Εμφάνιση μηνυμάτων
51
ΠΑΣ Clubs / Απ: groundhopping με την Αταλάντα
« στις: Τετ 08 Νοέ 2017 14:48 »
ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ , ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΙΟ ΔΙΠΛΑ.....
Ο πιο «τρελός» από εμάς κάθισε λιγότερο από 24 ώρες στη Λευκωσία. Οι «τυχεροί» της υπόθεσης είχανε και ανέσεις: δύο διανυκτερεύσεις, παρακαλώ, σε ένα φιλόξενο σπίτι στην παλιά πόλη, η αυλή του οποίου ατένιζε βουβά την πράσινη γραμμή που τέμνει το νησί. Τις προηγούμενες φορές που είδαμε την αγαπημένη μας Αταλάντα κοιμηθήκαμε στα hostel του Μπέργκαμο, αλλά τότε επρόκειτο για εντός έδρας αγώνες για τις υποχρεώσεις της ομάδας στο campionato.
Η ευτυχής κατάληξη της περυσινής χρονιάς και η επακόλουθη απευθείας έξοδος στους ομίλους του Εuropa League, ύστερα από 26 ολόκληρα χρόνια ευρωπαϊκής φαγούρας, μάς έκανε να ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας από το καλοκαίρι. Επιπρόσθετα, η απογοήτευση από την μη επανάληψη των περυσινών εκδρομών σε Νορβηγία και Ολλανδία, όπου υποστηρίξαμε την πρώτη μας αγάπη τον ΠΑΣ, αποτέλεσε ακόμα ένα κίνητρο για αυτό το ταξίδι. Όσο κι αν προσπαθήσαμε να τα οργανώσουμε, οι εκπλήξεις φρόντισαν να μας συναντήσουν…
Η ηλεκτρονική πλατφόρμα για το κλείσιμο των εισιτηρίων μας έριξε μιας πρώτης τάξεως πόρτα: επιτρεπόταν η αγορά έως 2 τεμαχίων, αφού έδινες μέχρι και τον αριθμό ταυτότητας με την οποία θα ταξίδευες. Με την ίδια ακριβώς ταυτότητα έπρεπε να πας στα εκδοτήρια του γηπέδου στο… Μπέργκαμο, για να παραλάβεις τα μαγικά χαρτάκια. «Γαμημένη γραφειοκρατία», αναφωνήσαμε, «θα σε ξεπεράσουμε με το βαλκανικό τρόπο…», ελπίζοντας στην εντροπία που εκρήγνυται έξω από τα γήπεδα καθ’ όποτε καταφτάνουν τα καραβάνια των ούλτρας. Άλλωστε τα αεροπορικά ήταν ήδη πληρωμένα και η ακύρωση δεν έπαιζε ως ενδεχόμενο…
Η προσγείωση στο μεγάλο νησί με τις 2 κυβερνήσεις, τους 6 στρατούς, τις χιλιάδες offshore και τα αμέτρητα πλυντήρια που ξεπλένουν τα πάντα εκτός από ρουχισμό, επέτεινε την ανεμελιά που είχαμε γύρω από το πρόβλημα «ανεύρεση εισιτηρίου». Οι συζητήσεις με τους ντόπιους γύρω από την ιστορία και την πολιτική κατάσταση της Κύπρου έφτασαν σχεδόν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το λόγο του ταξιδιού μας. Από την άλλη, οι λιχουδιές και τα ποτά, αλλά ακόμα περισσότερο οι πολυποίκιλες γεωγραφικές αφετηρίες απ’ όπου αντλούσαν τα θελκτικά χαρακτηριστικά τους οι πανέμορφες γυναίκες του νησιού, δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο την ειδικότερη συζήτηση περί μπάλας.
