Ρότσα, δεν ήταντος το 84 στα Γιάνν-να)
καλή η φάσ δε λέω,
αλλ αυτήνες οι φάτσες στο τραπέζ δε μ λεν τίπτα ή δε θμιούμαι
τέτοιοι αντάρτες τσ πορδής μι τα λιφτά τ μπαμπά
κυκλοφόραγαν πολλοί κι πολύ αν-τα στα Γιάνν-να κι πιάναν κι τον τόπο κανιά φορα
τα μσοφρικιά απ λέμαν εμείς
ομως καλοι τπάδες ήταν
κι είχαν κι προνόμιο στα χαλόνια τα μελιγάλατα τ ακαδημαικά
γλειφμαν κι μεις κάνα δάχλο κοντα τ αυτήνα
δε τάχα ποτές σ απόστασ
διοτ ρυθμίζαν τ οξυγόν τσ Πόλς
κι σπάγαν τα ταμπού
αλλα ενταξ, ήταν μια εποχή
ανεπίσρεφτ;
δε ξέρω
μπορούμε όμως να τνε διαβάσμε αυτήνη τν εποχή
έχει νόημα κι μήνμα
προκειμέν να πετροβολιόμεστε με τσ Αγρινιώται
κι να φιδοχορτιαχομεστε με έρπετα
ως Πασολέδες κι ως Πολίτες
οι φίλοι μ
να πω τν αλήθεια
φρικάρσα όταν τούειδα το βίδιάκι αυτήνο προχτέ (μπράβο στο Θεριός)
διοτ έπεσα αχπάν στο Φόρτσα Ρότσα
εγω μον αυτήνον γνωρίζω
κι τσ αλλνούς απ είν ποπίσω τσ Συρρακιώτες
τσ φίλς μ
Καλή τΣ ώρα Ολνών
αιντα ρα Κατακαημένα Γιάνν-να
ΠΑΣπερμία ΠΑΣπερμια
ΠΑΣπερμία ΠΑΣλιά κι ΠΑΣτσιαρ
ΚΑΠΗ ΚΑΠΗ ΚΙ Α ΕΘΝΙΚΗ
υγ: πολλά φλιά στο φίλο μ το Χαρ Γιούλ, με το τραγδάκι τ, απ ντύν ετούτο το βιδεάκι
Τα ίχνη του παρελθόντος φωνάζουν και ζητούν δικαίωση! Δεν τη βρίσκουν όμως... Έτσι δεν είναι φίλε New Pas.Pas?
Το συγκεκριμένο τοπικ είναι εκπληκτικό!
Πιστεύω πως δεν πρέπει να γίνονται απλές αναφορές σε μαγαζιά. Ανοίγουμε έναν κατάλογο και βλέπουμε τις ταμπέλες ::) Το θέμα είναι να επεκτεινόμαστε και λίγο!
Δε χωράνε όλα σε ένα ποστ, οπότε μερικές αναφορές σ' αυτά που βλέπω και μου 'ρχονται στο μυαλό:
Από μπιλιάρδα-ηλεκτρονικά...
- Βαγγελάρας φυσικά (ή αλλιώς "πατίνια") απέναντι απ' το Κάστρο. "Πατίνια" εξ' αιτίας της πίστας που είχε για πατινάζ (με ρόδες ωρέ, τι πάγο; αυτός ήταν για τα ουίσκια μαναχά). Μέσα, ο μικρός Χρηστάκης μάθαινε κιθάρα σε μια αρχαία Σπανιόλα που σαν ξεδοντιάρα πόρνη τς είχαν απομείνει 2 χορδές. Μετέπειτα έγινε μεγάλος και τρανός με τους Δαναούς ενώ σήμερα διατηρεί κατάστημα με παραδοσιακά είδη-γλυκά, στο Νησί :P Τεράστια μορφή ο Χρηστάκης, γιός του Βαγγελάρα.
- Ρόλλινγκ (αργκό: "Ρόλια"), στη στοά Κεντάκυ, δίπλα απ' την Τάιγκα. Καταθέσαμε πολλές δρασμές στο κύριο Λουκά αλλά... μάθαμε μπιλιάρδο. Οι μουσικές του μαγαζιού... φουλ της 80λας, προσέδιδαν μια ξεχωριστή χλιδή στο χώρο. Πολλά τραπέζια μπιλιάρδου και στο βάθος κήπος (με τραπεζάκια πινγκ πονγκ).
- Ομόνοια, η κλασσικότερη όλων, στα υπόγεια του σημερινού public τα μπιλιάρδα και στο ισόγειο τα ηλεκτρονικά. Μέγαρο "Χατζή". Εκεί πήγαιναν παιχταράδες (και στα Ρόλια επίσης). Χαζεύαμε με τις ώρες... Ίσα ίσα προλάβαμε τα τελευταία χρόνια που στην περιοχή επικρατούσε μια γενικότερη... "τρομοκρατία"!
- Το "9", χωρίς φανέλα αλλά με τον κυρ-Γιώργο ακμαίο και το αρχαιότερο σύστημα καταγραφής και υπολογισμού χρόνου-αντιτίμου. Παίζει να ήταν χειροκίνητο (τύπου άβακα). "Αυριανιστής" ο κυρ-Γιώργος, πολλά γέλια. Το πιό σκοτεινό (από άποψη φωτισμού, μην παρεξηγηθεί το μαγαζί) μπιλιαρδάδικο.
- Borsellino (όχι στην Αγ. Βαρβάρα) στη Στοά Ορφέα στο υπόγειο (πού αλλού;) εκεί που πρέπει να έχει γυμναστήριο σήμερα. Απαράδεκτα τραπέζια και στέκες, δεν το συνηθίζαμε. Και χαμηλού επιπέδου κόσμος κατά κανόνα, απαπαπαπα...
- Dion στο τέρμα Δωδώνης, ήμουν μεγάλος όταν άνοιξε, ας μας πεί κανένας άλλος γιατί δεν το ήξερα καθόλου.
- Κούτσικος, κλασσικά ηλεκτρονικά πίσω απ' τη Νομαρχία με πολύ κόσμο που τάιζε μηχανάκια.ΠαράθεσηSAKIS το καλύτερο τσιζ πανελληνιώς
Το καλύτερο σαντουιτσάδικο πανελληνίως θα συμπλήρωνα! Όλα τα σαντουιτς (burger, toast κλπ) ψημένα στην πλάκα. Υπεράψογα... Εκεί έφαγα πρώτη φορά και... ατομική πίτσα, εκείνη την ιδιαίτερη τη γαμάτη... που δε βρήκα αλλού.
Χαμός στο Canadian στη Ναπ. Ζέρβα, κυρίως με τις ατομικές που είχε στη βιτρίνα σαν μποτάκια σ' εκπτώσεις. Δυστυχώς δεν υπάρχει πια...ΠαράθεσηΓια ΤΣΙΖ στα Steer's απο τους "Ela boy brothers" ... Jimmy και Gus ...
Οι οποίοι παρεμπιπτόντως ήταν οι πρώτοι στα Γιάννενα που έβαλαν κέτσαπ και μουστάρδα στο πιτόγυρο, αποκτώντας έτσι φανατικούς φίλους αλλά κι εχθρούς ::) Άλλοι δλδ έτρωγαν φανατικά εκεί κι άλλοι δε ζύγωναν!Παράθεσημ'διαφεύγει το όνομα τώρα, του Κοντού ντέ!!!
Ο Κοντός ήρθε γήπεδο πριν κανα δίμηνο κι η 4άρα που άρπαξε δεν τ' διέφυγε ντιπ. Ξες πώς τη θυμάται? :P :P Υπενθύμισε το Ταυρί, το castillo λες, που ήταν πολύ της μόδας κάτι φεγγάρια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90 (εκεί που βρίσκεται σήμερα η μπυραρία Τζαζ).ΠαράθεσηΣτην παιδική μου ηλικία είχα επισκεφθεί με πατέρα Τάιγκα και Roof Garden
Το roof garden ήταν επίσης πολύ της μοδός τότε αλλά για μεγαλύτερες ηλικίες... Κι εγώ με μεγάλους είχα πάει και πραγματικά είχα εντυπωσιαστεί, περισσότερο από καθετί άλλο στην πόλη. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σταμάτησε να σημειώνει επιτυχία το μαγαζί... Είναι φορές που πίνουμε καφέ 2-3 άτομα μόνο κι ας έχει τέτοια απίστευτη θέα. Για βραδιές Καλοκαιριού είναι σουπερ...
Όσο για την Τάιγκα... η πιο γνωστή disco στην πόλη. Θυμάμαι τι εντύπωση μου έκανε η επιγραφή μπροστά στην Κεντάκυ με το DISCO TAIGA κι από κάτω LASER SHOW... Τότε μάλιστα (mid-80's) υπήρχε μια στήλη στο ΠΟΠΚΟΡΝ που περιείχε τις λίστες των κομματιών με τη μεγαλύτερη αποδοχή απ' τους θαμώνες διαφόρων club και ο dj της Τάιγκα ήταν μέσα στους 20-30 που έστελναν.
Πιάσατε και τα λαιβάδικα!Παράθεσητο παλιό Monopolio πίσω από την αστυνομία
- Αυτό ήταν club βεβαίως αλλά έκανε και live! Η καλύτερη εμφάνιση απ' όσες έχω δεί για τα "Ξύλινα Σπαθιά" και η πρώτη εμφάνιση απ' τις 300 περίπου που είδα G.G. & the troublemakers (με την αυθεντική σύνθεση όμως ::)).
- Ο Ταυρί θυμήθηκε και το Dada ψηλά στη Ναπ. Ζέρβα! Φοιτητές κοπανούσαν εκεί, το προλάβαμε στα τέλη του. Έπαιζαν οι τζέδες απ' τις "ταξιαρχίες" (είχαν και φάτσες Πανούση :P) μς 2 κιθάρες. Απ' τις πιο γνωστές μπάντες τότε στα Γιάννενα. Εκεί είχαμε γνωρίσει και τους μοναδικούς φοιτητές με τους οποίους κάναμε μια... υποτυπώδη παρέα.
- Το club Cosmos (πρώην Κοσμοπολιταν και νυν... Prince Oliver στη Μιχ. Αγγέλου) ωραίο κλαμπάκι που φιλοξενούσε χορούς σχολείων τότε αλλά και διάφορες τοπικές μπάντες.
- Όζον bar, στα Λακκώματα, ροκάδικο που επίσης φιλοξενούσε τοπικές μπάντες.
- Βottom cafe-bar στη Γρ. Σακκά, δίπλα απ' το σημερινό τρουα (και δίπλα, από την άλλη μεριά, ο θρυλικός Μοντελισμός του Κύρου - και μέσα, επί μονίμου βάσεως, δεκάδες επίδοξοι "Γρανάζηδες" ::)). Επίσης φιλοξενούσε τοπικές μπάντες αν και ήταν περισσότερο του καφέ και του επιτραπέζιου παιχνιδιού.
- Συνηθέστεροι χώροι για χειμερινές συναυλίες τότε, ήταν το Μαντζάτο (για μεγαλύτερα ονόματα), ο κιν/φος Πολυθέαμα (περισσότερο για φεστιβαλ με τοπικές μπάντες), το Παλλάδιο (αξέχαστα live από "Τρύπες", "Λευκή συμφωνία" αλλά και "Υπόγεια Ρεύματα" %-| μεταγενέστερα) και φυσικά απίστευτος χώρος και για τα τοπικά συγκροτήματα, καθώς και οι καταλήψεις (δίμηνης διάρκειας συνήθως) των Σχολείων (αν και γίνονταν κατά καιρούς κάτι επεισοδιακά σε Λιθαρίτσια, Προσκόπους, Θ.Ε.Η. κ.λπ. απίθανα μέρη :P).
Αυτά για την ώρα και έπεται συνέχεια!
Respect στο ποστ του alcoholic. Έτσι ήταν ακριβώς ::) (γι' αυτό και μεις τώρα τους φερόμαστε έτσι, άιιι... για να μάθουν :P)
Περιμένω από τους γνωστούς 35+ (δεν έχει σημασία το πόσο +) του φόρουμ, να μοιραστούν μαζί μας καμιά καλή ιστορία!ΠαράθεσηΜέσα 80 ...
1. Travellers στη Γ. Σακκά ... δεν έμπαινες μέσα με μαλλί κοντότερο από 25εκ ...
2. Brazil ... στη Κουντουριώτου ... τι να πω ρωτηστε καναν άλλο να σας πει :-)
Υ.Γ. Και τα χανούμια να μαθαίνουν μπάνιο στη λιμν ;-)
Έλα, πες! Εγώ νόμιζα πως η Κουντουριώτου ήταν πεθαμένη τότε! Άσε που για τα χανούμια, εγώ είχα μάθει οτι ένας έμαθε τόσο καλό μπάνιο που επιστρέφοντας στην Αθήνα χτύπησε tatoo "fuck Giannena" :P
Πες!
Aπόμερο καφέ με θέα την πλατεία, ΕΛΛΟΠΙΑ, Πίτσα Κεντάκυ, τώρα είναι φαστ φούντ, για μάσες στο Πηγαδάκι, κρέπα στην Αστερίξ, καμιά κασσέτα με ροκιές στο Studio club 69, ή στον Disc'Aki, ή στην στοά Ορφέα στο Video Club, αργότερα στο πρώτο Giorgio δίπλα στο Foxy...
Άλλο καφέ? Speak Easy...
Άλλο ...early ροκάδικο? Αρμός...
Πω, πω!!! Πού ήταν ρε φίλε ο Αρμός; Κι αυτός Γ. Σακκα? (γεράματα γαμώτο)
Πω, πω!!! Πού ήταν ρε φίλε ο Αρμός; Κι αυτός Γ. Σακκα? (γεράματα γαμώτο)
Ο Αρμός ήταν στην αρχή της Χ. Τρικούπη δίπλα απο το σημερινό S/M του Αρβανιτίδη. Νομίζω είναι και σήμερα καφετέρια αφού είχε προηγηθεί ένα διάστημα ως internet cafe...!!!
Y.Γ. Έπαιζες στο Dada ε...;;; Ά ρε φίλε τι μου θύμησες μεσημεριάτικα!!! Μεγαλώσαμε γμτ......... :'( :'(
Χριστούγεννα στα Γιάννενα έξω από τη Νομαρχία, μεταξύ των μεταναστών - απεργών πείνας, ο Βαγγέλης Αγγέλης τραγουδάει, φιλοσοφεί και χάνεται στη νύχτα.
Είτε με κιθάρα στα σκαλιά της Νομαρχίας, είτε με ομπρέλα και το Αντί έξω από το Διεθνές, όπως πόζαρε χθες στο φακό μας, ο Βαγγέλης Αγγέλης έχει πάντα στην τσέπη ένα μπουκάλι νερό και τη σακούλα του βιβλιοπωλείου Δωδώνη στα χέρια.
