Τελικός Κυπέλλου, ΟΦΗ-Ολυμπιακός: Η «απόβαση» των Κρητικών αποτελεί φάρο για το ποδόσφαιρό μας
Ο Δημοσθένης Γεωργακόπουλος γράφει για το πόσο σημαντικό είναι να υποστηρίζουν την ομάδα της πόλης τους, όσοι μένουν στην περιφέρεια, γιατί μόνο έτσι μπορούν να δημιουργηθούν ιστορίες, σαν αυτή του φετινού ΟΦΗ.
35 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Κάποιοι που το βίωσαν τότε, ενδεχομένως να μη ζουν τώρα. Όπως ο Ευγένιος Γκέραρντ, που θα βλέπει τα κοπέλια του από ψηλά. Ομοίως, κάποιοι που το βιώνουν σήμερα να μην είχαν γεννηθεί καν, όταν ο ΟΦΗ ήταν παρών για τελευταία φορά σε τελικό κυπέλλου, το 1990. Όπως, φυσικά, και όταν κατέκτησε το τρόπαιο, το 1987. Για αυτούς, λοιπόν, είναι κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι που το ζουν σήμερα και δεν ξέρουν πότε θα το ξαναζήσουν. Είναι η τυχερή γενιά, που θα έχει να το εξιστορεί μετά από χρόνια. «Ήμουν και εγώ στο Ολυμπιακό Στάδιο εκείνο το βράδυ». Μέχρι σήμερα, αυτή την ατάκα την έλεγε ο παππούς μιας οικογένειας. Από αύριο, θα τη λένε ο γιος και ο εγγονός...
Για τον Κρητικό φίλαθλο ο χρόνος έχει παγώσει εδώ και ενάμιση μήνα, από τη ημέρα που η ομάδα του απέκλεισε τον Αστέρα Τρίπολης. Και αυτό το συναίσθημα δεν μπορεί να το νιώσει κανείς οπαδός του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ. Γιατί, πολύ απλά, για αυτούς η συμμετοχή σε έναν τελικό κυπέλλου δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Είναι απλά ένας στόχος μέσα στη σεζόν, που αν δε συνδυαστεί με την κατάκτηση του τροπαίου, θα συνιστά αποτυχία. Για το φίλο του ΟΦΗ και μόνο η παρουσία στη μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου μετά από χρόνια αποτελεί όνειρο. Και αν έρθει και το τρόπαιο, θα είναι η βραδιά της ζωής τους. Από εκείνες, που ξέρουν ότι δε θα ζήσουν πολλές. Ίσως και καμία.
Αυτός είναι και ο λόγος που – στο δικό μου το μυαλό τουλάχιστον - αποτελεί παράσημο να είναι κάποιος από το Ηράκλειο και να υποστηρίζει τον ΟΦΗ. Να είναι από τη Λάρισα και να υποστηρίζει την ΑΕΛ.
Από τα Γιάννενα και να υποστηρίζει τον ΠΑΣ ή από την Πάτρα και να υποστηρίζει την Παναχαϊκή και πάει λέγοντας. Όπως και στην Αθήνα, να είναι Νεοσμυρνιώτης και να υποστηρίζει τον Πανιώνιο. Και ακόμη περισσότερο, να γαλουχεί το παιδί του προς αυτή την κατεύθυνση. Να το μαθαίνει να αγαπάει την ομάδα και τον τόπο του. Να μην αγαπά μόνο τις νίκες. Γιατί, δυστυχώς, στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς αυτό. Οι φίλαθλοι δεν αγαπούν τα σπορ, αλλά τις επιτυχίες και μόνον αυτές.
Το ποδόσφαιρο θεωρείται ο βασιλιάς των σπορ, όχι γιατί είναι απαραίτητα το πιο θεαματικό άθλημα, αλλά γιατί έχει τη μεγαλύτερη απήχηση στον κόσμο. Σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, από τον πιο πλούσιο, μέχρι τον πιο φτωχό. Το ποδόσφαιρο είναι συναισθήματα. Σαν αυτά που υπάρχουν στα «καραβάνια» των φίλων του ΟΦΗ, στο ταξίδι τους για την Αθήνα. Ανεξάρτητα από το αυριανό αποτέλεσμα. Άλλωστε και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι ο αντίπαλός τους είναι το φαβορί. Ο Ολυμπιακός έχει ποιοτικότερη ομάδα και θα έχει περισσότερο κόσμο στον πλευρό του. Και τι με αυτό, όμως; Για τους «ασπρόμαυρους», η παρουσία 15-17 χιλιάδων φιλάθλων στις εξέδρες ισοδυναμεί με δύο γεμάτα... ΟΑΚΑ. Κάτι που γνωρίζουν οι παίκτες και θέλουν να το κάνουν για αυτούς. Και για εκείνους που θα γεμίσουν τις πλατείες στο Ηράκλειο, βλέποντας τον τελικό από γιγαντοοθόνες.
Κι αν αυτός ο αριθμός φιλάθλων φαίνεται μικρός για τους φίλους του Big-4, απλά θέλω να υπενθυμίσω ότι για να βρεθούν οι φίλοι του ΟΦΗ στο γήπεδο, θα πρέπει να μπουν σε αεροπλάνα και βαπόρια. Να περάσουν... θάλασσα που θα έλεγαν οι παλαιότεροι. Η Κρήτη δεν είναι Πάτρα ή Λάρισα, που μπορούν να μπουν τέσσερα άτομα σε ένα αυτοκίνητο και σε 2-3 ώρες να είναι στην Αθήνα. Και το θέμα δεν είναι η απόσταση, αλλά κυρίως το οικονομικό. Αν δεν υπήρχε αυτό το «αγκάθι», τότε σίγουρα το μισό ΟΑΚΑ θα ήταν ασπρόμαυρο αύριο. Ακόμη και έτσι, όμως, η φετινή ιστορία του ΟΦΗ – ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα – θα μνημονεύεται για καιρό στο Ηράκλειο και θα αποτελεί φωτεινό φάρο για το ποδόσφαιρό μας. Μακάρι να μη χρειαστούν άλλα 35 χρόνια και αυτή η παρουσία στον τελικό να είναι μόνο η αρχή. Και για τους φίλους του ΟΦΗ, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους.
gazzetta.gr
και στα δικά μας