Η επαναφορά στη στρογγυλή θεά θα ερχόταν, σχεδόν λυτρωτικά, μέσα από ένα… βιβλίο, που όλοι μας είχαμε κατά το παρελθόν διαβάσει. Οι οργανωμένοι της Ομόνοιας, μια μέρα πριν το ματς, φιλοξένησαν στο σύνδεσμο τους το συγγραφέα του βιβλίου «Το φαινόμενο των ultras στην Ιταλία». Οι «τυχεροί», που λέγαμε και παραπάνω, θυμήθηκαν από τα χείλη του Σεμπαστιάν Λουί το ιδιαίτερο κεφάλαιο που αναφερόταν στην Αταλάντα και την προσφορά των Μπεργκαμάσκων στη διατήρηση της κουλτούρας του να υποστηρίζει κανείς την ομάδα της πόλης του. Η αναφορά στην tifoseria της Αταλάντα μάς έκανε να νιώθουμε περήφανοι που θα αποτελούσαμε κομμάτι της ακριβώς την επόμενη μέρα.
Το ματς ήταν στις 20:15. Σαν οπαδοί που σεβόμαστε τον εαυτό μας βρεθήκαμε από νωρίς στα καφενεία και τα φαγάδικα της πόλης. Στα στενά σοκάκια της νότιας Λευκωσίας πετύχαμε κάποιους ιταλούς που δεν ταξίδευαν με τα 3 τσάρτερ. Πέσαμε πάνω τους ρωτώντας στα αγγλικά για εισιτήρια και μας απάντησαν στα… ελληνικά πως θα προσπαθούσαν να κάνουν κάτι για εμάς. Δουλεύανε εδώ και χρόνια στην Αθήνα, ξέρανε αρκετά καλά να χειρίζονται τη γλώσσα και το σκληρό αλκοόλ, αλλά αδυνατούσαν να πιστέψουν πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν χωριατάκια από τα Γιάννινα που ταξίδεψαν ως εκεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο με το δικό τους. Τους ίδιους πεζόδρομους διέσχισαν μετά από λίγο κάτι ιταλιάνικα μοντελάκια με κουστούμια της ομάδας. Ήταν προφανές ότι ήταν υπάλληλοι της ΠΑΕ. Ξανά καταπάνω εμείς, σε αναζήτηση εισιτηρίων. Η απάντηση ξεκάθαρη, σε σπαστά αγγλικά: «Όσα εισιτήρια δεν πουλήθηκαν στο Μπέργκαμο επέστρεψαν στον Απόλλωνα Λεμεσσού».
Την ίδια ακριβώς αρνητική απάντηση, διανθισμένη με διάφορα καλοπιασίματα και μπούρδες, θα ακούγαμε από πολλά χείλη τις 3 ώρες που παλεύαμε έξω από το βορινό πέταλο του Γ.Σ.Π. Είχαμε φτάσει με ταξί ήδη από τις 5 το απόγευμα, αφενός για να δούμε την άφιξη των 10 πούλμαν που θα έφερναν αυτούς που ταξίδεψαν αεροπορικώς, αφετέρου για να διερευνήσουμε την πιθανότητα μαντραπήδας ή θαύματος. Ο υπεύθυνος εισιτηρίων των γηπεδούχων μας παρέπεμπε στην Αταλάντα. Οι κουστουμάτοι της ΠΑΕ στους κουστουμάτους της ασφάλειας της Αταλάντα. Με τη σειρά τους αυτοί τα ρίχνανε στην Ουέφα και μας παρέπεμπαν στην ασφάλεια του γηπέδου. Μετά από μια σύσκεψη ανακοινώθηκε πως κανείς επιπλέον θεατής δε θα έμπαινε στο πέταλο και πως ο τομέας 406 θα μπορούσε να φιλοξενήσει όσους δεν είχανε ταξιδέψει από το Μπέργκαμο. Σχεδόν 70 φίλαθλοι της ομάδας, η ενδυμασία των οποίων δεν