(http://2.bp.blogspot.com/-_7NGQ0PUJwY/TchYsAOh5PI/AAAAAAAAAMA/0f9cuCRxLqs/s400/vageliosaggelis1.jpg)
Ο Βαγγέλης Αγγέλης στο myspace.
Άλλο Βαγγέλης Αγγέλης και άλλο Βαγγέλης Αγγελής.
Τα Γιάννινα αποχαιρετούν τον «ποιητή των εικόνων»
http://www.anex.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1112:----l--r&catid=36:top-news (http://www.anex.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1112:----l--r&catid=36:top-news)
ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
Γιάννενα '70, 1ο μέρος (http://www.youtube.com/watch?v=rEWwHaNDErY#ws)
Τιτανια και Παλαδιο
Τιτανια και Παλαδιο
Τιτάνια ή Παλάδιο ??? 8)μη κρατατε και το drive in στο σταυρακι απ' οσους δεν προλαβαν την εποχη κρυφο!!! ;)drive in στο σταυράκι !?! :'(
drive in στο σταυράκι 8)
Πόσοι χαμένοι καρποί….. .
που όλο το χρόνο έπαιζε τσιόντα…… και την μεγάλη βδομάδα τα πάθη του Ιησού
Τιτανια και Παλαδιο
Τιτάνια ή Παλάδιο ??? 8)
(http://oi50.tinypic.com/2e4ep8z.jpg)
(http://1.bp.blogspot.com/-WdKJ8BFhud8/TyXsyrjdrmI/AAAAAAAAAp0/OvmqK2MwI1I/s1600/Untitled-22.jpg)
TITANIA και ... (μέσα στη φωτο)
(http://1.bp.blogspot.com/-djeojCm76vM/TyXs0OSDzZI/AAAAAAAAAp8/3R6rnpqswI0/s1600/Untitled-25.jpg)
ΣΟΥΒΛΑΚΙ (τα 2 αδέρφια με τη χοντρή τη μάνα στο τραπεζάκι με τα δελτία παραγγελίας στο καρφί)
RODEO ... αργότερα εκεί και το ELOPIA και το BARBAROZA μετά που το είχε ένας σΠΑΣίκλας (επενδυμένο με ροζέτες από δρυόξυξα).
Εκεί ήταν τα Φροντιστήρια του Δημητρίου ... πολύ πράμαααα.
(http://1.bp.blogspot.com/-XyNuwZNCqKQ/UCEYtIGjv5I/AAAAAAAAZVE/m8PpMUv7lGE/s400/%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%B1.jpg)
Από πιτσιρίκι «το είχε» …
... ο ΠΑΣ θα τα αφήσει πίσω όλα αυτά.
(http://1.bp.blogspot.com/_JH0KScsTupY/S6xsnXD9oZI/AAAAAAAAAMk/krFyFj-Hako/s640/%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%96%CE%91%CE%A1%CE%9F1.jpg)
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΡΤΡΕΤΟΥ ή Δημητράκης Μαντζαρόπουλος.
http://javger.blogspot.gr/p/blog-page_26.html (http://javger.blogspot.gr/p/blog-page_26.html)
(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ν. Χουλιαρά "ΜΠΑΚΑΚΟΚ").
Ο καφενές του Καμπούρη άχνιζε μέσα στο χειμωνιάτικο απόγευμα καμμιά δεκαριά ακακίες πιο πέρα. Το χιόνι έφθανε μέχρι τα μισά της δημόσιας κρήνης...
Ο Δημήτριος Μαντζαρόπουλος πήγαινε παρέα με τον Δημήτριο Μαντζαρόπουλο τρίζοντας πάνω στο χιόνι....
"Τι είναι αυτό που βλέπουμε Δημητράκη! Φίδι στο χιόνι; Άστα αυτά άστα και πάμε"
Νά ΄χαμε, λέει, τσιγάρο Δημητράκη ν΄ανάψουμε! Φλογίτσα στην άκρη στο στόμα. Να έτσι Τσαφ!..
Και πλησίαζε στον καφενέ ο Δημήτριος Μαντζαρόπουλος, γόνος οικογενείας αρχετύπου χριστιανικής, της οδού Χειμάρας, τελειόφοιτος του Ελληνικού, δραπετεύσας εκ της πατρώας οικίας προ πολλών ετών. Εγκατασταθείς δε μονίμως εις εγκαταλαλειμμένον παλαιόν όχημα, πλησίον της λίμνης, παρά την περιοχή "Ταμπάκικα", διήγε βίον αντικοινωνικόν.
Έσπρωξε σιγά την πόρτα του καφενέ ο Δημητράκης και μπήκε μέσα. Τους είδε όλους να κάθονται στη ζέστη, παρέες - παρέες και να καπνίζουν σπάταλα.....
Πήρε μια καρέκλα και κάθισε. Απέναντί του ο Ιορδάνης. Χοντρέμπορος αλλαντικών - ιερωμένος των χρημάτων - καλοβαλμένος και ήσυχος, μ΄ένα πακέτο τσιγάρα άθικτο μπροστά του....
Κι ο Δημητράκης στην καρέκλα, μόνος του εκεί και ακέραστος....
Ήτανε βλέπεις κι εκείνο το πακέτο με τα τσιγάρα πάνω στο τραπέζι του Ιορδάνη, που δεν τον άφηνε να σκέφτεται για πολύ άλλα πράγματα. Άσπρο, ολόασπρο, με κόκκινη ρίγα και είκοσι τσιγάρα
Έμεινε για λίγο σιωπηλός, κι ύστερα παίρνοντας θάρρος ξαφνικά, σηκώθηκε απότομα και πήγε στο τραπέζι του Ιορδάνη. Στάθηκε από πάνω του σα να κρεμόταν πάνω από πηγάδι.
.....με μιά λάμψη ειρωνίας του μίλησε με τον τρόπο που θα απευθυνόταν κανείς, όχι σε πρόσωπο συγκεκριμένο, αλλά σε κάποια δημόσια υπηρεσία. ¨Με συγχωρείτε. Θα είχατε μήπως την καλοσύνη να μου εμβάσητε εν σιγαρέτον δια να το καπνίσω προ του γεύματος;"
Ο Ιορδάνης διέκοψε για λίγο την κουβέντα και χωρίς να γυρίσει το κεφάλι προς τον Δημητράκη, πήρε από το πακέτο ένα τσιγάρο και του τό δωσε.
Ο Δημητράκης πήρε το τσιγάρο και το ακούμπησε αργά τελετουργικά σχεδόν, στην άκρη από τα χείλια του. Κι ήτανε από χαρτί φίνο, λέει, κι από μέσα χορταράκι καπνός , κι άμα έκανες κι άναβες σπίρτο, έκανε τσαφ!.. κι ύστερα τράβαγες μέσα και κατέβαινες με τον καπνό, κάθετα κι ωραία.
... Στάθηκε πάλι από πάνω του όπως και πριν και του ξανάπε:
"Με συγχωρείτε που σας γίνομαι κατά κάποιο τρόπο φορτικός. Μήπως , εάν δεν σας ενοχλεί, θα μπορούσατε να μου εμβάσητε ακόμη εν σιγαρέτον δια να το καπνίσω μετά το γεύμα;
.."Πάρε ρε Δημητράκη. Πάρε ακόμη ένα."
..."Μου επιτρέπετε να σας υποβάλω μια ερώτησιν;"
"Λέγε, ρε Δημητράκη. Αϊντε λέγε, τι θέλεις;"
"Θα ήθελα να σας ερωτήσω, εάν μπορείτε να μου αποδείξετε ότι σίγουρα είστε καλύτερος από μένα!"
Κι ο Ιορδάνης με το πρόσωπο κόκκινο ακόμη από τα γέλια:
"Οχι ρε Δημητράκη! Μα την Παναγία , όχι."
"Ε τότε!... γιατί να μην πάρω εγώ το πακέτο με τα σιγαρέτα και ν΄αφήσω σ΄εσάς έν σιγαρέτο δια να καπνίσετε μετά το γεύμα!"
Άπλωσε αποφασιστικά το χέρι κι άρπαξε το το πακέτο.
..πήγε μέχρι την πόρτα, την άνοιξε, και βγήκε στο δρόμο.
Ο Δημήτριος Μαντζαρόπουλος πήγαινε στο δρόμο παρέα με το Δημήτριο Μαντζαρόπουλο, χρόνια τώρα. Και πήγαινε φτύνοντας. Μέσα του και έξω του, πουφ - πουφ, καταπώς έφτυνε η παλιά δημόσια κρήνη, κι εκεί, στην άκρη στο πικρό του στόμα έφεγγε η μικρή φλογίτσα.
Γηροκομείο - Γυαλί Καφενέ - Ταμπάκικα.
Ούφ, ξεφτιλισμένη Μαρία.
Όπως γράφω και στην αρχή τα αποσπάσματα που διαβάσατε είναι από το βιβλίο του Γιαννιώτη συγγραφέα Ν. Χουλιαρά. Ο Δημήτρης Μαντζαρόπουλος υπαρκτό πρόσωπο τον πρόλαβα τη δεκαετία του 70 σχεδόν γέρο να τριγυρνά κάτω στη Σιαράβα (συνοικία κάτω στη λίμνη). Προσπάθησα πολλές φορές να τον φωτογραφήσω αλλά δεν καθόταν με τίποτε και βέβαια έτρωγα και τις ανάλογες βρισιές κάθε φορά που προσπαθούσα.
Χειμώνας του 77. Κάθε μέρα παγωνιά 10 , 12 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Η λίμνη είχε παγώσει και κάναμε βόλτες με τα πόδια.
Με μια μηχανή στο χέρι έκανα βόλτες και φωτογράφιζα. Ο Μαντζαρόπουλος εκεί, αντιστεκόταν σταθερά.
Μετά από πολύωρα βόλτα και με τέτοιο κρύο συχνά κατέληγα στα Ναυτάκια (καφενείο στη Σιαράβα το οποίο έχει ανακαινισθεί και έχει γίνει πολύ in σήμερα) τότε συχνάζαμε λίγοι. (Εγώ με το φίλο το Στέφανο τον Παπά είμαστε μόνιμοι θαμώνες). Πίναμε κανένα τσιπουράκι να ζεσταθούμε και μετά ξανά βόλτα με τη μηχανή κρεμασμένη. Παρατήρησα λοιπόν ότι πολλές φορές εμφανιζόταν και ο Μαντζαρόπουλος και καθόταν σ΄ένα τραπεζάκι έξω περιμένοντας μήπως τον κεράσει κάποιος κανένα καφέ. Ένα απόγευμα λοιπόν κρύφτηκα με τη μηχανή έτοιμη πάνω σε ένα πλάτανο απέναντι από την πόρτα. Μόλις έφτασε ο Μαντζαρόπουλος και του φέραν τον καφέ τράβηξα. Ακούστηκε το κλικ αυτός κοίταξε καχύποπτα γύρο και αφού δεν είδε κανένα ησύχασε. Περίμενα ήπιε τον καφέ του και μόλις έφυγε κατέβηκα κι εγώ και εξαφανίστηκα.
Ίσως είναι και η μοναδική φωτογραφία αυτού του γραφικού τύπου και τώρα μετά από τόσα χρόνια την δημοσιεύω εδώ.
(...)Τιμή μας οι 10αδες φορές παρέα με τον Κυρ Δημητράκη ... με το Θοδωρή το Γκόγκο, τις περισσότερες ... ;) :P
"Άπειρα τα πρόσωπα των περιθωριακών που γίνονται ήρωες, δηλαδή μάρτυρες
της αληθινής ζωής, που την μαθαίνουν και σε μας: ο Λούσιας και οι φίλοι του (ο
Κωστάκης ο Δαραμπασίνας και ο Απόστολος Βούρμπιανης), ο (http://www.giannena-e.gr/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/logotehn%CE%B9%CE%B1/1-Houliaras_Nikos_1g_G_Ladogianni-omilia.aspx) Δημητράκης ο
Μαντζαρόπουλος, ο «ελληνοράπτης» Κωνσταντίνος Βαζάκας, «το παιδί
Κιορ-Σαμουήλ», «ο Νικολάκης της Τσεβούλας», ο Παύλος Κοντοσάκος." (http://www.giannena-e.gr/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/logotehn%CE%B9%CE%B1/1-Houliaras_Nikos_1g_G_Ladogianni-omilia.aspx)
(...)
27 Ιανουάριος 2014
Ο ...ανατρεπτικός Βαγγελης Αγγέλης
Ο Βαγγέλης Αγγέλης, μια πολυσχιδή προσωπικότητα με έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες μας αποκαλύπτει τη δική του "αλήθεια"...
(http://www.epilogesmagazines.gr/useruploads/images/about-town/aggelis/vaggelis-aggelis-1.jpg)
(...)
"Κάθε καλοκαίρι μας κούρευαν γουλί με ψαλίδι και μας έβγαζαν τα παπούτσια- το φθινόπωρο τα ξαναβάζαμε! Δεν περίμενα να έρθουν οι πανκ στην Ελλάδα- ήμουν ήδη πανκ με τις ψαλιδιές και χωρίς παπούτσια!"
(...)
Συνέντευξη: Βίκυ Σιούλα
Φωτο: Αpostolis Dimos
Η συνέντευξη: http://www.epilogesmagazines.gr/viewarticle.php?productID=3916&id=202 (http://www.epilogesmagazines.gr/viewarticle.php?productID=3916&id=202)
Φίλος ιντερνετικός...
(http://oi39.tinypic.com/2zg6sgp.jpg)
8)
Για βοήθεια ρε παίδες της ηλικιας μου! !!!
Κοίτα τι βρήκα.
Που νάναι τώρα που να γυρνάει η δημοσιογράφος του "Νυχτώνει στα Γιάννενα";
Κάτι που δεν ήξερα...
Το ρεπορτάζ είχε παρενέργειες. Απολύθηκε άμεσα από την ΕΡΤ!
Το blog (http://luciarikaki.blogspot.com/) της και η προσωπική της σελίδα (http://www.luciarikaki.gr/)
Το Ματζάτο και η ιστορία του, όπως μας την έστειλε ο Κωνσταντίνος Τρεμπέλης
"Μαντζάτο"
Η λέξη που φέρνει άπειρες αναμνήσεις σε όσους έζησαν στα Ιωάννινα τη δεκαετία του 80 !!
Η λέξη Μαντζάτο σημαίνει καθιστικό δωμάτιο στα παλιά Ηπειρώτικα σπίτια.
