Αποστολέας Θέμα: Aθλετικ Μπιλμπαο  (Αναγνώστηκε 2851 φορές)

Αποσυνδεδεμένος vagge-lakis-buffon

  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 1.090
    • Προφίλ
    • http://oi42.tinypic.com/x0scud.jpg
Aθλετικ Μπιλμπαο
« στις: Πεμ 10 Μάι 2012 15:54 »
Ανοιγω αυτο το τοπικ διοτι ειναι μια ομαδα που τον τελευταιο καιρο θαυμασαμε ολοι μας.
Η ιδεολογια της ομαδος ειναι απιστευτη, παιχτες απο τις ακαδημιες και μονο ντοπιους να απαρτηζουν την ομαδα που ξεφτιλισε την Μαντσεστερ Γιουναιτετ, που ειδε στα ισα Ρεαλ και Μπαρτσελονα.
Το κλαμμα των παιχτων στον χτεσινο τελικο με την Αθλετικο Μαδριτης δεν ηταν μονο επειδη χασανε τον τελικο...

αλλά κατα κυριο λογο για αυτο ..

http://www.gazzetta.gr/gnomes/article/287790-gia-poia-fanela-re-gamoto

Τετοια σωματεια ομορφαινουν τον κοσμο του ποδοσφαιρου
Απογονοι των Σουλιωτων Γιαννιωτες λεονταρια, δειξτε και στο ποδοσφαιρο πως ειστε παλικαρια

Αποσυνδεδεμένος VAMOS PAS

  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 994
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #1 στις: Πεμ 10 Μάι 2012 17:20 »
Μεσα σ ολες τις πρωτοτυπιες που εχει αυτη η ιστορικη ομαδα, να υπενθυμισω οτι μεχρι περσι-πρπερσι, δεν ειχε καν χορηγο στη φανελα της!!!

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #2 στις: Πεμ 10 Μάι 2012 17:26 »
Επίσης ο τωρινός της χορηγός είναι πάλι από την περιοχή τους.Πάλι γυρνάνε δηλαδή στον τόπο τους.
Ούι να βλέπαμε μια κυανόλευκη Μπιλμπάο....

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #3 στις: Σαβ 03 Νοέ 2018 13:57 »
Παράθεση
Πώς οι ακαδημίες της Αθλέτικ Μπιλμπάο παράγουν το 85% των παικτών της
Το μυστικό πίσω από το γεγονός ότι η Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι η μοναδική ομάδα, εκτός των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, που δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ από την Primera Division, είναι γνωστό στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα. Η Αθλέτικ είναι πραγματικά (και ποδοσφαιρικά) αυτάρκης.


Η νυσταγμένη πόλη της Lezama βρίσκεται δέκα χιλιόμετρα έξω από το Bilbao και φιλοξενείς μόλις 2.400 κατοίκους. Επιπλέον, φιλοξενεί μια από τις πιο ασυνήθιστες ποδοσφαιρικές ομάδες του κόσμου: της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Μόλις 14 χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Athletic κατηγορήθηκε ότι χρησιμοποίησε ξένους παίκτες που δεν είχαν δικαίωμα να αγωνιστούν στο ισπανικό Κύπελλο του 1911. Έκτοτε, η ομάδα αποφάσισε να χρησιμοποιεί αποκλειστικά παίκτες που έχουν γεννηθεί ή έστω μεγαλώσει στη χώρα των Βάσκων. Πάνω από έναν αιώνα μετά, αυτή η πολιτική βρίσκεται ακόμα σε ισχύ και η Αθλέτικ είναι ακόμα μια από τις τρεις ισπανικές ομάδες που δεν έχουν υποβιβαστεί ποτέ, μαζί με την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Η εξάρτηση της ομάδας από το γηγενές ταλέντο ξεκινά από το προπονητικό της κέντρο στη Lezama, το οποίο άνοιξε το 1971 και τώρα φιλοξενεί την πρώτη ομάδα, τις γυναικείες ομάδες, αλλά και τις ακαδημίες τους. Στη Lezama, υπάρχουν οκτώ γήπεδα, ένα γυμναστήριο, ένα press room και ένα ιατρείο, αλλά αυτό που δίνει την αίσθηση ότι η πόλη φιλοξενεί έναν πολύ μεγάλο οργανισμό είναι η θρυλική αψίδα του παλιού San Mames, που μεταφέρθηκε εδώ.