παρέπεμπε σε «αρρωστάκια», ακολούθησαν ευλαβικά τις αποφάσεις της σύσκεψης, πληρώνοντας 50 ολόκληρα ευρώ -30 παραπάνω απ’ ότι στο πέταλο- για μια θέση στο πάνω διάζωμα της δυτικής κερκίδας. Λεφτά για μαλακίες δε δίναμε, η 406 απείχε από τον πυρήνα, οπότε ελπίζαμε να χαθούμε μέσα στο πλήθος των ούλτρας που από στιγμή σε στιγμή θα καταφθάνανε. Απομείναμε μαζί με τα παιδιά που είχανε έρθει από Θεσσαλονίκη να περιμένουμε…
Ξάφνου οι μοτορόλες των μπάτσων πήρανε φωτιά. Τα ΜΑΤ παρατάχθηκαν. Η αλητεία του Μπέργκαμο είχε σταματήσει τα πούλμαν 1 χλμ περίπου πριν το γήπεδο, συγκρότησε πορεία και ερχόταν προς το γήπεδο έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε πιθανό κίνδυνο. Γουρλώσανε τα μάτια μας όταν είδαμε ένα ανθρώπινο ποτάμι να ξεπροβάλει μέσα από τα σκοτάδια του πάρκινγκ. Δυνατός παλμός, συνθήματα και τα παραπλανητικώς αθώα μαύρο μπλε σημαιάκια, με την άκαμπτη πράσινη πλαστική σωλήνα σε κάθε ζευγάρι χεριών. Η ταχύτατη παράταξη των security, με αυτούς της Αταλάντα στην πρώτη γραμμή, εξασθένησαν τις ελπίδες μας για είσοδο αλά ελληνικά. Η παρουσία και ιταλών μπάτσων με πολιτικά επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μας: τα «κακά παιδιά» των ιταλικών γηπέδων είχαν στο παρελθόν δυσφημίσει αρκετά τη χώρα στο εξωτερικό, οπότε κάθε μετακίνηση προερχόμενη από την ιταλική χερσόνησο ήταν ελεγχόμενη μέχρι και του τελευταίου θεατή. Ουδείς εκ των ιθυνόντων ήθελε να προσθέσει τις αφεντιές μας σαν αστάθμητο παράγοντα στην εξίσωση της βραδιάς. Κάποιοι γνωστοί μας από το Μπέργκαμο, καθώς και κάποια κεφάλια της κερκίδας, παραλίγο να δίνανε μια λύση της τελευταίας στιγμής, αλλά η σύλληψη κάποιων ούλτρας με πυρσούς έστρεψε αλλού την προσοχή τους.
Το παιχνίδι ξεκίνησε με εμάς απ’ έξω και τσατισμένους. Τόσος κόπος, τόσα έξοδα θα πήγαιναν χαμένα; Δεν το βάλαμε κάτω. Ενεργοποιήσαμε κάποιες γνωριμίες που μας υπέδειξαν το σημείο των οργανωμένων και φασιστών οπαδών του Απόλλωνα και κόψαμε εισιτήριο για την απέναντι κερκίδα για να αποφύγουμε τυχόν μπελάδες. Όσο κάποιοι από εμάς αγοράζαμε τα μαγικά χαρτάκια -χωρίς να δίνουμε ΑΜΚΑ, ονόματα, επίθετα και λοιπές βλακείες- κάποιοι καβατζώναμε στον περιβάλλοντα χώρο οτιδήποτε παρέπεμπε στην αγάπη μας. Καθαροί και ψύχραιμοι μπήκαμε ανάμεσα στους γηπεδούχους και κατεβήκαμε όσο πιο κοντά στο κόρνερ μπορούσαμε. Η μπύρα χωρίς αλκοόλ που αγοράσαμε μας έδωσε πολλές φορές την ευκαιρία να αναφωνήσουμε δυνατά ευγενείς λέξεις όπως «μαλάκα», μαλακώνοντας έτσι τα περίεργα βλέμματα που τραβήξαμε πάνω μας.