"Μαντζάτο" όμως ονομαζόταν και ένα Bar που λειτουργούσε στα Ιωάννινα, σε ένα νεοκλασικό αρχοντικό, στην οδό Πυρσινέλλα, τη δεκαετία του 80, εκεί όπου σήμερα είναι το Bar "Σύγκλητος"
Το "Μαντζάτο" ήταν σημείο αναφοράς της πόλης των Ιωαννίνων και η φήμη του ταξίδευε σε ολόκληρη τη χώρα. Είναι δεκάδες τα δημοσιεύματα του Αθηναϊκού τύπου που αναφέρονται σ' αυτό.
Το "Μαντζάτο", ήταν ήδη το μόνο μπαρ στην Ελλάδα που έγινε σύνθημα σε πορεία, όταν σε φοιτητική πορεία προς τα τέλη της δεκαετίας του '80 ακούστηκε το σύνθημα: "Έξω από το ΝΑΤΟ, μέσα στο Μαντζάτο" !!
Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, όταν κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το ομώνυμο μυθιστόρημα, το "Μαντζάτο" έμελλε να είναι και το πρώτο μπαρ στην Ελλάδα που έγινε τίτλος βιβλίου...
Όσοι έζησαν τις μοναδικές συναυλίες που δίνονταν τακτικά στο "Μαντζάτο" σίγουρα θα θυμούνται, ανάμεσα σε άλλους, τους Διονύση Σαββόπουλο, Πυξ-Λαξ, τους Μπλε, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Biane Reinenger, τον John Hamond, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Ορφέα Περίδη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Νίκο Ζιώγαλα, την Έλλη Πασπαλά, τον David Linch, τον Σωκράτη Μάλαμα, τη Μελίνα Κανά, τον Φοίβο Δεληβοριά, Τον Δημήτρη Πουλικάκο(...) τους Blues Wire, τον Μανώλη Φάμελο, τους Συνήθεις Υπόπτους, τα Διάφανα Κρίνα, τα Υπόγεια Ρεύματα και τόσους άλλους
Θα θυμούνται ακόμη και τις μεγάλες, υπαίθριες συναυλίες που οργάνωσε, με τον Goran Bregovich, την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Γιάννη Κότσιρα, τους αδελφούς Κατσιμίχα, τον Δ. Τσακνή και τον Λ. Μαχαιρίτσα... Όλοι θυμούνται και τα μοναδικά αποκριάτικα πάρτυ, τους ξέφρενους χορούς...γιατί ποτέ η ποιότητα δεν δημιούργησε τόσο κέφι...
Το Μαντζάτο είχε ξεπεράσει τα όρια του αστικού θρύλου
Στα δωμάτιά του διασταυρώθηκαν ματιές, ανταλλάχτηκαν φιλιά, μέθυσαν μυαλά, ίδρωσαν σώματα. Το Μαντζάτο είχε τη φωνή μιας ολόκληρης εποχής. Διαμόρφωνε με τον τρόπο του μια αστική κουλτούρα σε μια πόλη που ακόμα ψαχνόταν. Με τη μουσική του, τη διαρρύθμισή του, την αύρα του, μα πάνω απ’ όλα τους θαμώνες του που παρενέβαιναν στη λειτουργία του όποτε χρειαζόταν, προσθέτοντας τις δικές τους ιδιομορφίες σε μια πρωτόγνωρη διαδραστική επικοινωνία.
Όσο για τα περιβόητα πάρτυ! Goran Bregovic, Los Fabulosos Cadillacs, Beatles, Pogues, Charms, Λαζόπουλος, Αρβανιτάκη, Γιάννη μου το μαντήλι σου, μήλο μου κόκκινο, Βασιλική, το κοκοράκι… τα πάρτυ στο Μαντζάτο ξεπερνούσαν ακόμα και αυτόν τον μύθο του!
Το "Μαντζάτο", αν και "κλασσικό" το ίδιο, ήταν πάντα χώρος αισθητικής ανανέωσης. Η μουσική του, αν και σταθερή στους προσανατολισμούς της, ανακάλυπτε και προωθούσε τα νέα ρεύματα. Από τα πρώτα μαγαζιά στην Ελλάδα που στις αρχές των 90's καθιέρωσαν την ανεξάρτητη σκηνή και τις βραδιές ελληνικού ροκ.
Στα τέλη της δεκαετίας του 90 το "Μαντζάτο" μπήκε στην ιστορία της πόλης. Στις 22 Μαίου1999 δόθηκε το τελευταίο πάρτυ και έπαψε να υπάρχει μαζί του και το παλιό αρχοντικό σπίτι στο κέντρο της πόλης
Κατεδαφίστηκε μόλις μπήκε η νέα χιλιετία. Στη πραγματικότητα όμως, είχε κατεδαφιστεί πιο πριν. Από τους ίδιους του τους θαμώνες. Κυριολεκτικά!
Στις 22 Μάη του ’99, το "Ματζάτο" αποχαιρετούσε τα 90ς με ένα πάρτυ που είχε κρατήσει σχεδόν 12 ώρες.
Μαζί αποχαιρετούσαμε και εμείς αυτό. Ήταν η δική του τελευταία βραδιά.
Εκείνο το βράδυ, δούλεψαν όλοι όσοι είχαν δουλέψει ποτέ εκεί, έπαιξαν όλοι όσοι είχαν παίξει ποτέ εκεί και πήγαν όλοι όσοι είχαν περάσει από εκεί έστω και μία φορά! Το ύστατο προσκύνημα! Το τελευταίο κομμάτι που ακούστηκε στο Μαντζάτο ήταν το «Με αεροπλάνα και βαπόρια».
Και μετά και τη τελευταία του νότα, παρασυρμένος από μια αμήχανη σιγή που πρόδιδε απότομα το οριστικό τέλος μιας ολόκληρης εποχής, ο κόσμος άρχισε να ξηλώνει τα πάντα! Καθρέπτες, μπαρ, επιγραφές, σκαμπό, τραπέζια, περβάζια, σκαλιά, τα πάντα! Ο καθένας έπαιρνε και από κάτι! Ήταν γλυκόπικρο. Ακόμα και τώρα, σχεδόν μια δεκαετία μετά, δεν ξέρω αν ήθελα να είχε τελειώσει έτσι.
Τη θέση του έχει δώσει σε ένα μοντέρνο κτίριο γραφείων και στο ισόγειο λειτουργεί πλέον το μοντέρνο μπαρ "ΣΥΓΚΛΗΤΟΣ"
Η αλόγιστη επιθυμία του ανθρώπου για εκσυγχρονισμό, κατάφερε τελικά να γκρεμίσει το "Μαντζάτο"
Σίγουρα όμως, δεν έχει καταφέρει να "γκρεμίσει" τις στιγμές, τις ημέρες και τα χρόνια που ζήσαμε εκεί μέσα.
Το μέρος όπου μάθαμε να ακούμε μουσική, όπου είδαμε για πρώτη φορά τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες και ζήσαμε τη μαγεία των πρώτων μας συναυλιών, που ερωτευτήκαμε, που ανάψαμε το πρώτο μας τσιγάρο, που αποτελούσε τον αναπόφευκτο σταθμό μας στη διαδρομή μας από το σπίτι στο φροντιστήριο και από το Πανεπιστήμιο στο σπίτι, που συναντούσαμε τους φίλους μας, δεν γκρεμίζεται εύκολα από μέσα μας...
Είναι στην καρδιά μας...
Αλλωστε, πως θα ήταν δυνατόν, να ξεχάσουμε το μέρος οπου έχει συνδεθεί άρρηκτα, με την πιο ευαίσθητη και ανέμελη ίσως, περίοδο της ζωής μας, την εφηβεία και τα φοιτητικά μας χρόνια.
Να και ένα αυθόρμητο Ματζάτο top 10(+) που θυμίζει (σε μένα τουλάχιστο) μια ολόκληρη, ξεχωριστή εποχή:
1.the Cure "forest"
2.Joy Division "love will tear us apart"
3.the Smiths "big mouth strikes again"
4. στέρεο Νόβα "μικρό αγόρι"
5.Τρύπες "Ταξιδιάρα Ψυχή"
6.Stone Roses "I wanna be adored"
7.Blur "Girls and Boys"
8.pixies "where is my mind"
9.Goran Bregovic "Kalasnjikov"
10.Les Negresses Vertes "zombie la mouche"
11.Los Fabulosos Cadillacs "el matador"
12.Manu Negra "mala vida"
Ειδικά για τα τελευταίο, δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως η πόλη των Ιωαννίνων γνώρισε τον Manu και ο Manu τη πόλη μέσα στο Μαντζάτο!
Στο CD των Πυξ-Λαξ : "Τα δοκάρια στο γρασίδι, περιμένουν τα παιδιά", υπάρχει ένα τραγούδι, με τον ομώνυμο τίτλο, αφιερωμένο στο "Μαντζάτο"...
Την πολιτεία ξύπνησε ένας θόρυβος
κάτι που έμοιαζε με μηχανή
τοίχοι που πότισαν με όλα όσα περάσανε
τώρα γκρεμίζονται με ανταλλαγή...
...Την πολιτεία ξύπνησε ένας θόρυβος
κάτι που γεννήθηκε μες τη σιωπή
χάθηκε μες τα συντρίμια ό,τι τους ένωσε
οι έρωτες κι οι μουσικές
κι ένας τρελός που πια δεν είναι στο μπαλκόνι....
Τι μου θύμισες...
Κάποτε υπήρχαν Μαντζάτο, τράπεζες...
(http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/tsipras-paris1.jpg)Αυτός!
Αριστερά ο Τσίπρας***... ο πιτσιρικάς μιγάς ποιος είναι ο τζες??? %-|... 8) :)
*** με εργαζόμενους του ΟΟΣΑ στο Παρίσι
Έξω από το ΝΑΤΟ, μέσα στο Μαντζάτο: Κάποτε υπήρχε ένα μπαρ που έγινε σύνθημα
Το 1999, τα Γιάννενα έχασαν ένα μπαρ, αλλά κέρδισαν έναν μύθο.
Μαρίνα Καρπόζηλου , Πριν από 22 ώρες
Disclaimer no1: Αυτό δεν είναι ένα ακόμα κείμενο με στόχο να αποδείξει το πόσο ωραία ήταν να ενηλικιώνεσαι σε μια ελληνική επαρχία στα '90s. Δεν ήταν πιο αθώα, ρομαντικά, καλύτερα ή χειρότερα. Ήταν απλά μία άλλη δεκαετία -τελεία. Απλά, μερικοί από εμάς είχαν την τύχη να περάσουν την εφηβεία και την ενηλικίωση τους σε ένα από τα θρυλικότερα μπαρ της χώρας που, όσο εξωπραγματικό και αν ακούγεται, βρισκόταν σε μία στοά στο κέντρο των Ιωαννίνων.
Disclaimer no2: Δεν ήμουν μία από αυτούς.
"Σάββατο βράδυ... Θέλει πολύ κόπο για να πας στη μπάρα στο βάθος, πρέπει να περάσεις ανάμεσα από όλο αυτόν τον κόσμο στον διάδρομο και να χαιρετίσεις τουλάχιστον τους μισούς. Ο dj στη θέση του, περιτριγυρισμένος από τις μυημένες groupies να δέχεται παραγγελιές. Με ένα νεύμα και σκαστό χαμόγελο, κάνει την αλλαγή που ξεσηκώνει το μαγαζί... Ο Manu Chao είναι Γιαννιώτης", Ηρακλής Κιτσώνας, μαθητής / θαμώνας
Τα καινούργια μου Dr. Martens ήταν ενοχλητικά πολύ μαύρα, δηλαδή χωρίς χτυπήματα, ξεθωριάσματα ή γρατσουνιές. Είχα δει κάποια παιδιά του Λυκείου να βαράνε τα δικά τους στον τοίχο, ώστε να 'παλιώσουν', εγώ όμως δεν πήγαινα στο Λύκειο, ήμουν Α’ Γυμνασίου και το να χτυπήσω τα καινούργια μου παπούτσια στον τοίχο μου φαινόταν το λιγότερο βίαιο. Στη σχολική ζωή άλλωστε, το Γυμνάσιο από το Λύκειο το χωρίζει μία άβυσσος εμπειριών και ελευθεριών και μπορεί σχεδόν όλοι να φορούσαμε ξεβαμμένο Levi’s 501 και μαύρο Fruit of the loom φούτερ –ή κάποια απομίμηση των παραπάνω- οι ομοιότητες μας όμως μάλλον τελείωναν εκεί. Και ίσως η μεγαλύτερη διαφορά μας, πέρα από το ότι τα δικά τους τζιν είχαν δεκάδες σκισίματα, ήταν πως η δική μου σαββατιάτικη έξοδος περιελάμβανε σινεμά και τα νεοφερμένα τότε Wendy’s, ενώ η δική τους είχε ως επίκεντρο το Μαντζάτο, στο οποίο βρέθηκα μία και μόνο φορά, ψάχνοντας τον αδερφό μιας φίλης.
[Behind the scenes: Όταν ανακοίνωσα στον αρχισυντάκτη μου πως ο τίτλος του επόμενου άρθρου μου θα είναι 'Έξω από το ΝΑΤΟ, μέσα στο Μαντζάτο', χωρίς να του δώσω καμία άλλη πληροφορία, με ρώτησε αν το Μαντζάτο είναι μαγαζί. Απρόθυμα απάντησα: "Ναι, που έκλεισε όμως το 1999". Και τότε με ρώτησε: "Ααα. ΟΚ. Και γιατί το γράφουμε;".
Το ερώτημα του ήταν λογικό και αναμενόμενο. Ακόμα όμως και αν το περίμενα, ο κέρσορας έμεινε να αναβοσβήνει για αρκετά δευτερόλεπτα πριν επιχειρήσω να απαντήσω. Πώς να εξηγήσω σε κάποιον που μεγάλωσε στην Αθήνα τι ακριβώς ήταν το Μαντζάτο και τι σήμαινε για μία επαρχιακή πόλη; Και τι νόημα έχει να γράψω σε ένα μη τοπικό σάιτ για την καθημερινότητα μιας γενιάς που εγώ την παρακολούθησα μάλλον από τα μετόπισθεν;
"Ήταν ένα μαγαζί θρύλος των Ιωαννίνων, έγινε σύνθημα, βιβλίο, ήταν το επίκεντρο της δεκαετίας '80 - '90. Live, χαμός".