"Η ομάδα γίνεται μέρος της ταυτότητάς μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε", δηλώνει ο Jon Solaun, που έπαιξε στην Αθλέτικ Μπιλμπάο και τώρα προπονεί την ομάδα κάτω των 16
"Κάθε αγόρι που γεννιέται σε ακτίνα 60 χιλιομέτρων από εδώ λούζεται με δώρα και μπαλόνια της Αθλέτικ. Γεννήθηκα στο Μπιλμπάο και το να φορέσω τη φόρμα και να εκπροσωπήσω την ομάδα ήταν τα πάντα για μένα. Ξέρω ότι τα παιδιά νιώθουν την ίδια υπερηφάνεια.

Είναι απίστευτο για τα παιδιά να μεγαλώνουν και να ανεβαίνουν μαζί τις βαθμίδες της ομάδας. Όταν ένα παιδί από τη Lezama φορέσει τα ερυθρόλευκα στο San Mames, όλοι μας νιώθουμε θριαμβευτικά".


(AP Photo/Alvaro Barrientos)

Τουλάχιστον δύο παίκτες των ακαδημιών έχουν προαχθεί στην πρώτη ομάδα κάθε ένα από τα τελευταία πέντε χρόνια, κάτι που δίνει μεγάλη χαρά στον αθλητικό διευθυντή, José Amorrortu. "Το 85% των παικτών της πρώτης ομάδας βγήκαν από αυτήν εδώ την ακαδημία και ο μέσος όρος που μένουν εδώ μέχρι να παίξουν στην πρώτη ομάδα είναι επτά χρόνια. Τους παίρνουμε από μικρά παιδιά και τους διαμορφώνουμε. Αυτά τα στοιχεία είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς μας".

Ο Amorrortu έπαιξε στην Αθλέτικ (αγωνίστηκε μάλιστα και στον τελικό του Κυπέλλου UEFA εναντίον της Γοιυβέντους το 1977), πριν γίνει προπονητής τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης ομάδας. Γνωρίζει και κατανοεί την κουλτούρα όσο λίγοι. "Έχουμε 20 σκάουτ στην περιοχή της Βισκαΐας και 150 αδελφά σωματεία στην ευρύτερη περιοχή που παρακολουθούν την εξέλιξη των νεαρών παικτών τους και τους στέλνουν στη Lezama αν πιστέψουν ότι έχουν τα προσόντα να παίξουν εδώ. Εμπιστευόμαστε τους προπονητές, αλλά και τις τοπικές ομάδες στην εξέλιξη των πολύ νεαρών ταλέντων τόσο πολύ που οι ακαδημίες μας ξεκινούν από την ομάδα των κάτω των 10".

Πέρυσι είχαμε 1.500 εννιάχρονους που προπονούνταν εδώ. Δεν είναι δύσκολο να βρεις παίκτες
Ο 65χρονος τεχνικός χρησιμοποιεί συχνά τη λέξη 'αξίες' όταν περιγράφει το μοντέλο της Αθλέτικ Μπιλμπάο. "Τα παιδιά έχουν ρόλους και υποχρεώσεις με το που περάσουν την πόρτα. Έχω δουλέψει στην Ατλέτικο Μαδρίτης και σε άλλα πολύ μεγάλα κλαμπ. Κανείς δεν έχει αυτό που έχουμε. Έχουμε μια κουλτούρα εδώ, μια ταυτότητα. Είναι δουλειά μας να δημιουργήσουμε καλούς ανθρώπους, εκτός από καλούς παίκτες. Η οικογένεια είναι το παν για τους Βάσκους".