http://el-gr.facebook.com/1152188884794539/videos/1857843724229048/
Με το κεφάλι μας κάναμε πως παρακολουθούσαμε το ματς, αλλά το βλέμμα μας ήταν στραμμένο στο πάρτυ που διεύθυναν μαεστρικά 10 μέτρα μακρύτερα οι τρεις οργανωτές της Αταλάντα. Το πόδι μας αυθόρμητα συντονιζόταν στους ευρηματικούς ιταλικούς ρυθμούς. Ένα παλιοκαιρίσιο πανί που έγραφε «Bergamo» κρατιόταν προς αποφυγή ατυχημάτων επί 90 λεπτά στα χέρια, πλαισιωμένο από μερικά χειροπανό, ένα εξ’ αυτών αφιερωμένο στους diffidati, ενώ 3 σημαίες, που τις θυμόμασταν από τα ταξίδια μας στην Ιταλία, σκίζανε τον αέρα πάνω από τους ούλτρας. Ακριβώς μπροστά μας, στο 35ο λεπτό, ο Ίλιτσιτς με πέναλτυ δίνει το έναυσμα για τρελούς πανηγυρισμούς στο μαύρομπλε πέταλο. Περίπου 15 πυρσοί ανάβονται αστραπιαία, μα κανένας δε μένει σε ανθρώπινα χέρια, απόδειξη πως οι υπεύθυνοι της ασφάλειας δεν κατάφεραν να σταματήσουν τους καλά εξασκημένους ούλτρας. Η αλήθεια είναι πως το κυπριακό σωματείο ανέβασε ρυθμούς από το 70’ και μετά, μέχρι που στο 94ο λεπτό ήρθε η ισοφάριση με κεφαλιά και πάλι μπροστά στα μάτια μας. Το πόσο άβολα νιώθαμε, δεν περιγράφεται… Φωνές, τσιρίδες και βλαχομαγκιές να εξελίσσονται παντού γύρω μας κι εμείς να θέλουμε να σκάσουμε. Διάφοροι γηπεδούχοι να τρέχουν προς το κάγκελο για να βγάλουν το άχτι τους. Οι άδειες καρέκλες γύρω μας γεμίσανε με ξαναμμένους Απολλωνιστές. Μα ο εσμός του Απόλλωνα μας επιφύλασσε ακόμα μία έκπληξη: για πικάρισμα στους Αταλαντίνι, μα πιο πολύ σαν μια δήλωση πολιτικής συγγένειας, ξεδιπλώνεται σε απόσταση αναπνοής από τα χέρια μας μια σημαία της μισητής Λάτσιο. Τα μπινελίκια ένθεν κι ένθεν δίνουν και παίρνουν. Τα αίματα αναμμένα και τα λαρύγγια, εκατέρωθεν, έτοιμα να εκραγούν.
Μα εμείς εκεί.
Βουβοί κι ατάραχοι. Ήρεμοι σαν την πρωϊνή θάλασσα. Αμέτοχοι κι ακίνητοι. Καθηλωμένοι σαν αιωνόβια δέντρα.
Πληρώναμε το τίμημα του να βρισκόμαστε απ’ την καρδιά της κερκίδας, ελάχιστα πιο δίπλα…
ΥΓ. Δε ξεχνάμε όσους μας φέρθηκαν σπαθί και το ευχαριστώ μας είναι λίγο....κι όπως μας είπατε κι εσείς: ''καλήΝ αντάμωση στα Γιάννενα''.