Η ασαφής μου απάντηση με βοήθησε και πήρα το ΟΚ, αν και ένας προσεκτικός αναγνώστης θα διέκρινε πως παρέλειψα να του αναφέρω πως εγώ η ίδια δεν ήπια εκεί ούτε έναν ρημαδοφραπέ. Τέλεια. Ας αρχίσουμε τώρα να ξεδιπλώνουμε την ιστορία, εντοπίζοντας τους πρωταγωνιστές]
Όπως και κάθε αφήγηση που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και το ξεκίνημα του Μαντζάτο δεν θα μπορούσε παρά να θυμίζει μια κινηματογραφική μεταφορά του αξιώματος "την ιστορία γράφουν οι παρέες". Ο Σπύρος Βλέτσας, ένας εκ των τριών ιδιοκτητών του αναλαμβάνει τις εξηγήσεις: "Ήμασταν μια παρέα, Γιαννιώτες, που φύγαμε για σπουδές, στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Επιστρέφοντας στα Γιάννενα, στα 20κάτι μας, ανακαλύψαμε πως τα μαγαζιά της πόλης μας δεν μας ικανοποιούσαν". Ο Ντισραέλι φέρεται να έχει πει πως "όταν θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, γράφω ένα", γιατί αυτό να μην εφαρμοστεί και στη λογική ενός μπαρ; Μάλλον κάπως έτσι σκέφτηκε ο Σπύρος και η παρέα του, καθώς μεταξύ σοβαρού και αστείου άρχισαν να εξετάζουν την ιδέα.
"Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να προβλέψουμε πως στήναμε ένα μαγαζί που στο μέλλον θα είχε σημασία για τις ζωές άλλων ανθρώπων. Ο χώρος που στεγάστηκε το Μαντζάτο είχε δουλέψει και στο παρελθόν ως μπαρ, ήμασταν όμως τυχεροί γιατί εκείνη την περίοδο ήταν ξενοίκιαστος. Ήδη από την αρχή το μαγαζί είχε ανταπόκριση. Εμείς από την πλευρά μας κάθε χρόνο το ανανεώναμε, κάναμε αλλαγές και ανακαινίσεις. Μέσα σε 2-3 χρόνια πλέον ο κόσμος ανταποκρινόταν πολύ θερμά, αλλά και το ίδιο γινόταν όλο και καλύτερο. Σχεδόν κάθε μέρα προέκυπτε και ένα πάρτι. Δεν είναι μόνο πως φέρναμε καινούργιες προτάσεις για τα δεδομένα της πόλης, αλλά και πως πολλά πράγματα και μουσικές ξεκίνησαν σε πανελλαδικό επίπεδο από το Μαντζάτο. Για παράδειγμα οι Mano Negra αγαπήθηκαν πρώτα στα Γιάννενα και μετά στην υπόλοιπη Ελλάδα".
Κάπου εδώ να διευκρινίσουμε πως το 'μαντζάτο' στα παλιά ηπειρώτικα σπίτια ήταν το καθιστικό. Προσοχή, δεν ήταν το σαλόνι που είχε μια πιο 'επίσημη' χροιά, ήταν εκείνο το δωμάτιο που αποτελούσε το κέντρο του σπιτιού, ο χώρος που μαζευόταν η οικογένεια και οι πιο κοντινοί φίλοι.
Το Μαντζάτο λοιπόν ήταν το επίκεντρο μιας εφηβείας και της ενηλικίωσης μίας γενιάς που μεγάλωνε στα Γιάννενα λίγο πριν εμφανιστεί, το ευρώ και η φρενίτιδα του millenium.
Ο Ηρακλής εξηγεί πως "το Μαντζάτο όπως το έζησα στα ‘90s ήταν ένας τόπος ξεχωριστός. Συνδύαζε την οικεία εικόνα ενός Ηπειρώτικου σπιτιού με τις πρόσφατες μνήμες ενός παρελθόντος περιθωριακών θαμώνων και ροκ εξορκισμών – άρα ό,τι πιο ενδιαφέρον για έναν έφηβο. Η εξέλιξή του σε must στέκι για όλους τους μαθητές και φοιτητές της πόλης προέκυψε μάλλον επειδή ταυτιζόταν με το πνεύμα της εποχής χωρίς να υπερβάλει. Ο κόσμος φαίνεται πως έψαχνε την αίσθηση της ζεστής παρέας και την συμμετοχή στις ιδιαιτερότητες μιας κοινής κουλτούρας".
Για να μπούμε λίγο περισσότερο στο κλίμα της εποχής, αρκεί να σκεφτούμε πως τα '90s ήταν η δεκαετία που η μαθητική και φοιτητική κοινότητα σημαδεύτηκε από τα γεγονότα του 1990-1991. Οι σχολικές καταλήψεις της εποχής ξεκίνησαν αυτή τη φορά από την επαρχία και συγκεκριμένα από την Κρήτη και στη συνέχεια την Κέρκυρα, για να εξαπλωθούν αργότερα, κυρίως μέσω των εφημερίδων, σε ολόκληρη την χώρα. Η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, τον Ιανουάριο του ‘91 μέσα σε σχολικό συγκρότημα της Πάτρας και οι αλυσιδωτές κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις που οδήγησαν στην παραίτηση του τότε υπουργού Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλο, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο το κλίμα των Ιωαννίνων.
Το Μακεδονικό, το σύντομο ανέκδοτο που άκουγε στη φράση 'η Βουλή των Εφήβων', οι απεργίες εκπαιδευτικών του ’97, η μεταρρύθμισης Αρσένη, ο διαγωνισμός ΑΣΕΠ, το μόνο σίγουρο είναι πως η δεκαετία του ’90 δεν ήταν καθόλου βαρετή για την εκπαιδευτική κοινότητα, ούτε όμως για τις καφετέριες και τα μπαρ την κάθε πόλης, καθώς όπως σχολιάζει και ο Ηρακλής ήταν ταυτόχρονα χώροι εκτόνωσης αλλά και σημεία ζύμωσης σε επίπεδο συλλογικής οργάνωσης μαθητών και στήριξης επιμέρους δράσεων.
"Παρόλο που δεν υπήρχε έντονη πολιτικοποίηση στα σχολεία, από το '89 και μετά τις πρώτες αντιδράσεις στα σχέδια του υπουργού Παιδείας (σ.σ. του Β. Κοντογιαννόπουλου), μονιμοποιήθηκε η τάση των καταλήψεων στα Λύκεια. Η συνεννόηση γινόταν συνήθως από τους επικεφαλής ψιθυριστά στο ημίφως ενός κλειστού γυμναστηρίου φορώντας Dr. Martens, ζιβάγκο και fly jacket ή στα φωναχτά στο πάρτι που διοργάνωνε το Γ2 στο Μαντζάτο την Πέμπτη στις 9μμ. Το εμπνευσμένο σύνθημα της εποχής που παρότρυνε να βγούμε τότε από το ΝΑΤΟ και να μπούμε στο Μαντζάτο, απλά εξέφραζε την ανάγκη της νεολαίας να απομακρυνθεί από την μαζικοποίηση και τις επεβεβλημένες ιδεολογίες και να πορευτεί συνειδητά προς κάτι το διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα γνώριμο. Γιατί το Μαντζάτο ήμασταν εμείς".
Ο Γιώργος, που ήρθε το ‘93 από την Αθήνα στα Γιάννενα ως φοιτητής, εξηγεί πως το Μαντζάτο δεν βρισκόταν πολιτικά κάπου συγκεκριμένα "αλλά οι μαθητές που πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις, εκεί πήγαιναν. Παράλληλα, λόγω της εναλλακτικότητας του χώρου το προτιμούσε η φοιτητιώσα αριστερά. Δηλαδή, τις παραμονές των φοιτητικών εκλογών στο μαγαζί γινόταν σκοτωμός. Ουσιαστικά ήταν το μοναδικό μαγαζί όπου μπορούσε να πάει ένας 'κανονικός' άνθρωπος 20 χρονών. Οι μη κανονικοί πηγαίναμε κ στο Fuzz κ το Foxy. Το Μαντζάτο ηταν το μόνο μαγαζί της εποχής που διέφερε πραγματικά από τα υπόλοιπα στην πόλη. Νωρίτερα υπήρχε το Drugstore αλλά το Μαντζάτο ήταν το πρώτο που εμπορευματοποίησε σοβαρά το 'εναλλακτικό' στην πόλη, σχετικά αθώα ακόμα τότε. Μεσημέρι απόγευμα μαθητοκοσμος, βράδυ φοιτητές κ εναλλακτικό γενικά κοινό λόγω στησίματος του μαγαζιού και ενίοτε, μουσικής".
"Εκείνη την εποχή, η νύχτα είχε κάτι το θρυλικό"
Το ρόλο που έπαιξε το Μαντζάτο στις ζωές των μαθητών και των φοιτητών που πέρασαν από εκεί, το αποδεικνύει και το αντίστοιχο group στο Facebook, που παρότι έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από το θρυλικό εκείνο ξημέρωμα που οι πόρτες του έκλεισαν για πάντα, οι φωτογραφίες κι τα νοσταλγικά ποστ συνεχίζουν να διαμοιράζονται με ενθουσιασμό μεταξύ των μελών. Ο Ηρακλής Κίτσωνας, ο ένας εκ των δύο διαχειριστών με επιβεβαιώνει όταν του λέω πως το Μαντζάτο δεν ήταν μαγαζί για τους μαθητές του Γυμνασίου και εξιστορεί στις δικές του αναμνήσεις από το Λύκειο:
"Το φθινόπωρο της Α’ Λυκείου ήταν για τους περισσότερους φορτωμένο με το βάρος των εξετάσεων Αγγλικών Lower αλλά και με μεγάλη προσμονή για την μετέπειτα περίοδο σχετικής χαλάρωσης καθώς δεν είχαμε ακόμη φροντιστήρια Δέσμης. Έτσι, με μόνο διάβασμα αυτό του σχολείου, υπήρχε αρκετός χρόνος για να χαρούμε τον αθλητισμό και τις βόλτες στην πόλη. Τα φλερτ του Γυμνασίου εξελίχθηκαν στους πρώτους έρωτες και το πάρκο στα Λιθαρίτσια γέμιζε από νεαρά ζευγαράκια αγκαζέ και με παγωτό από το Διεθνές στο άλλο χέρι. Τότε πρέπει να άρχισε και η γνωριμία με το Μαντζάτο – έρωτας με την πρώτη φραπεδιά.
Ως γνήσια τέκνα του μπασκετικού έπους του ’87, η δική μου γενιά είχε τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου (Γιαννιώτης βλέπεις) και τα άλλα παιδιά ως απόλυτα πρότυπα. Οι μπασκέτες στη Λιμνοπούλα αλλά και σε όλα τα σχολεία ολημερίς τρανταζόταν από τις φωνές και τις ντρίμπλες της πορτοκαλί μπάλας και η μόδα επέβαλλε αθλητικά μποτάκια με λυμένα κορδόνια και φαρδιά μπουφάν. Οι ομάδες της πόλης, όπως ο ΑΓΣΙ και η ΓΕΙ, ήταν πόλος έλξης για όλους τους λάτρεις του σπορ και τα τμήματα υποδομής έβγαλαν μια σπουδαία φουρνιά παιχτών που αγωνίστηκε μέχρι και στις πρώτες εθνικές κατηγορίες. Ήταν αυτονόητο πως για όλα τα κατορθώματα θα υπήρχε αργότερα ακριβής αναπαράσταση και εκτενής αντιπαράθεση στα έξω τραπεζάκια στο Μαντζάτο.
Με την πίεση να αυξάνεται από την Β’ Λυκείου και μετά, αυξήθηκε αντίστοιχα και η διάθεση για τσάρκες στα πιο γνωστά μαγαζιά της εποχής - με τις εκάστοτε μαθητικές παρέες να συνδράμουν στον μύθο της νυχτερινής διασκέδασης. Το Σαββατόβραδο στο Μαντζάτο ήταν ιερή παράδοση. Υπήρχαν φορές που μετά από ολοήμερη μελέτη, βρισκόμασταν στη γνώριμη ξύλινη μπάρα τα μεσάνυχτα μέχρι τις 2-3πμ, κοιμόμασταν μερικές ώρες και γράφαμε διαγώνισμα στο φροντιστήριο του Γιώργου Μηνά στις 8πμ. Μια τέτοια βραδιά κάποιος παράφρασε το γνωστό τραγούδι από τους Λαθρεπιβάτες και γεννήθηκε η ιστορική ατάκα 'Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε, να πάμε κατευθείαν στου Μηνά!' Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι μετά το διαγώνισμα πάλι Μαντζάτο πηγαίναμε για Κυριακάτικο πρωινό καφέ, απαλλαγμένοι από το άγχος έστω και για λίγο. Και βέβαια, όταν η κοπάνα ήταν η μόνη λύση να διαχειριστεί κανείς την βαρεμάρα ή την έλλειψη προετοιμασίας, στο Μαντζάτο ήταν πάντα εύκολο να μοιραστούν οι όποιες ενοχές και να ξεχαστεί κάνεις στη μουσική..."
Μπάσκετ, φροντιστήρια, φλερτ και φραπές για τους μαθητές, ενώ αντίστοιχα εξεταστικές, παρατάξεις και ποτά, για τους φοιτητές.
Ο Σπύρος Δούβαλής, dj του μαγαζιού χαρακτηρίζει το Μαντζάτο ως το ναός της νύχτας. "Ως μαθητές είχαμε μπει μόνο κάνα δυο φορές και είχαμε πάει κατ’ ευθείαν στο πιο απομακρυσμένο δωμάτιο, (το δωμάτιο με τα ρολόγια το λέγαμε) για να κρυφτούμε μην αρχίσουν να μας κοροϊδεύουν. Από εκεί πίναμε κάνα ποτό στα κρυφά, ακούγαμε νέες μουσικές που μας φαινόταν μαγικές και χαζεύαμε την Πάτρα πίσω από το μπαρ που όλοι την είχαμε ψιλοερωτευτεί. Το Μαντζάτο ήταν το μπαρ που δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Έζησε όλη την εποχή του punk και πέτυχε την καλύτερη εποχή της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής η οποία ταίριαξε απόλυτα με την αυθεντικότητα του.
Εκείνη την εποχή, η νύχτα είχε κάτι το θρυλικό και δεν ήταν η δική μας ιδέα λόγω της νεανικότητας μας. Έτσι μεταφερόταν από τους θαμώνες του. Δεν λειτουργούσε με πρόγραμμα και με στεγανά του ντε και καλά σήμερα θα κάνουμε παρτυ. Ήταν απρόβλεπτη. Μπορεί να έβγαινες για ένα χαλαρό ποτό και να κατέληγες να πας μετά από δύο εικοσιτετράωρα σπίτι σου. Αυτά τα πράγματα δε γίνονται σήμερα γιατί η νύχτα απλά δεν έχει την ίδια δυναμική".
