Είναι ο αρχηγός των Αρχεντίνος Τζούνιορς με πάνω από 200 συμμετοχές και κάποτε συμπαίκτης του ντι Μαρία και του Μπανέγκα στις μικρές εθνικές. Πριν λίγες ημέρες, ο Μιγκέλ Τορέν έχασε για τρίτη φορά (!) έναν αδερφό, θύμα δολοφονίας στις φτωχογειτονιές του Ροσάριο. Αυτή είναι η συγκλονιστική ιστορία ενός ανθρώπου που επέζησε από τις τραγωδίες, έναν σοβαρό τραυματισμό, υποβιβασμούς και κατάφερε να ξεφύγει από τη μοίρα των ανθρώπων στο "μπάριο":
Ήρωες που δεν ξέρουμε: Μιγκέλ Άνχελ Τορέν
Μπορεί τα καρτέλ στο Μεξικό και στην Κολομβία να είναι τα πιο γνωστά στη Νότια Αμερική, αλλά το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν περιορίζεται σε αυτές τις χώρες. Στην Αργεντινή, η πόλη του Ροσάριο στην επαρχία της Σάντα Φε αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια τις συνέπειες της δράσης των εμπόρων. Η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, και μεγάλη ποδοσφαιρομάνα, πλήττεται εδώ και χρόνια από τη βία που φέρνουν οι συμμορίες. Το 2013, δώδεκα σφαίρες έπεσαν έξω από το σπίτι του κυβερνήτη της Σάντα Φε Αντόνιο Μπονφάτι, δείγμα του θράσους των ναρκεμπόρων. Επί ημερών του, ο αρχηγός της αστυνομίας του Ροσάριο συνελήφθη γιατί κάλυψε έναν έμπορο ναρκωτικών και πέρασε έξι χρόνια στη φυλακή, μέχρι να αφεθεί ελεύθερος γιατί έγιναν κάποια “λάθη” κατά την έρευνα. Το θέμα έγινε πολιτικό, καθώς υπήρχαν έντονες υπόνοιες ότι οι εκλεγμένοι της περιοχής είχαν άμεσες σχέσεις με τους Λος Μόνος,
μια “οικογενειακή” συμμορία της φαμίλιας Καντέρο, με 20ετη δράση στους δρόμους του Ροσάσιο. Το όνομα του Μπονφάτι υπήρχε σε “κασέτες” που έπιασε ο κοριός της αστυνομίας.
Το 2019, μετά από 16 χρόνια κυριαρχίας των σοσιαλιστών, κυβερνήτης αναδείχθηκε ο περονιστής Ομάρ Περότι. Παρά τις προσπάθειές του, δεν άλλαξαν και πολλά. Μόλις στον πρώτο μήνα της θητείας του, 25 άτομα έχασαν τη ζωή τους στις μάχες των συμμοριών. Οι συνεχείς αλλαγές στους διοικητές της αστυνομίας, δεν έφεραν αποτέλεσμα. Δυο χρόνια περίπου μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Την περασμένη εβδομάδα, πυροβολήθηκε ένας 74χρονος που βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό, καθώς ήταν μέλος συμμοριών. Πέρσι είχε χάσει τον γιο του, τη νύφη του και την εγγονή του, όταν άγνωστοι άνοιξαν πυρ από αυτοκίνητο, την ώρα που η οικογένεια ήταν πάνω σε ένα μηχανάκι. Ο 74χρονος “Καρακού”, όπως είναι το παρατσούκλι του, δεν πτοήθηκε και σύμφωνα με την αστυνομία συνέχιζε να κάνει εμπόριο ναρκωτικών από το σπίτι του. Μια άλλη συμμορία έστειλε ένα “παλικάρι”, ο Καρακού γλίτωσε με δυο σφαίρες στο πόδι του, καθώς πρόλαβε να κλειστεί μέσα. Δεν θα είναι παράξενο, να ακουστεί ξανά στο μέλλον στα τοπικά δελτία ειδήσεων.