Για την υπογραφή ....''Ταξιδευτές απο τα Γιάννινα''
Απόλλων Λεμεσού – Αταλάντα | 1-1| 02/11/2017| 4ος γύρος, 5ος όμιλος Europa League, γήπεδο Γ.Σ.Π. Λευκωσίας
παλιότερες εξορμήσεις για την Αταλάντα:
06-05-2012, Atalanta-Lazio, 0-2
http://www.pas.gr/forum/index.php?topic=896.25
22-11-2014, Atalanta-Roma, 1-2
http://www.pas.gr/forum/index.php?topic=4126.0
13-05-2017, Atalanta-Milan, 1-1
Ο πιο «τρελός» από εμάς κάθισε λιγότερο από 24 ώρες στη Λευκωσία. Οι «τυχεροί» της υπόθεσης είχανε και ανέσεις: δύο διανυκτερεύσεις, παρακαλώ, σε ένα φιλόξενο σπίτι στην παλιά πόλη, η αυλή του οποίου ατένιζε βουβά την πράσινη γραμμή που τέμνει το νησί. Τις προηγούμενες φορές που είδαμε την αγαπημένη μας Αταλάντα κοιμηθήκαμε στα hostel του Μπέργκαμο, αλλά τότε επρόκειτο για εντός έδρας αγώνες για τις υποχρεώσεις της ομάδας στο campionato.
Η ευτυχής κατάληξη της περυσινής χρονιάς και η επακόλουθη απευθείας έξοδος στους ομίλους του Εuropa League, ύστερα από 26 ολόκληρα χρόνια ευρωπαϊκής φαγούρας, μάς έκανε να ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας από το καλοκαίρι. Επιπρόσθετα, η απογοήτευση από την μη επανάληψη των περυσινών εκδρομών σε Νορβηγία και Ολλανδία, όπου υποστηρίξαμε την πρώτη μας αγάπη τον ΠΑΣ, αποτέλεσε ακόμα ένα κίνητρο για αυτό το ταξίδι. Όσο κι αν προσπαθήσαμε να τα οργανώσουμε, οι εκπλήξεις φρόντισαν να μας συναντήσουν…
Η ηλεκτρονική πλατφόρμα για το κλείσιμο των εισιτηρίων μας έριξε μιας πρώτης τάξεως πόρτα: επιτρεπόταν η αγορά έως 2 τεμαχίων, αφού έδινες μέχρι και τον αριθμό ταυτότητας με την οποία θα ταξίδευες. Με την ίδια ακριβώς ταυτότητα έπρεπε να πας στα εκδοτήρια του γηπέδου στο… Μπέργκαμο, για να παραλάβεις τα μαγικά χαρτάκια. «Γαμημένη γραφειοκρατία», αναφωνήσαμε, «θα σε ξεπεράσουμε με το βαλκανικό τρόπο…», ελπίζοντας στην εντροπία που εκρήγνυται έξω από τα γήπεδα καθ’ όποτε καταφτάνουν τα καραβάνια των ούλτρας. Άλλωστε τα αεροπορικά ήταν ήδη πληρωμένα και η ακύρωση δεν έπαιζε ως ενδεχόμενο…
Η προσγείωση στο μεγάλο νησί με τις 2 κυβερνήσεις, τους 6 στρατούς, τις χιλιάδες offshore και τα αμέτρητα πλυντήρια που ξεπλένουν τα πάντα εκτός από ρουχισμό, επέτεινε την ανεμελιά που είχαμε γύρω από το πρόβλημα «ανεύρεση εισιτηρίου». Οι συζητήσεις με τους ντόπιους γύρω από την ιστορία και την πολιτική κατάσταση της Κύπρου έφτασαν σχεδόν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το λόγο του ταξιδιού μας. Από την άλλη, οι λιχουδιές και τα ποτά, αλλά ακόμα περισσότερο οι πολυποίκιλες γεωγραφικές αφετηρίες απ’ όπου αντλούσαν τα θελκτικά χαρακτηριστικά τους οι πανέμορφες γυναίκες του νησιού, δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο την ειδικότερη συζήτηση περί μπάλας.