Ο Απόστολος Βλάχος, barman του μαγαζιού τα τελευταία 2 χρόνια (1997-1999) εξηγεί πως η επιτυχία του μαγαζιού ήταν το επισκεπτόταν οι πάντες: Μικροί, μεγάλοι, περιθωριοποιημένοι, επώνυμοι, τραγουδιστές και ηθοποιοί που περνούσαν από την πόλη, ενώ συμφωνεί με Σπύρο για τον αυθορμητισμό της κάθε βάρδιας: "Μπορούσε ανά πάσα στιγμή, εκεί που η νύχτα φαινόταν ήσυχη και όλοι μας νομίζαμε πως θα φύγουμε νωρίς, ξαφνικά να γέμιζε το μαγαζί και να ξεκίναγε το πάρτι".
Με όποιον μίλησα για το Μαντζάτο, όλοι μου ανέφεραν τα αποκριάτικα πάρτι του, καθώς ήταν η πάγια κατάληξη μετά την καθιερωμένη βόλτα στις 'τζαμάλες' (φωτιές) της πόλης. Ο Σπύρος σχολίασε πως ήταν τόση η ένταση και το κέφι σε αυτά τα πάρτι που δεν ήταν λίγες οι χρονιές που φοβήθηκαν πως μπορούσε να καταρρεύσει μέχρι και το κτήριο.
Παίζουν οι Πυξ Λαξ live στο σαλόνι σου
"Κυριακή πρωί... Το γνώριμο τρίξιμο από τις διπλές πόρτες. Το μαγαζί και πάλι αναγεννημένο μετά το πάρτι του Σαββάτου, γυαλιστερό ξύλο παντού και άπλετο φως να μπαίνει από τα μεγάλα παράθυρα της αυλής στα δεξιά. Το πάνω δωματιάκι είναι άδειο – άλλωστε το προτιμούν συνήθως τα φρέσκα ζευγαράκια για τσαχπινιές και τα παλαιότερα για τσακωμούς. Στα αριστερά, ο ενιαίος χώρος που κάποτε ήταν τρία δωμάτια, τώρα διάσπαρτος με τραπέζια και καρέκλες από καφέ καρυδιά. Το booth του dj είναι κενό, προφανώς κοιμάται. Στη γωνία στο μπαρ στο βάθος, ο Κώστας παίζει σκακι με τον «Ξανθό». Ένας νες και ένας φραπές σε αντίστοιχη διάταξη. Τραβάω ένα σκαμπό και κάθομαι παραδίπλα, με το ΚΛΙΚ ανά χείρας", Ηρακλής, μαθητής / θαμώνας
Μετά το ’93 το μαγαζί που μέχρι τότε λειτουργούσε ως μπαρ άρχισε να ανοίγει και πρωί, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν και τα live. Οι Πυξ Λαξ ή ο Σαββόπουλος, Μάλαμας, Ιωαννίδης, Διάφανα Κρίνα. Ο Σπύρος Βλέτσας εξηγεί πως υπήρχε μια αμεσότητα με τον κόσμο, "και στους καλλιτέχνες άρεσε αυτή η επαφή, παρά τις τεχνικές δυσκολίες, καθώς το μαγαζί είχε πολλά χωρίσματα". Αλλά όπως εξηγεί και ο Ηρακλής και για τους θαμώνες η ατμόσφαιρα "στα μοναδικά για τα δεδομένα της επαρχίας live που διοργάνωνε ήταν ανεπανάληπτη διότι ο ενιαίος χώρος με τα μικρά δωμάτια σου έδιναν την αίσθηση ότι πραγματοποιείται ένα παιδικό σου όνειρο: παίζουν οι Πυξ Λαξ στο σαλόνι σου. Και φυσικά θυμάμαι τη συγκεκριμένη ιστορική συναυλία των Πυξ Λαξ: Δευτέρα 7 Απριλίου 1997.
Η πολυμελής μπάντα έχει στριμωχτεί στο κεντρικό δωμάτιο και οι θαμώνες σαν τα ποντίκια έχουν σκαρφαλώσει ακόμη και στα εσωτερικά παράθυρα. Μετά από την αρχική αμηχανία τους και αφού παίξανε κάποιες από τις πιο γνωστές επιτυχίες για να ζεσταθούμε κι εμείς κι εκείνοι, είναι φανερό ότι η διάθεσή τους είναι πλέον πιο χαλαρή και οριακά σκανδαλιάρικη. Ο Ξυδούς έχει πάρει μπαγκέτα από τον ντράμερ και κάνει τον μαέστρο, o Στόκας πειράζει τη μαλλούρα του άλλου κιθαρίστα γιατί θα πήγαινε για κούρεμα λόγω στρατού και ο Πλιάτσικας βρίσκει ευκαιρία να μας 'στείλει'. Παίζουν το 'Knocking on Heaven’s Door' και μετά το δεύτερο ρεφρέν συνεχίζουν για λίγο τη μουσική χωρίς λόγια... Και μπαίνει ο Πλιάτσικας πάντα στον ίδιο ρυθμό '...κι αν σε πειράζει ξέχασε το... δεν σου ζητώ απλοχεριά... μα όταν αλλάζει... ο καιρός... πως με πονάει... του ΝΤΑΒΑΤΖΗ σου... του νταβατζή σου.. του νταβατζη σου η μαχαιριά!'
Εννοείται ότι το συνεχίσαμε όλοι μαζί, γιατί ο Σφακιανάκης ήταν στα φόρτε του τότε. Αλλά και τα ροκ συγκροτήματα της πόλης, ιδίως τα νεανικά και εναλλακτικά, είχαν συχνά την ευκαιρία να ανέβουν στη σκηνή και να ζήσουν τον δικό τους μύθο μπροστά σε ένα κοινό που έδειχνε μόνο συμπάθεια. Άλλωστε η ροκ μουσική, με έμφαση στην ανεξάρτητη και εναλλακτική σκηνή, ήταν ο κοινός μας παρονομαστής και αν δεν ήσουν λάτρης δεν θα περνούσες τις ώρες, τους μήνες και μια εφηβεία ολόκληρη εκεί. Δεν θα σε έκρινε αυστηρά κανείς για αυτά που φορούσες αλλά ένιωθες πάντα πιο άνετα με μπότες Βέρμαχτ δίπατες (τουλάχιστον!) και δερμάτινο τζάκετ Perfecto".
Κάνοντας όμως ένα flash forward, ας ακούσουμε το τραγούδι που έγραψαν οι Πυξ Λαξ ειδικά για το Μαντζάτο και κυκλοφόρησε δύο χρονιά μετά το κλείσιμο του μαγαζιού:
Το Μαντζάτο άλλωστε, εκτός από σύνθημα και τραγούδι έγινε και τίτλος ενός, μάλλον αδιάφορου, βιβλίου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Επιστρέφοντας όμως στις μουσικές αναμνήσεις, ο Σπύρος Δούβαλης από την πλευρά του θυμάται πως "η πρώτη φορά που έπαιξα ως dj βράδυ (γιατί αυτό ήταν που μετρούσε, το βράδυ) μουσική στο Μαντζάτο ήταν κάπου το 1993 και ήταν αρκετά επεισοδιακή. Μέχρι εκείνο το βράδυ έπαιζα μόνο απογεύματα στην ώρα του καφέ. Τότε με ειδοποιούν ότι έκλεψαν το μηχανάκι του παιδιού που θα έπαιζε το βράδυ και δεν υπήρχε αντικαταστάτης. Περιττό να σου που ότι μου κόπηκαν και τα δυο τα πόδια. Μετά όμως το δεύτερο ποτό τα ξέχασα όλα. Ήταν πραγματικά μια απο τι πιο ομορφες βραδιες της ζωής μου. Σαν πρώτη βραδιά κινήθηκα εκ του ασφαλούς με Smiths, Cure, Violent Femmes, Stone Roses, Farm, κοκ".
Το τελευταίο πάρτι
Ο αστικός μύθος θέλει στο τελευταίο βράδυ του μαγαζιού, αφού έχει κυκλοφορήσει και το σχετικό flyer που ανακοινώνει πως το Μαντζάτο κλείνει και καλεί τον κόσμο του σε ένα τελευταίο πάρτι, εκεί κοντά στο ξημέρωμα οι θαμώνες να 'γκρεμίζουν' μόνοι τους τον εσωτερικό χώρο, κάνοντας το δικό τους κλείσιμο. Ρωτάω σχετικά τον Σπύρο Βλέτσα, που με διαβεβαιώνει πως πρόκειται ακριβώς για αυτό: για έναν αστικό μύθο. "Ωραίο μύθο όμως", σχολιάζω. Γελάει, "τις πρώτες πρωινές ώρες έσπασαν κάποια ποτήρια, αυτό ήταν".
Ανατρέχω στον Απόστολο και ζητάω τη δική του διήγηση:
"Το τελευταίο πάρτι… Χαραγμένο σε όλους όσοι έμειναν μέχρι το πρωί. Δέχτηκα την πρόσκληση του Σπύρου αφού είχα πλέον φύγει και είχα ξεκινήσει δική μου δουλειά. Ένα τελευταίο πάρτι. Όσοι 'παλιοί' θέλαμε να πάμε για ένα τελευταίο βράδυ να δουλέψουμε. Ήμουν στο κεντρικό bar με τον Βαγγέλη, -τον πιο παλιό barman, χαρακτηριστική φιγούρα του μαγαζιού.
Ξεκινήσαμε, η ατμόσφαιρα βαριά. Ήμασταν όλοι εκεί, εκεί που μεγαλώσαμε, εκεί που ερωτευτήκαμε, εκεί που γλεντήσαμε. Στο μαγαζί που σήμαινε τόσα πολλά, όχι μόνο για εμάς, αλλά και για όλους όσοι έζησαν έστω και για λίγο στα Γιάννενα.
Περνούσε λοιπόν η ώρα, η ατμόσφαιρα άρχισε να ελαφραίνει. Κάποια στιγμή όλοι μας είχαμε γίνει ένα: Παλιοί, καινούργιοι, ξεχασμένοι… χορός και αγαπημένες μουσικές. Προς το τέλος ποτήρια, μπουκάλια, τασάκια, ήταν όλα έξω. Κανένας σερβιτόρος δεν νοιαζόταν για να τα μαζέψει, στο μπαρ γυρνούσαν μόνο τα απαραίτητα ώστε να μπορούσαμε να βάλουμε σε κάποιον καινούργιο της παρέας ποτό. Το πρώτο φως της ημέρας μας βρήκε με το μαγαζί γεμάτο. Και εκεί, στο τέλος, ένας από τους ιδιοκτήτες που είχε γίνει εδώ και ώρα dj, έβαλε το τελευταίο τραγούδι. 'Με αεροπλάνα και βαπόρια' ανάβοντας ταυτόχρονα όλα τα φώτα του μαγαζιού.
Σιωπή. Άλλοι κοιτούσαν χαμηλά, άλλοι είχαν το βλέμμα τους στους τοίχους, ξέροντας πως τους αντικρίζουν για τελευταία φορά. Και ξαφνικά ακούγεται ένα ποτήρι να σπάει. Και μετά από μερικά δευτερόλεπτα και ένα δεύτερο, αμέσως ένα τρίτο και για όσο ακουγόταν η μουσική Σωτηρία Μπέλλου έσπαγαν τα πάντα. Μπουκάλια, ποτήρια, τασάκια. Όλοι κοιταζόμασταν βουρκωμένοι, ενώ μερικοί έκλαιγαν κιόλας. Και όταν το σπάσιμο τελείωσε, όλοι αγκαλιαστήκαμε. Στα βουβά. Φιλιόμασταν λες και φεύγαμε για κάπου μακριά. Μείναμε στο μαγαζί για αρκετή ώρα, μέχρι να φύγει και ο τελευταίος. Ο καθένας με το αναμνηστικό του. Ο,τι υπήρχε κρεμασμένο στον τοίχο. Κάδρα και αφίσες που στον καθέναν έναν από εμάς αντιπροσώπευαν τη νιότη του, την ανεμελιά του".
Και κάπως έτσι το Μαντζάτο πέρασε στην αθανασία, καθώς οι διηγήσεις και οι αναμνήσεις από τους καφέδες, τις βραδιές και τα ξημερώματά του μένουν ζωντανές έως σήμερα. "Η τέχνη να είσαι πάντα νέος", ήταν ένα από τα slogan του μαγαζιού και τελικά φαίνεται πως το μυστικό (και) αυτής της τέχνης είναι να αποχωρείς όσο ακόμα είσαι στην κορυφή. Το Μαντζάτο δεν λείπει μόνο σε όσους το έζησαν στο έπακρο, ούτε μόνο σε αυτούς που δάκρυσαν εκείνο το βράδυ. Λείπει από όλους όσοι ακόμα ψάχνουν στα στενά των Ιωαννίνων ένα σημείο αναφοράς, ένα μέρος επιστροφής και έναρξης μαζί. Λείπει από αυτούς που έχουν φύγει, αλλά θέλουν όταν γυρίζουν να ξέρουν πως εκεί θα είναι για πάντα το σπίτι τους, που μπορεί να ζει πλέον τη δική του ζωή, κρατάει όμως ένα δωμάτιο, ή έστω μια γωνιά, τόση ζεστή και οικεία ώστε να μπορεί να ονομάζεται μαντζάτο.
"Σάββατο βράδυ: Οι συνήθεις ύποπτοι από νωρίς στη θέση τους να κρατανε μια ψαγμένη μπύρα από τις πολλές που είχε να προσφέρει το Μαντζάτο. Ψάχνω το φιλαράκι από τα παλιά που πρόσφατα έπιασε δουλεια στο πανω μπαρ. "Θα μου βρεις κανενα ποστερ απο την συναυλία τις προάλλες;" - "Περίμενέ με όταν σχολάσω από την πίσω μεριά, στην αυλή. Σου έχω κάτι καλύτερο...", Ηρακλής, μαθητής / θαμώνας.
Οι μη κανονικοί πηγαίναμε κ στο Fuzz κ το Foxy.Στο Foxy άκουγες από Gallagher μέχρι Iron Maiden και Judas Priest. Συμπαθέστατο.
Παράθεσηλειτουργούσε με το όνομα "FUZZ" (κάπου το 1994-95 αν θυμάμαι καλά).
Καλά θυμάσαι! Λειτουργούσε και το 1996-97 ως το Καλοκαίρι. Τότε πρέπει να έκλεισε για πάντα.
Εκπληκτική είσοδος για μαγαζί, εσωτερικός χώρος με μπαλκόνια, εξαιρετική διακόσμηση και μουσική για γούστα. Δυστυχώς, 1-2 παρέες πηγαίναμε τότε και απορούσαμε που δεν είχε κόσμο. Το αποδίδαμε στο γεγονός οτι ήταν κέντρο-απόκεντρο (για όσους δε γνωρίζουν, στο δρόμο κάτω απ' το δημαρχείο).
Μιλάμε φυσικά για μια περίοδο που το "μαντζάτο" μεσουρανούσε στα Γιάννενα.