Κάπου σε αυτό το δρομάκι δέχθηκε την επίθεση ο Μιγκέλ Τορέν
Οι ιστορίες αυτές δεν είναι σπάνιες στην περιοχή του Ροσάριο. Πολύς κόσμος έχει κάποιον γνωστό, φίλο ή συγγενή που έζησε το δικό του δράμα ή που είναι μπλεγμένος. Την περασμένη εβδομάδα είχαμε ένα θλιβερό ρεκόρ, με πέντε άτομα να χάνουν τη ζωή τους μέσα σε 20 ώρες μετά από εγκληματική ενέργεια. Σε αυτά προστέθηκε και ένας έκτος θάνατος. Ο 43χρονος Λουίς Τορέν έχασε τη ζωή του μετά από περίπου τρεις εβδομάδες νοσηλείας, καθώς στα τέλη Αυγούστου έπεσε θύμα επίθεσης από δύο αγνώστους, όταν και τον πυροβόλησαν τρεις φορές στον θώρακα και την κοιλιά και διέφυγαν με μηχανή. Ο Λουίς ήταν αδερφός του ποδοσφαιριστή Μιγκέλ Άνχελ Τορέν, αρχηγού των Αρχεντίνος Τζούνιορς. Είπαμε, λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι στο Ροσάριο έχουν μια τραγωδία να διηγηθούν. Μόνο που ο πρωταγωνιστής μας, είχε λίγο μεγαλύτερο μερτικό, όπως δυστυχώς θα δούμε.
Ο Μιγκέλ Άνχελ Τορέν γεννήθηκε στη Βίλα Κονστιτουσιόν, μια αρκετά μεγάλη πόλη της Σάντα Φε, 50 χιλιόμετρα μακριά από το Ροσάριο. Και αν ψάχνετε ορισμό για τη φράση “από μικρός στα βάσανα”, ο Μιγκέλ είναι αυτός. Ήταν μόλις δύο μηνών όταν ένας ανεμιστήρας τίναξε με ρεύμα τη μητέρα του που πέθανε ακαριαία από ηλεκτροπληξία, όπως διηγείται σε μια συγκλονιστική συνέντευξή του στην Ole. Ο πατέρας, μόνος με έξι παιδιά, έκανε ό,τι μπορούσε για να προσφέρει μια στέγη και λίγο φαγητό στα παιδιά του. Και τα κατάφερε. Αλλά όπως λέει κι ο Μιγκέλ, ο πατέρας μεγάλωσε τα παιδιά και αυτά αποφάσισαν πώς θα ζήσουν τη ζωή τους. Το πόσο αυτό αποτελεί επιλογή, το να μπορέσεις σε τέτοιες συνθήκες να ξεφύγεις, είναι ένα κοινωνιολογικό θέμα. Ο Μιγκέλ τα κατάφερε πάντως, χάρη στην μπάλα.
Αυτή ήταν που τον κράτησε μακριά από τις συμμορίες του Ροσάριο, χάρη στο ταλέντο του. Μια μέρα ένας κύριος τον είδε να παίζει ξυπόλητος και εντυπωσιάστηκε. Ο κύριος Βελάσκες ζήτησε από τον πατέρα του να υπογράψει για να παίζει στην ομάδα του και σύντομα η οικογένεια Βελάσκες του έδωσε ένα δεύτερο σπίτι στα έξι του χρόνια. Εκεί, ο πιτσιρίκος έμαθε πολλά πράγματα. Τόσο για το ποδόσφαιρο, όσο και για τη ζωή. Ο Μιγκέλ πήγε στη συνέχεια στις ακαδημίες της Νιούελ’ς Ολντ Μπόιζ και γνώρισε παίκτες όπως ο Νάτσο Σκόκο κι ο Φερνάντο Μπελούτσι. Δεν ήταν απλώς ακόμα ένα παιδάκι που έπαιζε μπάλα, ήταν ένα παιδάκι που ξεχώριζε. Γι’ αυτό και έκανε ντεμπούτο σε μια τόσο ιστορική ομάδα μόλις στα 16 του (2ος νεότερος στην ιστορία του συλλόγου) και κλήθηκε στις μικρές εθνικές K17 και Κ20 της Αργεντινής, παίζοντας στο πρωτάθλημα Ν. Αμερικής το 2007 με συμπαίκτες όπως ο ντι Μαρία, ο Πάπου Γκόμες, ο Έβερ Μπανέγκα, ο Σέρχιο Ρομέρο και ο Λαουτάρο Ακόστα. Πήγε δανεικός στην Παραγουάη και σε ηλικία μόλις 21 ετών αναδείχτηκε πρωταθλητής με τη Σέρο Πορτένιο. Οι Παραγουανοί επέκτειναν τον δανεισμό του, έφτασε μια ανάσα από έναν τελικό Σουνταμερικάνα και έπαιξε συνολικά σε 57 ματς με την ομάδα του. Δυστυχώς όμως, οι εμφανίσεις του μειώθηκαν το 2010.