Η επαναφορά στη στρογγυλή θεά θα ερχόταν, σχεδόν λυτρωτικά, μέσα από ένα… βιβλίο, που όλοι μας είχαμε κατά το παρελθόν διαβάσει. Οι οργανωμένοι της Ομόνοιας, μια μέρα πριν το ματς, φιλοξένησαν στο σύνδεσμο τους το συγγραφέα του βιβλίου «Το φαινόμενο των ultras στην Ιταλία». Οι «τυχεροί», που λέγαμε και παραπάνω, θυμήθηκαν από τα χείλη του Σεμπαστιάν Λουί το ιδιαίτερο κεφάλαιο που αναφερόταν στην Αταλάντα και την προσφορά των Μπεργκαμάσκων στη διατήρηση της κουλτούρας του να υποστηρίζει κανείς την ομάδα της πόλης του. Η αναφορά στην tifoseria της Αταλάντα μάς έκανε να νιώθουμε περήφανοι που θα αποτελούσαμε κομμάτι της ακριβώς την επόμενη μέρα.
Το ματς ήταν στις 20:15. Σαν οπαδοί που σεβόμαστε τον εαυτό μας βρεθήκαμε από νωρίς στα καφενεία και τα φαγάδικα της πόλης. Στα στενά σοκάκια της νότιας Λευκωσίας πετύχαμε κάποιους ιταλούς που δεν ταξίδευαν με τα 3 τσάρτερ. Πέσαμε πάνω τους ρωτώντας στα αγγλικά για εισιτήρια και μας απάντησαν στα… ελληνικά πως θα προσπαθούσαν να κάνουν κάτι για εμάς. Δουλεύανε εδώ και χρόνια στην Αθήνα, ξέρανε αρκετά καλά να χειρίζονται τη γλώσσα και το σκληρό αλκοόλ, αλλά αδυνατούσαν να πιστέψουν πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν χωριατάκια από τα Γιάννινα που ταξίδεψαν ως εκεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο με το δικό τους. Τους ίδιους πεζόδρομους διέσχισαν μετά από λίγο κάτι ιταλιάνικα μοντελάκια με κουστούμια της ομάδας. Ήταν προφανές ότι ήταν υπάλληλοι της ΠΑΕ. Ξανά καταπάνω εμείς, σε αναζήτηση εισιτηρίων. Η απάντηση ξεκάθαρη, σε σπαστά αγγλικά: «Όσα εισιτήρια δεν πουλήθηκαν στο Μπέργκαμο επέστρεψαν στον Απόλλωνα Λεμεσσού».
Την ίδια ακριβώς αρνητική απάντηση, διανθισμένη με διάφορα καλοπιασίματα και μπούρδες, θα ακούγαμε από πολλά χείλη τις 3 ώρες που παλεύαμε έξω από το βορινό πέταλο του Γ.Σ.Π. Είχαμε φτάσει με ταξί ήδη από τις 5 το απόγευμα, αφενός για να δούμε την άφιξη των 10 πούλμαν που θα έφερναν αυτούς που ταξίδεψαν αεροπορικώς, αφετέρου για να διερευνήσουμε την πιθανότητα μαντραπήδας ή θαύματος. Ο υπεύθυνος εισιτηρίων των γηπεδούχων μας παρέπεμπε στην Αταλάντα. Οι κουστουμάτοι της ΠΑΕ στους κουστουμάτους της ασφάλειας της Αταλάντα. Με τη σειρά τους αυτοί τα ρίχνανε στην Ουέφα και μας παρέπεμπαν στην ασφάλεια του γηπέδου. Μετά από μια σύσκεψη ανακοινώθηκε πως κανείς επιπλέον θεατής δε θα έμπαινε στο πέταλο και πως ο τομέας 406 θα μπορούσε να φιλοξενήσει όσους δεν είχανε ταξιδέψει από το Μπέργκαμο. Σχεδόν 70 φίλαθλοι της ομάδας, η ενδυμασία των οποίων δεν