Fuzz, μαντζάτο και παλιά Ίριδα ήταν τα πιο καλοστημένα μαγαζιά (μιλάω για μπαρ κι όχι φαγάδικα ή καφέ) που έχω δεί στα Γιάννενα (σύμφωνα με το δικό μου γούστο).
"ΚΥΒΟΣ"-Η παλιά ντισκοτέκ των Ιωαννίνων,που έγραψε την δική της ιστορία στη νυχτερινή ζωή της πόληςepirusgate.blogspot.com
(https://2.bp.blogspot.com/-2bqxSYCxoRg/WjTJ-cENuQI/AAAAAAACuMU/1qfelflCtrUldn6NYdf0p5-PZVC-2z4qQCLcBGAs/s640/kybos2.png)
Οι παλιές ντισκοτέκ των Ιωαννίνων έγραψαν τη δική τους ιστορία στη νυχτερινή ζωή της πόλης. Τις χρυσές δεκαετίες του '70 και του '80, που μεσουρανούσε η μουσική ντίσκο, η νεολαία της εποχής ξημέρωνε υπό τους ήχους δυνατής χορευτικής και συνέρεε στα πιο γνωστά στέκια. Ένα από αυτά ήταν η ντισκοτέκ «Κύβος» που βρισκόταν στην...
οδό Κωστή Παλαμά, πίσω από το τότε Ξενία (σημερινό Grand Sarai), στα αριστερά του δρόμου, λίγο μετά το περίπτερο που κάποτε υπήρχε στο μέσο του δρόμου. Στη ντίσκο «Κύβος» πρωτοερωτευτήκαμε και κάναμε τα πρώτα ξενύχτια μας. Όσοι τουλάχιστον την προλάβαμε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80.
Το θυμάστε το χαμπουργκεράδικο SAKIS στην αρχή της Μ. Αγγέλου (εκεί που είναι σήμερα η VODAFONE νομίζω); Εκεί πρωτόφαγα χάμπουργκερ και χοτ ντογκ εγώ το χωριατάκι :P :P :P
SAKIS το καλύτερο τσιζ πανελληνιώς αλλά τότεγιας δεν είχμαν γκαφρά και παραγκέλναμαν ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ ΚΕΤΣΑΠ ΜΟΥΤΣΑΡΔΑ (20 δρχ) και μας φαινόταν λες και τρωγάμαν τιπότα φιλέτα ... άσε πτο μσο στο χαν φάει όλα τα πεινασμένα ... όλο στο δώσε λίγο και δώσε λίγο ... :P
με πολύ κόσμο που τάιζε μηχανάκια.ΠαράθεσηSAKIS το καλύτερο τσιζ πανελληνιώς
Το καλύτερο σαντουιτσάδικο πανελληνίως θα συμπλήρωνα! Όλα τα σαντουιτς (burger, toast κλπ) ψημένα στην πλάκα. Υπεράψογα... Εκεί έφαγα πρώτη φορά και... ατομική πίτσα, εκείνη την ιδιαίτερη τη γαμάτη... που δε βρήκα αλλού.
Τα μπέργκερ μάς επιτίθενταιB-)
Όταν τη δεκαετία του '80, η Ελλάδα άρχισε να μυείται στον δυτικό τρόπο ζωής, το χάμπουργκερ δεν θα μπορούσε να λείψει από το μενού. Μόνο που το ταπεινό αυτό αμερικάνικο σάντουιτς με μπιφτέκι, παγκόσμιος πρεσβευτής του γρήγορου φαγητού (fast food), είχε έναν δυνατό ανταγωνιστή στα μέρη μας: το σουβλάκι.
Οι «σουβλατζήδες» το πάλεψαν κάνοντας ακόμα και πιο γρήγορη την ετοιμασία, με το «έφτασεεεε» να αποκτά κυριολεκτικό νόημα. Και έτσι το εθνικό μας φαγητό (όχι, δεν είναι η φασολάδα) παρέμεινε σταθερή αξία, βάζοντας φρένο στην αποστολή των McDonald's να διαδώσει το χάμπουργκερ σε όλον τον κόσμο -αδιαμφισβήτητη και η συμβολή των Goody's που είχαν καθιερώσει ήδη τη θέση τους στην αγορά του fast food. Και ποιος δεν θυμάται πόσο γρήγορα έκλεισε στα Γιάννενα, τη δεκαετία του '90, το McDonald's, το οποίο βρισκόταν στις αρχές της Ναπ. Ζέρβα.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι τα Γιάννενα δεν ήξεραν τη δεκαετία του ΄80 τι εστί το μπέργκερ. Οι σημερινοί 40άρηδες-50άρηδες μεγάλωσαν με το αμέρικαν μπέργκερ του Σάκη (Sakis), ο οποίος είχε έρθει από τον Καναδά και είχε ανοίξει ένα μικρό μαγαζί στην οδό Μιχαήλ Αγγέλου. Ακόμα μνημονεύεται αυτό το μπέργκερ.
Σήμερα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Το μπέργκερ, τα τελευταία χρόνια, αποτελεί τη νέα τάση στο φαγητό (και όχι απαραίτητα στο γρήγορο φαγητό). Οι burger lovers αυξάνονται κατακόρυφα, σε τέτοιο σημείο που ακόμα και τα σουβλατζίδικα βάζουν στο μενού τους το στρογγυλό ψωμάκι με το μπιφτέκι. Το μπέργκερ δε, δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε και έχει γίνει γκουρμεδιά, με τους δημιουργούς να «παίζουν» με τα υλικά και τις γεύσεις.
Τα μπεργκεράδικα στην πόλη μας, αυτή τη στιγμή, είναι πέντε -με ευρεία ποικιλία από μπέργκερς και άλλα εδέσματα. Επιπλέον, τρεις καντίνες εξειδικεύονται στο ίδιο προϊόν, με το street food να αναδεικνύεται έτσι και αλλιώς ως η νέα γαστρονομική δύναμη σε όλη την Ευρώπη. Και βέβαια, δεκάδες ψησταριές, σουβλατζίδικα και σία, που τιμούν επίσης το μπέργκερ. Το ποιος κάνει το καλύτερο μπέργκερ αποτελεί talk of the town. Ποιος έχει χειροποίητο μπιφτέκι, ποιος το ψήνει καλύτερα, τι είδους καρυκεύματα μπαίνουν ή πρέπει να μπαίνουν και πάει λέγοντας. Περί ορέξεως... μπέργκερ.
Πώς κατάφερε το μπέργκερ να γίνει πρωταγωνιστής; Είναι μόδα ή όχι; Προς το παρόν, φαίνεται πως ό,τι δεν κατάφεραν οι αμερικάνικες αλυδίσες fast food, το κατάφερε η κρίση. Οι επιχειρηματίες και οι σεφ βρήκαν σε αυτό το προϊόν την ευκαιρία να προσφέρουν κάτι διαφορετικό, μακριά από το γκουρμέ φαγητό σε ένα κυριλέ εστιατόριο, το οποίο, λόγω των οικονομικών συνθηκών, απευθύνεται σε μερικούς μόνο.
https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://typos-i.gr/article/ta-mpergker-mas-epiti8entai&ved=2ahUKEwi7rvj3kPfoAhVRwAIHHZwvAzU4ChAWMAR6BAgFEAE&usg=AOvVaw2ckRQnFL7EHBdR248Po7az
Στο πλάι του Δημαρχείου που λες, πρέπει να ήταν και το πρώτο μαγαζί που έφερε το πιτόγυρο (βασίζομαι σε προηγούμενα ποστ). Αυτό που θυμάμαι και εντυπωσιαζόμουν τότε, ήταν μια μεγάλη διαφήμιση της Lowenbrau (Λέβενμπροϊ ρε) στην ταράτσα του γωνιακού κτηρίου (δίπλα από εκεί που λες - νυν τράπεζα Πειραιώς). Εντυπωσιακή διαφήμιση για την εποχή, που έβλεπες από μακριά όπως κατέβαινες από Κέντρο για Μώλο (μιλάμε για mid 80's).
Η διαφημιση που λες πρεπει να ηταν εκει στην ταρατσα των φροντιστηριων ''Δημητριου'' , σωστα ? :)Σ' αυτό το κτίριο ήταν και μία καφετέρια, η "Ελλοπία".
Χοροπηδάνε στο μυαλό μου οι αναμνήσεις κάθε φορά που επισκέπτομαι την σελίδα.
Δεν καταφέρνω να τις ταξινομήσω, καθώς συνωστίζονται και μονομαχούν ώστε να κερδίσουν την προτεραιότητα στην αναφορά μου.
Με παρασέρνουν και μου προκαλούν νοσταλγικά συναισθήματα που δεν ξέρω αν θέλω να ξανανιώσω, γνωρίζοντας ότι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί οι παραστάσεις και οι εποχές που τις γέννησαν.
Δεν ξέρω αν θα έχω την δύναμη ύστερα να ξεφύγω από την μαγική τους επίδραση και να ξαναπροσαρμοστώ βίαια την αμέσως επόμενη ώρα στο "σήμερα"...
Στο κάθε "σήμερα" που τις διαδέχτηκε και που εξόντωσε την αθωότητα την δική μου και την δική τους, μέχρι να φτάσει το τωρινό απερίγραπτο "σήμερα" και ποιός ξέρει, Θεέ μου, τί άλλο...
Δεκαετίες ολόκληρες ξεπηδούν στο φιλμάκι του νου μου, με χαλικόστρωτες και χωμάτινες αλάνες, με τσιμεντένιες και ανθοστόλιστες αυλές...
... με πετρόκτιστα ασβεστωμένα σπιτάκια και καπνισμένα παλαιά κεραμύδια όπου κλαδιά δέντρων να τους χαϊδεύουν με τα φυλλώματα τη σκόνη από την γύρη της Άνοιξης...
... με σπίτια νεόκτιστα και μοντέρνας καλαισθησίας, διώροφα και τριώροφα με μαρμάρινες σκάλες και εντυπωσιακές εισόδους....
... γειτονιές με παιδικά χαχανίσματα, γέλια, διαμάχες και υποσχέσεις "εκδίκησης" να αντηλαλούν από την μιά γειτονιά ως την άλλη...
... με διαπεραστικές ανυπόφορες γυναικείες φωνές,
με βαριεστημένες γδαρμένες και νυσταγμένες φοιτητικές ομιλίες και συζητήσεις από μπαλκόνι σε μπαλκόνι...
... με απόκοσμες αποσπερίτικες αντηχήσεις ανάμεσα στις διηγήσεις των παππούδων στις γειτονιές για τον πόλεμο, που σε στοιχειώναν την ώρα του ύπνου σου...
Τί να ξεχάσω και τί να θυμηθώ άραγε?...
Τί να φυλάξω απ' όλα και να μην το μοιραστώ με κανέναν, ώστε να μείνει ανέγγιχτο ακόμα κι από την μνήμη μου, που θα το φέρει σε μιά εποχή αφιλόξενη η οποία χλευάζει και μολύνει οτιδήποτε κουβαλά την απλότητα και την άπιαστη ομορφιά του παρελθόντος...
Θα περπατήσω ανάλαφρα να μην ξυπνήσω τις αναμνήσεις μου...
Θα τρέξω στις μύτες των παπουτσιών μου να μην προλάβει καμιά τους να καταλάβει την παρουσία μου...
Να μην αναγκάσω τις όμορφες αναμνήσεις μου, την δεδομένη στιγμή, να λυπηθούνε για μένα και για το κατάντημα των καιρών μας, που θα ορίσει τις μελλοντικές μου αναμνήσεις...
Σε όποιο σημείο της πόλης και να βρεθώ, σ' εκείνα τα μέρη τα παλιά, κτήρια, άνθρωποι και εικόνες μεταμορφώνονται μπρος στα μάτια μου...
Το 1ο Νηπιαγωγείο επί της σημερινής οδού Άρη Βελουχιώτη, τότε ακόμη Ν. Ζέρβα. Ένα σπιτάκι τριών δωματίων με αυλόγυρο και περίφραξη και διάφορες κατασκευές παιδικής χαράς, δωρεά στο κράτος, που έδωσε σε εκατοντάδες παιδάκια την ευκαιρία στην προσχολική αγωγή, η οποία δεν ήταν τότε δεδομένη για όλους, δίνοντας τους παράλληλα και την αίσθηση ότι βρίσκονται σε έναν σπιτικό χώρο και όχι σε ένα τσιμεντένιο ψυχρό κτήριο.
Στους απέναντι δρόμους ο ασβεστάς, και ο σιδεράς. Παραμέσα στα στενά ο ξυλουργός.
Παρακάτω ο αμαξάς με το παϊτόνι του, το περήφανο άλογό του και το ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής σπίτι του.
Ο θρυλικός Μπόγκας και Μπιθικώτσης, το καφενείο του Καραμελά του γέρου, και αργότερα του υιού...
Η παιδική χαρά με τα όμορφα χρώματα και τα καλογυαλισμένα παιχνίδια.
Ο δρόμος για την εκκλησία της Περιβλέπτου όπου στον παλιό Μύλο, μακριά απ' τους ανθρώπους, ζούσε η κυρά - Νία. Μία γερόντισσα απίστευτα ταλαιπωρημένη και ταυτοχρόνως αξιοσημείωτα περήφανη και εντελώς απλησίαστη, που κέρδισα την εμπιστοσύνη της με πολύ κόπο και μοιράστηκα μαζί της πολλές συζητήσεις, πράγμα αδιανόητο για όποιον την γνώρισε...
Η Φοιτητική Εστία στον λόφο της Περιβλέπτου και στην Δόμπολη το παλιό, το αυθεντικό κτήριο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Το χωράφι δίπλα του, που παίζαμε μπάλα γειτονιές μεταξύ μας.
Απέναντι ο "Ρωμαίος" για τα καψουροτράγουδα του ραδιοφώνου.
Να μην ξεχάσω εδώ να κάνω ειδική αναφορά στους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής, φάση Ψάλτης "Βασικά Καλησπέρα σας" με τις αφιερώσεις και τις παρατηρήσεις, με τους ροζ πάνθηρες, τους παραπονιάρηδες και τους τίμιους και δεν θα πω τίποτε παρακάτω. Αν υπάρχει κανένας μεγάλος που να διαβάζει, θα καταλάβει...
Τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης επί της ίδιας οδού "Χοροεσπερίδα" μετέπειτα "Σούσουρο" (το οποίο πρώτα στεγαζόταν σε χώρο πίσω από το σχολείο της Ακαδημίας), τα "καλαμάκια" μετέπειτα "Ρίο" και αργότερα "μπλε παράθυρα" και στην Δωδώνης το νυχτερινό κέντρο DA-DA-DA, μετέπειτα Φόρουμ.