Ο πρώην διεθνής Ισπανός πηγαίνει στο γραφείο του και επιστρέφει με ένα χαρτί. "Είναι σημαντικό να μην έχουν μόνο το ποδόσφαιρο ως μέσο επιβίωσης. Οι καριέρες είναι πολύ σύντομες και ένα κακό τάκλιν μπορεί να τελειώσει τα πάντα", μου λέει καθώς μου δίνει το χαρτί. "Η τρίτη ομάδα μας αποτελείται από 21 παιδιά ηλικίας 18 και 19 ετών. Οι 13 από τους 21 σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο. Δεν τους επιβάλλουμε τίποτα, απλά προάγουμε τις σωστές αξίες. Ειδικά στη σημερινή κοινωνία, τα παιδιά μας είναι ένα πρότυπο".



(AP Photo/Manu Fernandez)

Η πρώτη ομάδα έχει ολοκληρώσει την προπόνησή της, και τώρα είναι η σειρά των νέων να προπονηθούν κάτω από τους γραφικούς, βάσκικους λόφους. Το βάρος της δουλειάς πέφτει στην τεχνική. Οι μικροί παίζουν την μπάλα μπρος και πίσω με διάφορους τρόπους και αγγίγματα, ενώ ο προπονητής τους υπενθυμίζει διαρκώς ότι τα 'κλειδιά' είναι τρία. "Ένα, η στάση του σώματος. Να κρατάνε ίσια την πλάτη ενώ λυγίζουν τα γόνατα. Δύο, το να βλέπουν γήπεδο. Τρία, η αλλαγή ρυθμού και κατεύθυνσης".

Μετά από μισή ώρα δουλειάς στο κομμάτι της τεχνικής, είναι η σειρά της τακτικής. Τα στάνταρ πειθαρχίας και δουλειάς είναι τόσο υψηλά που δύο παίκτες της κάτω των 14 που αποβάλλονται για όλη τη σεζόν λόγω αδιαφορίας, πρέπει να σταθούν δίπλα από τη γραμμή του πλαγίου και να παρακολουθήσουν την υπόλοιπη προπόνηση με τα χέρια πίσω από την πλάτη.

"Κάθε ένας από εμάς εδώ πρέπει να είναι ένα παράδειγμα για το κλαμπ και τον κόσμο", σημειώνει ο προπονητής της κάτω των 18, Iban Fuentes. "Κάθε φορά που ένα παιδί χαλαρώνει πρέπει να του υπενθυμίζεται ότι υπάρχει πολλά άλλα που είναι απεγνωσμένα να πάρουν τη θέση του. Αυτή είναι η φύση του παιχνιδιού. Η κοινωνία αλλάζει, και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν είναι αυτό που ήταν πριν 20 χρόνια. Δουλεύουμε σκληρά για να κρατήσουμε τα παιδιά συγκεντρωμένα. Έρχεται όμως μια στιγμή που καταλαβαίνουν ότι αυτό που έχουμε στην Αθλέτικ δεν αγοράζεται με λεφτά. Εκεί φαίνεται η δουλειά που κάνουμε όλοι.

Προπονούμαστε μαζί με την πρώτη ομάδα και ο προπονητής της διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της δικής μας και της δικής του ομάδας. Όλοι ζούμε το όνειρο. Όλοι στις εγκαταστάσεις έχουμε εισιτήριο διαρκείας για την Αθλέτικ. Αν η ομάδα παίζει εκτός, τα παιδιά θα πάνε σπίτι και θα βάλουν τις πιτζάμες με το σήμα της Αθλέτικ για να δουν το ματς με την οικογένειά τους. Οι προπονητές έχουμε ένα σημείο συνάντησης στο κέντρο, όπου μαζευόμαστε για να δούμε τα παιχνίδια μαζί. Είμαστε όλοι μέλη της οικογένειας της Αθλέτικ, και έχουμε τη δική μας ξεχωριστή κουλτούρα και ταυτότητα".