Ο λόγος; Η δεύτερη τραγωδία της ζωής του. Στις 24 Απριλίου, ο αδερφός του Βάλτερ βρίσκεται σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου της γειτονιάς, ένα τουρνουά με 49 ομάδες από το μπάριο. Ο Βάλτερ είχε περάσει έξι χρόνια στη φυλακή της Κόρδοβα και αφού βγήκε, πουλούσε χοτ-ντογκ και χάμπουργκερ, από ένα καρότσι, εκεί δίπλα στο γηπεδάκι. Για άγνωστο λόγο, η κατάσταση ξέφυγε, ο Βάλτερ μπλέκει σε έναν καβγά και ανταλλάσσει γροθιές με έναν άτομο γνωστό ως Ομάρ, μέχρι που ένας τρίτος, φίλος του Ομάρ, πλησιάζει τον Βάλτερ και τον πυροβολεί στην ωμοπλάτη. Ο Βάλτερ χάνει τη ζωή του. Ο Μιγκέλ, μόλις στα 21 του, δέχεται ένα ισχυρό σοκ που τον επηρεάζει πολύ. Εκεί που πάει να κάνει το ξεπέταγμα, η καριέρα του μένει στάσιμη, με τον ίδιο να μην έχει κουράγιο για ποδόσφαιρο. Ο δράστης φεύγει από τη γειτονιά, μια μέρα αργότερα βρίσκεται νεκρός ο ιδιοκτήτης του σπιτιού του.
&t=6s
Διάλειμμα για λίγη μπάλα
Ο Μιγκέλ δεν το βάζει κάτω, επιστρέφει στην Αργεντινή και τους Αρχεντίνος Τζόυνιορς, εκεί που είναι πλέον προπονητής ο Πέδρο Τρόλιο, προπονητής του στη Σέρο Πορτένιο. Ο Τορέν δεν κάνει την καριέρα που περιμένει στην πατρίδα του το Ροσάριο και έτσι μετακομίζει στο Μπουένος Άιρες. Στους Αρχεντίνος φτάνει να παίξει μέχρι και στο Λιμπερταδόρες, αλλά οι ατυχίες συνεχίζονται. Ένας σοβαρός τραυματισμός στον χιαστό τον αφήνει έξω για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Πασχίζει να κερδίσει τη θέση του, αλλά βλέπει την ομάδα του να υποβιβάζεται. Δεν κάνει την πορεία που έκαναν αρκετοί από τους συνοδοιπόρους του στην Κ20 της Αργεντινής. Παραμένει όμως στον ίδιο σύλλογο. Ανεβαίνει ξανά στην Α’ εθνική, ζει έναν ακόμα υποβιβασμό και μια ακόμα άνοδο. Είναι πάντα εκεί, μια σταθερά στην ομάδα του και κάπως έτσι, το 2019 συμπληρώνει 200 συμμετοχές με τη φανέλα της ομάδας του. Ο πρώτος που το καταφέρνει στον αιώνα που ζούμε και ο 16ος στην ιστορία του συλλόγου. Ο κόσμος τον λατρεύει. Ο Μιγκέλ βρίσκεται εκεί στα καλά και στα άσχημα, δεν κρύβεται, προσπαθεί πάντα. Δεν γίνεται ντι Μαρία, αλλά γίνεται ένας επιτυχημένος παίκτης. Λίγο αργότερα όμως, θα ζήσει την επόμενη τραγωδία.