Παρακάτω "η καλύβα του μπάρμπα - Θωμά" που τα παλιά χρόνια έξω από το μαγαζί ένα θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα συγκλόνισε όλη την πόλη, σε εποχές που η ζωή είχε ακόμα αξία και τα αυτοκίνητα ήταν δυσεύρετα στους δρόμους, ενώ μια πυρκαγιά κάποια χρόνια αργότερα έδωσε τέλος στο θρυλικό μαγαζί.
Πολύ παρακάτω απέναντι από το σημερινό λύκειο (παλιό πολυκλαδικό) το μαγειρείο της Αγλαΐας. Ένας χώρος παλαιού τύπου ακόμα και στον καιρό του, με πολλή πελατεία.
Το Γιαννιώτικο Σαλόνι ασφαλώς, ένα σημείο πολύ οικείο, ειδικά για πολλά από τα σχολεία των 80'ς που κάθε τόσο βρισκόταν εκεί τις ημέρες των εκδρομών τους. Γνωριμίες και φλερτ και ανταλλαγή απόψεων και ρεβάνς ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων αντίπαλων σχολείων και βαρεμάρα απίστευτη κάποιες φορές μέχρι να περάσει η ώρα...
Επιστρέφοντας προς την πόλη επί της Δωδώνης επίσης, η "Βοσκοπούλα" ο "Θωμάς" το Παλατίνο, ο Παπαγάλος και οτιδήποτε άλλο που είχε να κάνει με φαγητό ήταν σημεία μεγάλης επισκεψιμότητας, αλλά καθόλου του γούστου μου, καθώς δεν υπήρξα ιδιαίτερα φίλος του φαγητού, παρά φίλος των φίλων μου, που δεν θα χάλαγα την παρέα.
Συνεχίζοντας, Δωδώνης κ' Καποδιστρίου café - bar Sunrise πιό πολύ για ποτό και για μπύρες μετέπειτα pizza Roma, φούρνος, πλέον μάρκετ τροφίμων. Κ' παραδίπλα το μετέπειτα cozy, πρώην edelweiss....
Αναψυκτήριο Κουραμπάς, Σκαραβαίος, ACT - ONE το καλό, όταν το πρωτοάνοιξε ο SAKIS (που είχε και τα μπέργκερς στην Μ. Αγγέλου), Ακαδημία, Κεντρικόν, Et - toi.
Απέναντι Drugstore, Daily news, Αλέκος ο Β, μετέπειτα "επώνυμο", αργότερα Oval.
Κ' μεταξύ αυτών ανθοπωλείο, αργότερα zucchero κλπ.
Παραδίπλα γραφεία της Ολυμπιακής, Dewar's, cafe Greco, lemon κι επίσης γραφεία του ταχυδρομείου μετέπειτα Old Post.
Απέναντι ακριβώς στην αρχή της Ν. Ζέρβα το παλιό Asterix. Η πρώτη κρεπερί, με απίστευτη κοσμοσυρροή. Στεγαζόταν σε ένα παλιό σπίτι με καταπληκτική αυλή, ενώ αργότερα γκρεμίστηκε κι εκεί ανεγέρθησαν διάφορα άλλα κτήρια και café, ενώ το Asterix μεταφέρθηκε στην Χριστοβασίλη χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Ανεβαίνοντας την Ν. Ζέρβα των παλαιότερων χρόνων παντού υπήρχαν χαμόσπιτα, ενώ αρκετά αργότερα όλη η περιοχή αλλάζει με νεόκτιστα κτήρια, παιδότοπο, πολυκατοικίες, ωστόσο που και που παραμένουνε κάποια, που με την σειρά τους στο χρόνο εξαφανίζονται τελικά και αυτά.
Στην αρχή της οδού υπήρχε το τοστάδικο "Λέων", το θρυλικό μαγαζί του Χρήστου με τις αφίσες, πιό πάνω το πρώτο μαγαζί που αυτοσυστήθηκε ως pub με την επωνυμία "Why not?" το οποίο έκλεισε μετά από μερικούς μήνες και δεν θέλω να αναφερθώ καθόλου στα γεγονότα που προηγήθηκαν, κάποιοι ίσως θυμούνται.
Παραπάνω, το επονομαζόμενο Adam's apple για τους γαμπρολεμέδες της εποχής, Τούρκικοι καφενέδες γνωστό σημείο ακόμα και σήμερα που δεν αλλάζει επωνυμία ποτέ, ενώ λίγο πριν φτάσεις πλατεία Ομήρου θα βρεις τον παλιό ξυλόφουρνο, ίσως τον τελευταίο που είχε απομείνει στην πόλη, τον Λία με το μπιλιάρδο και τα ηλεκτρονικά, πρώην τοστάδικο, μετέπειτα μπαράκι Dee's Place κ' διάφορα άλλα... απέναντι το πρώτο πραγματικό σούπερ μάρκετ στην πόλη και μάλιστα διώροφο, μετέπειτα και ως σήμερα ζαχαροπλαστείο Λέκκας.
Ασφαλώς τα φροντιστήρια "Ευαγγέλου" κ' φυσικά το γνωστό εις άπαντες a priori.
Επιστρέφοντας προς το κέντρο η ντισκοτέκ Taiga, μία ιστορία από μόνη της, τα Ρόλινγκ, το Castillo, η πιτσαρία "Κεντάκι", το ''κλικ" μετέπειτα foxy, κατάστημα δίσκοι - κασέτες, το "mikro cafe" (για ένα φεγγάρι μόνο), King όλα μέσα στην ίδια στοά.
Έξω από την στοά, περίπτερο (αυτό μου έσκασε ξαφνικά, πρέπει να ήτανε προ Χριστού...)
Diskakis, Στίαρς... φαστφουντάδικο όπου έξω από το μαγαζί γινόταν το αδιαχώρητο καθώς αποτελούσε στέκι ορθίων αλλά και σημείο συνάντησης, μετέπειτα Βαβέλ του υιού Δάμου, αργότερα "Γρηγόρης" και το καφενείο του πατρός στον δεύτερο όροφο. Το ονειρικό Roof Garden για τα βραδινά καλοκαιρινά ραντεβού με θέα την Λίμνη στην ταράτσα του κτηρίου.
Η discopub Black Light στην στοά Σάρκα, το video club του Κώτσια "Πεταλούδα", το πρακτορείο εφημερίδων μετέπειτα καφετέρια κ' αργότερα καφενείο παππούδων.
Στην Πυρσινέλλα διάφορα.
Ασφαλώς το Μαντζάτο στην αρχή του, μετά απίστευτη κούραση...
Βίντεο κλαμπ Ρε τε τρε, café bar "le Figaro", ΟΜΟΝΟΙΑ και παραδίπλα στο στενάκι ο Κούτσικος, ψησταριές εκατέρωθεν των πλευρών της οδού, Ξιούρας κ' απέναντι Ζήκος, ο Φίλιππας στα πιό σύγχρονα, άλλο πρακτορείο εφημερίδων, l' angolo στην γωνία της σημερινής τράπεζας. Πιτσαρία νέας γενιάς, διώροφο κτήριο, επάνω café, κάτω φαγητό. Γκραν σουξέ μαγαζί, πατείς με - πατώ σε, αλλά γρήγορα ξέπεσε από ποιότητα κόσμου.
Η Esperanza στην πλατεία Πάργης, πιτσαρία - καφετέρια με τραπεζοκαθίσματα για οικογένειες και σούπερ στέκι της εποχής με πολύ νυφοπάζαρο και γαμπροσυνάφι διαφόρων ηλικιών...
Χουλιάρας βιβλιοπωλείο πιό δίπλα, Avance στην γωνία της Σμύρνης, πιό δίπλα το "Χάραμα", από την άλλη καφέ Πιάτσα και μάρκετ τροφίμων στην γωνία της Πάτση.
"Ένωση" το παλιό κτήριο. Ένα υπερυψωμένο σπίτι με αρκετά σκαλοπάτια στην είσοδο, δυό - τρεις στενοί διάδρομοι και ένα ταμείο.
Γρηγορίου Σακκά και travellers, troi, πασπαρτού, La Noche, Cotton club κ' στην Ζυγομάλη η Μέδουσα.
Κεντρική πλατεία:
Όαση, Τσοκάνης, κοσμοπλημμύρα για πάρα πολλά χρόνια, θερινός Ορφέας.
Στοά Ορφέα:
Καφετέρια Ορφέας, ίσως το πιό θρυλικό στέκι των καμάκηδων κάθε διαλογής, αργότερα στέκι συνταξιούχων.
Στο βάθος La cite, στο υπόγειο το Piano bar, επάνω το village, μετέπειτα GDS, το δισκοπωλείο και φυσικά ο κινηματογράφος Ορφέας.
Στον επάνω όροφο της στοάς, Barbarossa, Papillon, Εθνική Ασφαλιστική κλπ.
Στο πίσω μέρος της στοάς ψησταριά take away και κατάστημα γυναικείου ρουχισμού, μετέπειτα υπόγειο κέντρο διασκέδασης για σύντομο διάστημα και πολύ αργότερα ξανά κατάστημα ρούχων.
Στην Βλαχλείδη το παλιό "Μονοπώλιο", Δισκοπωλείο Μαντζιούρης και φροντιστήρια ξένων γλωσσών Κωστούλας.
Στην Μ. Αγγέλου ο SAKIS, η Φοντανίνα, η discotheque two by two (2x2) μετέπειτα Arena, Ο Αλέκος Α' μετέπειτα Cosmopolitan.
Στα κεντρικά φανάρια της 28ης, Φωτογραφεία κυρίως και στην γωνία του Ίλιον Παλλάς μαγαζάκι ενός τετραγωνικού με ξηρούς καρπούς - καραμέλες.
Κάτω Πλατεία:
Τα γραφεία του Συνδέσμου Φιλάθλων του ΠΑΣ.
Διεθνές μέσα - έξω.
Κορμός σοκολάτα τον χειμώνα και σορμπέ ροδάκινο το καλοκαίρι, αργότερα φραπέ παγωτό το καλοκαίρι και au laît το χειμώνα.
Καφετερία Βυζάντιο
Για πιό αριστοκρατικά γούστα και αρχοντικές φυσιογνωμίες. Ζαχαροπλαστείο Ελλάς, καφέ για τους άντρες, ριζόγαλο για τις γυναίκες και κρέμα με κανέλα για τα παιδιά. Δυνατή γεύση, ακόμα την θυμάμαι την κρέμα. Απίστευτη προσέλευση τις Κυριακές μετά την εκκλησία, αλλά και όλον τον καιρό.
Ζαχαροπλαστείο Βρετάνια μέσα - έξω.
CINE - Μπίτα, Γρανάδα, Τιτάνια.
Πρακτορείο υπεραστικών λεωφορείων δίπλα από την σημερινή ΔΕΥΑΙ.
Κάτω από την πλατεία στην Μπιζανίου και στην Κουγκίου πολλά μαγαζάκια με μεγάλη ιστορία, όπως το εστιατόριο με συνοδεία ορχήστρας του Κάπελα, ο Τζοβάρας, και λοιπά άλλα...
Από την άλλη πλευρά στην Μπιζανίου το εστιατόριο "Δωδώνη" απέναντι από το πρακτορείο Αθηνών, το καθαριστήριο "Ζευς" μέσα στην στοά, το ζαχαροπλαστείο Διαμάντης, το παιχνιδάδικο του Κώστα, ο παλιός φούρνος στην γωνία κλπ.
Λιθαρίτσια με πισίνα και discobar, φροντιστήρια Δημητρίου. Καθαριστήριο ρούχων το Αμερικάνικο και δίπλα του το πρώτο μαγαζί που έφερε το "Σουβλάκι" στην πόλη.
Πίτα αποκλειστικά με σουβλάκι, ντομάτα, κρεμμύδι και κόκκινο πιπέρι. Τίποτε άλλο μέχρι που βγήκε στην σύνταξη. Στην απέναντι γωνία εστιατόριο.
Καπλάνη και βέβαια Σφήκα! αλλά και μετέπειτα FUZZ.
Ένας χώρος αληθινού μυστηρίου που αιχμαλώτισε κάθε "ενέργεια" που πέρασε από εκεί μέσα και θα την κρατάει για πάντα όσο θα στέκει το κτήριο...
Αβέρωφ, φουλ στα "λεμονάδικα" μέχρι τα '90ς.
Μικροπωλητές παντού έξω από το κάστρο.
Καταστήματα με χαλκώματα διάφορα και είδη χωριού σε όλη την αγορά της περιοχής και στην Καλλάρη και στην Ανεξαρτησίας μέχρι τον Γυαλί - Καφενέ.
Η "Αγορά", το "Θέατρο" η "Στοά" η "Όπερα"...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Αντώνη... στα εγκαίνια του συγκεκριμένου μαγαζιού! Να μπαίνει στο χώρο και να εκτοξεύεται σε 5 λεπτά έξω, κάθιδρος και τρέμοντας σύγκορμος, κατακόκκινος από νεύρα εξαιτίας της αδιανόητης πολυκοσμίας, που του έφερε, λέει, αγχωτική ασφυξία, απαιτώντας να μην ξαναπατήσουμε ούτε απ' έξω. Ποτέ δεν τον έχω ξαναδεί έτσι!
Τα πατίνια, η "Πρεσβεία", η "Πύλη"...
Στον μώλο το Λούνα - Παρκ από την μία πλευρά μόνο στο σημερινό πάρκινγκ, αργότερα και στον χώρο της σημερινής πλατείας Μαβίλη.
Μικρά καφενεδάκια όχι πολλά, στο σημείο που βρίσκεται ο Μακρής, χαλικόστρωτο μέρος με πολλά καθίσματα όπου τις Κυριακές βλέπαμε Καραγκιόζη.
Παγωτό δίπλα στο θέατρο σκιών σε ένα μλπε στενόμακρο κουβούκλιο που το είχε ένα γηραλέο ζευγάρι σε χωνάκι όχι μπισκοτένιο, αλλά φτιαγμένο μάλλον από χαρτί και παγωτό φτιαγμένο υποθέτω στο χέρι και αποκλειστικά άσπρο. Βαφτισμένο βανίλια. Το κόλλαγε ο μάστορας στο χωνάκι και δεν το έτρωγες τελικά ποτέ. Δεν έλιωνε παρά μόνο μέσα στο "χαρτονένιο" χωνάκι του και γινόταν ο κορμός του (χαρτο)πολτός λίγο πριν το πετάξεις...