παρέπεμπε σε «αρρωστάκια», ακολούθησαν ευλαβικά τις αποφάσεις της σύσκεψης, πληρώνοντας 50 ολόκληρα ευρώ -30 παραπάνω απ’ ότι στο πέταλο- για μια θέση στο πάνω διάζωμα της δυτικής κερκίδας. Λεφτά για μαλακίες δε δίναμε, η 406 απείχε από τον πυρήνα, οπότε ελπίζαμε να χαθούμε μέσα στο πλήθος των ούλτρας που από στιγμή σε στιγμή θα καταφθάνανε. Απομείναμε μαζί με τα παιδιά που είχανε έρθει από Θεσσαλονίκη να περιμένουμε…
Ξάφνου οι μοτορόλες των μπάτσων πήρανε φωτιά. Τα ΜΑΤ παρατάχθηκαν. Η αλητεία του Μπέργκαμο είχε σταματήσει τα πούλμαν 1 χλμ περίπου πριν το γήπεδο, συγκρότησε πορεία και ερχόταν προς το γήπεδο έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε πιθανό κίνδυνο. Γουρλώσανε τα μάτια μας όταν είδαμε ένα ανθρώπινο ποτάμι να ξεπροβάλει μέσα από τα σκοτάδια του πάρκινγκ. Δυνατός παλμός, συνθήματα και τα παραπλανητικώς αθώα μαύρο μπλε σημαιάκια, με την άκαμπτη πράσινη πλαστική σωλήνα σε κάθε ζευγάρι χεριών. Η ταχύτατη παράταξη των security, με αυτούς της Αταλάντα στην πρώτη γραμμή, εξασθένησαν τις ελπίδες μας για είσοδο αλά ελληνικά. Η παρουσία και ιταλών μπάτσων με πολιτικά επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μας: τα «κακά παιδιά» των ιταλικών γηπέδων είχαν στο παρελθόν δυσφημίσει αρκετά τη χώρα στο εξωτερικό, οπότε κάθε μετακίνηση προερχόμενη από την ιταλική χερσόνησο ήταν ελεγχόμενη μέχρι και του τελευταίου θεατή. Ουδείς εκ των ιθυνόντων ήθελε να προσθέσει τις αφεντιές μας σαν αστάθμητο παράγοντα στην εξίσωση της βραδιάς. Κάποιοι γνωστοί μας από το Μπέργκαμο, καθώς και κάποια κεφάλια της κερκίδας, παραλίγο να δίνανε μια λύση της τελευταίας στιγμής, αλλά η σύλληψη κάποιων ούλτρας με πυρσούς έστρεψε αλλού την προσοχή τους.
Το παιχνίδι ξεκίνησε με εμάς απ’ έξω και τσατισμένους. Τόσος κόπος, τόσα έξοδα θα πήγαιναν χαμένα; Δεν το βάλαμε κάτω. Ενεργοποιήσαμε κάποιες γνωριμίες που μας υπέδειξαν το σημείο των οργανωμένων και φασιστών οπαδών του Απόλλωνα και κόψαμε εισιτήριο για την απέναντι κερκίδα για να αποφύγουμε τυχόν μπελάδες. Όσο κάποιοι από εμάς αγοράζαμε τα μαγικά χαρτάκια -χωρίς να δίνουμε ΑΜΚΑ, ονόματα, επίθετα και λοιπές βλακείες- κάποιοι καβατζώναμε στον περιβάλλοντα χώρο οτιδήποτε παρέπεμπε στην αγάπη μας. Καθαροί και ψύχραιμοι μπήκαμε ανάμεσα στους γηπεδούχους και κατεβήκαμε όσο πιο κοντά στο κόρνερ μπορούσαμε. Η μπύρα χωρίς αλκοόλ που αγοράσαμε μας έδωσε πολλές φορές την ευκαιρία να αναφωνήσουμε δυνατά ευγενείς λέξεις όπως «μαλάκα», μαλακώνοντας έτσι τα περίεργα βλέμματα που τραβήξαμε πάνω μας.