Ο αδερφός του, Γκαμπριέλ Φρανσίσκο, βρίσκεται νεκρός τον Μάιο του 2020. Στην αρχή, οι υποψίες πηγαίνουν στα άλλα αδέρφια του, η πώληση ενός σπιτιού και το μοίρασμα των χρημάτων η αιτία. Η αστυνομία κινείται σε αυτή την κατεύθυνση, καθώς ο Γκαμπριέλ είχε έντονη διαμάχη και κρυβόταν. Τα αδέρφια ανακρίνονται, αλλά μια μαρτυρία αλλάζει τα πράγματα. Ένας γείτονας λέει ότι ο Γκαμπριέλ υπέστη ξυλοδαρμό από άντρες της αστυνομίας που έφτασαν στο σημείο, σε μια πολύ περίεργη υπόθεση που δεν έχει διαλευκανθεί. Ο ιατροδικαστής καταλήγει ότι αιτία θανάτου δεν είναι ο ξυλοδαρμός, αλλά το σοκ που υπέστη, σε συνδυασμό με κάποια προβλήματα υγείας που ο Γκαμπριέλ Φρανσίσκο είχε. Το σοκ για τον Μιγκέλ είναι μεγάλο. Και όπως είδαμε δεν ήταν το τελευταίο. Μόλις 300 μέτρα παραπέρα, σε έναν χωματόδρομο στο Πουέρτο Aρχεντίνο, στη γειτονιά Τόμπα, θα βρεθεί νεκρός κι Λουίς, σχεδόν έναν χρόνο αργότερα. Τρία αδέρφια νεκρά. Ο Μιγκέλ αποχαιρετά ακόμα έναν. Ο κόσμος των Αρχεντίνος και οι συμπαίκτες του τον στηρίζουν. Ο σκληροτράχηλος αρχηγός, σαν μποξέρ δέχεται απανωτά χτυπήματα, αλλά παραμένει όρθιος.
Ο Μιγκέλ είναι ο μόνος που κατάφερε να “δραπετεύσει” από τη μοίρα αυτής της οικογένειας. Η προσπάθειά του, το ταλέντο του και η μπάλα τον έσωσαν. «Το ποδόσφαιρο είναι αυτό που με κρατά προσγειωμένο. Έχω όλες αυτές τις άσχημες αναμνήσεις, αλλά η ζωή συνεχίζεται και η οικογένειά μου και τα παιδιά μου είναι αυτοί που μου δίνουν δύναμη. Αν ήμουν μόνος θα είχα πάρει άλλες αποφάσεις, αλλά πρέπει να δείχνω στα παιδιά μου ότι δεν πρέπει να κατεβάζουμε ποτέ τα χέρια, πρέπει να έχουμε δύναμη και να συνεχίζουμε». Ο Τορέν νιώθει μεγάλη πίκρα για την ατιμωρησία που βασιλεύει. Για το γεγονός ότι τα ανίψια του θα μεγαλώσουν χωρίς πατέρα. Η ζωή είναι πολύ διαφορετική εκεί. Κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή. Το μυαλό δεν γίνεται να μην ταξιδεύει συνεχώς στα παιδικά του χρόνια. Και όταν το τηλέφωνο χτυπά αργά το βράδυ, δεν γίνεται παρά να μην τρομάζει για το τι θα ακούσει. Αλλά αυτή είναι η ζωή του και έτσι πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια.
sombrero.gr
El Sombrero
Εμφάνιση μηνυμάτων