Αργότερα υπαίθριες καφετέριες και από τα δύο πλάγια άκρα του δρόμου. Κ' εκεί που υπήρχαν κάποτε τα στέγαστρα αλλά και στην πλευρά που σήμερα είναι τα παγκάκια μπροστά από την Λίμνη. Τραπέζια παντού και καρέκλες σιδερένιες γεμισμένες στα σημεία επαφής με το σώμα, με πλαστικές λεπτές λωρίδες αρχικά και αργότερα με κυλινδρικά, πράσινα κατά προτίμηση καλώδια του ενός χιλιομέτρου τουλάχιστον, περασμένα ένα εκατομμύριο φορές κυκλικά στην πλάτη και στο κάθισμα της καρέκλας. Να μην σου πετύχει!... Ειδικά σε γυναίκα που να είναι μοντέρνα και να φοράει κοντή φούστα ή σορτς.
Η Κυρά Φροσύνη, τα καραβάκια, τα παϊτόνια και η εμποροπανήγυρη του παλιού καιρού που γινόταν στον Μώλο.
Στην άλλη πλευρά του η "Αυλή" η "Πρόβα" κι από την άλλη προς Μάτσικα ο "Σταθμός", ο "κύκνος", η "Λίμνη" προγενέστερα "Άλμπατρος", το Denoir, το Sahara club.
Έξω από την πόλη κάποια μπουζουκο-σκυλάδικα Αστέρια, Εσπερίδες Βερσαλλίες και αηδίες.
Προς το αεροδρόμιο αρκετά εξοχικά κέντρα, όπως τα Δειλινά, η Συνάντηση, η Θράκα, η Γάστρα κλπ μεγάλα σουξέ της εποχής τους και προς το Πέραμα η "Γαλάζια Λίμνη" φημισμένο μαγαζί για ποτό με καλή παρέα επάνω και κάτω για φαγητό.
Με τα χρόνια χάλασε καθώς εξελίχθηκε σε σημείο μεσόκοπων ηλιθίων για εξωσυζυγικά ραντεβού με επιτήδειες πιτσιρίκες που μετά από ένα ξεγυρισμένο "μάδημα" έλεγαν έντεχνα goodbye πριν από το "επιδόρπιο"....
Τα μαγαζιά στο Βουνό, όλα ανεξαιρέτως αποτέλεσαν ένα μεγάλο event, που κράτησε κάποια χρόνια, καθώς επίσης και η καλοκαιρινή discotheque Abandon και κρίμα που έκλεισαν. Ενώ ο Παγωτός παρέμεινε σταθερή αξία.
Γυρίζοντας πίσω στο άλλο άκρο της πόλης και κατηφορίζοντας προς τις φυλακές θα θυμηθώ το κέντρο διασκέδασης "Τα Περιστέρια" κλαρίνα απίστευτο βασανιστήριο, μετέπειτα "εννέα όγδοα" και παρακάτω το μαγειρείο της κυρά - Βάσως.
Εάν περάσω από Τσιφλικόπουλο θα βρεθώ στην Ράχη και στον ζωολογικό κήπο που υπήρχε στο τέρμα της, θα δω τα παλιά αμπέλια και παίρνοντας το πρώτο δρομάκι θα πιώ καφέ στο καφενείο της Μαρίας.
Αν συνεχίσω λίγο ακόμα θα έχω μηδενίσει τον χρόνο μου προς τα πίσω κι έτσι σταματάω εδώ.
Όλα τα μέρη που αναφέρω και τόσα άλλα που άθελά μου ή εσκεμμένα παρέλειψα, έλαβαν έστω και λίγο από τον χρόνο μου και κρίθηκαν άλλα του γούστου μου κι άλλα όχι.
Όλα τους όμως ανήκουν σε μιά εποχή μακρινή, άλλη...
Τίποτε δεν μπορεί να τα αγγίξει από το ζοφερό και άθλιο παρόν, που δεν έχει τίποτε πια να δώσει εκτός από φόβο και καταπίεση.
Νιώθω ευλογία που έζησα εποχές ξεγνοιασιάς και διασκέδασης και επικοινωνίας και ψυχικής επαφής...
....κάτι που τώρα μοιάζει όχι απλά άπιαστο όνειρο, όχι απαγόρευση απλά διά ροπάλου, αλλά απάτητο βουνό και πραγματικός εφιάλτης.
Μακάρι σύντομα μια μικρή χαραμάδα ελπίδας να δώσει αισιοδοξία που να συμπληρώσει στις ζωές τις δικές μας και να γεμίσει τις ζωές των παιδιών μας με αναμνήσεις γλυκές και γνωριμίες δυνατές με κάθε σημείο της πόλης τους...
Τελική μου ανάμνηση γλυκιά, παντοτινή και νοσταλγική όσο λίγες πριν κάψω τον χρόνο μου εντελώς, μία "κλεφτή" βόλτα στους "Ζωσιμάδες" του παρελθόντος...
Δεν υπάρχουν καθίσματα πλαστικά, μονάχα τσιμεντένια σκαλιά, πολλά και τεράστια μπρος στα μάτια μου.
Δεν υπάρχουν θεωρεία, ούτε ταρτάν από καουτσούκ. Αχνοφαίνονται μόνο κάτι φιγούρες θολές και θαμπές που ανεμίζουνε τα μαλλιά τους.
Πρέπει να κάνω το άλμα μου στο παρόν!
Το απονενοημένο μου άλμα...
Τα πόδια μου εδώ βάρυναν και το βήμα θα με προδώσει.
Δεν αγωνιώ μόνο να μην ταράξω τις αναμνήσεις μου, μα περισσότερο πιά να μην αναστατώσω τον μικρό εαυτό μου... που τον βλέπω παιδί στα σκαλιά του γηπέδου ανέμελο, να φτιάχνει τις αναμνήσεις του, που εγώ σας τις αφηγούμαι...
by midnight
Ο δρόμος για την εκκλησία της Περιβλέπτου όπου στον παλιό Μύλο, μακριά απ' τους ανθρώπους, ζούσε η κυρά - Νία. Μία γερόντισσα απίστευτα ταλαιπωρημένη και ταυτοχρόνως αξιοσημείωτα περήφανη και εντελώς απλησίαστη, που κέρδισα την εμπιστοσύνη της με πολύ κόπο και μοιράστηκα μαζί της πολλές συζητήσεις, πράγμα αδιανόητο για όποιον την γνώρισε...
Ο δρόμος για την εκκλησία της Περιβλέπτου όπου στον παλιό Μύλο, μακριά απ' τους ανθρώπους, ζούσε η κυρά - Νία. Μία γερόντισσα απίστευτα ταλαιπωρημένη και ταυτοχρόνως αξιοσημείωτα περήφανη και εντελώς απλησίαστη, που κέρδισα την εμπιστοσύνη της με πολύ κόπο και μοιράστηκα μαζί της πολλές συζητήσεις, πράγμα αδιανόητο για όποιον την γνώρισε...
καθώς δεν υπήρξα ιδιαίτερα φίλος του φαγητού, παρά φίλος των φίλων μου, που δεν θα χάλαγα την παρέα
και στην Δόμπολη το παλιό, το αυθεντικό κτήριο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Το χωράφι δίπλα του, που παίζαμε μπάλα γειτονιές μεταξύ μας.
Επιστρέφοντας προς την πόλη επί της Δωδώνης επίσης, η "Βοσκοπούλα" ο "Θωμάς" το Παλατίνο, ο Παπαγάλος και οτιδήποτε άλλο που είχε να κάνει με φαγητό
το video club του Κώτσια "Πεταλούδα"
Απέναντι ακριβώς στην αρχή της Ν. Ζέρβα το παλιό Asterix.
Ανεβαίνοντας την Ν. Ζέρβα των παλαιότερων χρόνων παντού υπήρχαν χαμόσπιτα, ενώ αρκετά αργότερα όλη η περιοχή αλλάζει με νεόκτιστα κτήρια, παιδότοπο, πολυκατοικίες, ωστόσο που και που παραμένουνε κάποια, που με την σειρά τους στο χρόνο εξαφανίζονται τελικά και αυτά.
Τούρκικοι καφενέδες γνωστό σημείο ακόμα και σήμερα που δεν αλλάζει επωνυμία ποτέ
café - bar Sunrise πιό πολύ για ποτό και για μπύρες μετέπειτα pizza Roma
Το δεύτερο τώρα, εάν δεν με απατά η μνήμη μου, στο σημείο που η Πουτέτση μας βγάζει στη Βλαχλείδη,
εκεί που είναι τώρα το κτίριο που έχει τα αθλητικά ο Νίκος Σιόντης, ήταν πολύ παλιότερα μία μάντρα αυτοκινήτων. Είναι έτσι ή μήπως το μυαλό μου κάνει παιχνίδια?
Μιλάμε τώρα για τέλη 70's αρχές 80's.
Ίσως κάποιος Μαθουσάλας εδώ μέσα με βοηθήσει να θυμηθώ.
Λοιπόν, ρώτησα έναν παλιό και με επιβεβαίωσε.Το δεύτερο τώρα, εάν δεν με απατά η μνήμη μου, στο σημείο που η Πουτέτση μας βγάζει στη Βλαχλείδη,
εκεί που είναι τώρα το κτίριο που έχει τα αθλητικά ο Νίκος Σιόντης, ήταν πολύ παλιότερα μία μάντρα αυτοκινήτων. Είναι έτσι ή μήπως το μυαλό μου κάνει παιχνίδια?
Μιλάμε τώρα για τέλη 70's αρχές 80's.
Ίσως κάποιος Μαθουσάλας εδώ μέσα με βοηθήσει να θυμηθώ.
Δεν θυμάμαι να ήταν κάποια μάντρα από εκείνη τη μεριά. Αλλά η μνήμη δυστυχώς παραπαίει μερικές φορές.
Πάντως από την άλλη μεριά της Πουτέτση δεκαετία '70 και πριν, εκεί που τώρα υπάρχει παρκάκι δίπλα στους Ζωσιμάδες υπήρχε ένα μικρό σπίτι όπου έμενε ο 'Τούρκος' και ένα μικρό δασάκι με χελώνες, σαυράκια, φιδάκια, και πυγολαμπίδες. Εκεί που τώρα υπάρχουν πολυκατοικίες. Η παλιά Σχολή Εργοδηγών (τώρα το Λαογραφικό Φρόντζου) ήταν ένα παρατημένο κτήριο έρμαιο στις βουλές των ατίθασων παιδιών που το εξερευνούσαν με την αυλή (όπου έπαιζαν μπάλα) περικυκλωμένη από ένα ψηλό τείχος το οποίο σκαρφάλωναν και έπαιζαν πόλεμο με τα φυσοκάλαμα.
Ο δε ΠΑΣ νομίζω είχε γραφεία στην Πουτέτση τότε.
Στην Πουτέτση ήταν και πολύ πιο πρόσφατα τα γραφεία.Ίσως ήταν όλη την εποχή Χρηστίδη.
Σουτ στην Πουτέτση και ΠΑΣπορ στην Πυρσινέλλα ή το ανάποδο;
Δεν ήταν μάντρα, ήταν αντιπροσωπεία της seat αν θυμάμαι καλά..Είχα πάει με τον πατέρα μου να δώ αυτοκίνητο εκεί!
Το δεύτερο τώρα, εάν δεν με απατά η μνήμη μου, στο σημείο που η Πουτέτση μας βγάζει στη Βλαχλείδη,
εκεί που είναι τώρα το κτίριο που έχει τα αθλητικά ο Νίκος Σιόντης, ήταν πολύ παλιότερα μία μάντρα αυτοκινήτων.
Χοροπηδάνε στο μυαλό μου οι αναμνήσεις κάθε φορά που επισκέπτομαι την σελίδα...
(...)
και βέβαια Σφήκα! αλλά και μετέπειτα FUZZ.
Ένας χώρος αληθινού μυστηρίου που αιχμαλώτισε κάθε "ενέργεια" που πέρασε από εκεί μέσα και θα την κρατάει για πάντα όσο θα στέκει το κτήριο...
(...)
by midnight
Διαμαντάκι για τους παλιότερους. Ίσως να υπάρχουν και συμφορουμίτες στο βίντεο. Ας μας πουν.
Το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 1986 (ήταν ακόμα εργάσιμη μέρα), την ημέρα δηλαδή που έπρεπε να παρουσιαστώ για κατάταξη στο ΚΕΠΘ (Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού Θήβας), και ενώ στις εφημερίδες αναγράφονται δηλώσεις μου και ανταποκρίσεις από την εκδήλωση στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, πηγαίνω συνοδεία δικηγόρου στη στρατολογία του Ρουφ και καταθέτω την άρνηση στράτευσής μου, καθώς και το αίτημα θέσπισης ΕΚΥ (Εναλλακτικής Κοινωνικής Υπηρεσίας).
Μετά από δύο αναβολές η κρίσιμη μάχη με τη στρατιωτική δικαιοσύνη έφτασε. Στο πίσω κάθισμα του περιπολικού στριμωγμένος ανάμεσα σε δύο αστυνομικούς, με δύο μοτοσυκλετιστές συνοδεία μπροστά και δύο πίσω, διασχίσαμε την πόλη από τα κρατητήρια του Παύλου Μελά μέχρι το κτήριο του στρατοδικείου το πρωί της Πέμπτης 25 Ιουνίου 1987. Η εξαιρετικά πολυπληθής αστυνομική παρουσία μπροστά από το στρατοδικείο και η αυστηρή επιτήρηση από ένστολους της στρατιωτικής ασφάλειας στους εσωτερικούς χώρους σκόπευε στην τρομοκράτηση του νεοσύστατου κινήματος και των υποστηρικτών του, που ενίσχυσαν με την παρουσία τους τον αγώνα μας.(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Χιλιάδες χρόνια τώρα συμμετέχουμε στα παιχνίδια των κυρίαρχων της γης. Όλες οι πολύμορφες κρατικές οντότητες φρόντισαν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους την απεριόριστη αμνήστευση του να δολοφονούν.
Κάποιοι σκοτώνουν, επειδή τους το επιτρέπει ή επιβάλλει η πίστη τους. Άλλοι σκοτώνουν παρότι ολοκάθαρα το απαγορεύει η πίστη τους, και κάποιοι άλλοι σκοτώνουν, επειδή δεν πιστεύουν και νομίζουν ότι τους επιτρέπεται να κάνουν ό,τι θέλουν.
Σήμερα, 6 Σεπτεμβρίου του διεθνούς έτους ειρήνης 1986, εγώ, ο Μιχάλης Μαραγκάκης, επειδή πιστεύω ότι η ελευθερία της συνείδησης αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να γίνεται απεριόριστα σεβαστό:
Αρνούμαι δημόσια, συνειδητά και υπεύθυνα να μάθω να χρησιμοποιώ τα όπλα και να τα στρέψω ενάντια σε οποιονδήποτε συνάνθρωπό μου για οποιονδήποτε λόγο. Αρνούμαι να υπηρετήσω τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και να τις εξυπηρετήσω καθ' οποιοδήποτε τρόπο".(Μιχάλης Μαραγκάκης)