http://el-gr.facebook.com/1152188884794539/videos/1857843724229048/
Με το κεφάλι μας κάναμε πως παρακολουθούσαμε το ματς, αλλά το βλέμμα μας ήταν στραμμένο στο πάρτυ που διεύθυναν μαεστρικά 10 μέτρα μακρύτερα οι τρεις οργανωτές της Αταλάντα. Το πόδι μας αυθόρμητα συντονιζόταν στους ευρηματικούς ιταλικούς ρυθμούς. Ένα παλιοκαιρίσιο πανί που έγραφε «Bergamo» κρατιόταν προς αποφυγή ατυχημάτων επί 90 λεπτά στα χέρια, πλαισιωμένο από μερικά χειροπανό, ένα εξ’ αυτών αφιερωμένο στους diffidati, ενώ 3 σημαίες, που τις θυμόμασταν από τα ταξίδια μας στην Ιταλία, σκίζανε τον αέρα πάνω από τους ούλτρας. Ακριβώς μπροστά μας, στο 35ο λεπτό, ο Ίλιτσιτς με πέναλτυ δίνει το έναυσμα για τρελούς πανηγυρισμούς στο μαύρομπλε πέταλο. Περίπου 15 πυρσοί ανάβονται αστραπιαία, μα κανένας δε μένει σε ανθρώπινα χέρια, απόδειξη πως οι υπεύθυνοι της ασφάλειας δεν κατάφεραν να σταματήσουν τους καλά εξασκημένους ούλτρας. Η αλήθεια είναι πως το κυπριακό σωματείο ανέβασε ρυθμούς από το 70’ και μετά, μέχρι που στο 94ο λεπτό ήρθε η ισοφάριση με κεφαλιά και πάλι μπροστά στα μάτια μας. Το πόσο άβολα νιώθαμε, δεν περιγράφεται… Φωνές, τσιρίδες και βλαχομαγκιές να εξελίσσονται παντού γύρω μας κι εμείς να θέλουμε να σκάσουμε. Διάφοροι γηπεδούχοι να τρέχουν προς το κάγκελο για να βγάλουν το άχτι τους. Οι άδειες καρέκλες γύρω μας γεμίσανε με ξαναμμένους Απολλωνιστές. Μα ο εσμός του Απόλλωνα μας επιφύλασσε ακόμα μία έκπληξη: για πικάρισμα στους Αταλαντίνι, μα πιο πολύ σαν μια δήλωση πολιτικής συγγένειας, ξεδιπλώνεται σε απόσταση αναπνοής από τα χέρια μας μια σημαία της μισητής Λάτσιο. Τα μπινελίκια ένθεν κι ένθεν δίνουν και παίρνουν. Τα αίματα αναμμένα και τα λαρύγγια, εκατέρωθεν, έτοιμα να εκραγούν.
Μα εμείς εκεί.
Βουβοί κι ατάραχοι. Ήρεμοι σαν την πρωϊνή θάλασσα. Αμέτοχοι κι ακίνητοι. Καθηλωμένοι σαν αιωνόβια δέντρα.
Πληρώναμε το τίμημα του να βρισκόμαστε απ’ την καρδιά της κερκίδας, ελάχιστα πιο δίπλα…
ΥΓ. Δε ξεχνάμε όσους μας φέρθηκαν σπαθί και το ευχαριστώ μας είναι λίγο....κι όπως μας είπατε κι εσείς: ''καλήΝ αντάμωση στα Γιάννενα''.
Για την υπογραφή ....''Ταξιδευτές απο τα Γιάννινα''
Απόλλων Λεμεσού – Αταλάντα | 1-1| 02/11/2017| 4ος γύρος, 5ος όμιλος Europa League, γήπεδο Γ.Σ.Π. Λευκωσίας
παλιότερες εξορμήσεις για την Αταλάντα:
06-05-2012, Atalanta-Lazio, 0-2
http://www.pas.gr/forum/index.php?topic=896.25
22-11-2014, Atalanta-Roma, 1-2
http://www.pas.gr/forum/index.php?topic=4126.0
13-05-2017, Atalanta-Milan, 1-1