Πρωτότυπο κείμενο: Alex Clapham για το Canofootball

Απόδοση: Ηλίας Αναστασιάδης

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Alvaro Barrientos
contra.gr

Τι να πρωτοσχολιάσεις για να δεις τις χαώδεις διαφορές που υπάρχουν.
Συνεργασία με 150 τοπικά σωματεία.
Η προσωπική σχέση που δημιουργούν με τα παιδάκια.
Η σχέση που δημιουργεί η ομάδα με την τοπική κοινωνία
Η κουλτούρα του κλαμπ που αφορά την όλη λειτουργία του και δεν αναφέρομαι μόνο στο ότι παίζουν μόνο παιδιά από την περιοχή.
Αυτό το οικογένεια που αναφέρει και είναι όντως οικογένεια και όχι απλά ένα hashtag.Το οποίο είναι μέρος της κουλτούρας του κλαμπ.

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #4 στις: Δευ 07 Ιαν 2019 23:02 »
Παράθεση
Λίγο πριν τα μισά της σεζόν η Αθλέτικ βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις με 2 νίκες σε 17 ματς. Η πιθανότητα να υποβιβαστεί η ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της τρομάζει τους πάντες στο Μπιλμπάο αλλά κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να πειράξει την ιδιαίτερη φιλοσοφία του συλλόγου.


H Αθλέτικ μπορεί να πέσει, η φιλοσοφία της όμως δεν αλλάζει

Την προηγούμενη Πέμπτη στο Μπιλμπάο δεν ήταν προγραμματισμένο κανένα παιχνίδι. Παρ’ όλα αυτά, χιλιάδες οπαδοί της Αθλέτικ βγήκαν από το σπίτι τους για χάρη της αγαπημένης τους ομάδας. Οι εκλογές είχαν προκηρυχθεί από τον Νοέμβριο, οι κάλπες είχαν στηθεί από τις προηγούμενες μέρες και οι πρώτες μικρές ουρές άρχισαν να σχηματίζονται από τις 9 το πρωί. Όταν η διαδικασία ολοκληρώθηκε περισσότερα από 19.000 μέλη του συλλόγου είχαν ασκήσει το εκλογικό τους δικαίωμα, επιλέγοντας το σχήμα που θέλουν να καθοδηγήσει την Αθλέτικ τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Η καταμέτρηση έγινε δυο φορές, καθώς η απόσταση που χώριζε τους δυο πρώτους υποψήφιους ήταν πολύ μικρή. Τελικά αργά το βράδυ ανακοινώθηκε πως με διαφορά μόλις 85 ψήφων ο σεφ και επιχειρηματίας Αιτορ Ελιζέγκι θα είναι ο νέος πρόεδρος. Η προεκλογική περίοδος είχε κρατήσει περίπου ένα μήνα. Στο διάστημα αυτό οι υποψήφιοι παρουσίασαν το πρότζεκτ τους, ανακοίνωσαν τους ανθρώπους που θα απαρτίζουν τη μελλοντική διοίκηση και ανέλυσαν το πως θα κινηθούν στα διάφορα θέματα που απασχολούν το σύλλογο. Το θέμα βέβαια που ‘καίει’ τους πάντες αυτή την εποχή είναι το αγωνιστικό.


O νέος πρόεδρος της Αθλέτικ μέχρι το καλοκαίρι του 2022

Βρισκόμαστε λίγο πριν τη λήξη του πρώτου γύρου και η Αθλέτικ Μπιλμπάο παραμένει κολλημένη στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας, με 2 νίκες όλες κι όλες σε 17 παιχνίδια και με τη χειρότερη επίθεση στο πρωτάθλημα. Το σενάριο του υποβιβασμού πλανάται πάνω από την πόλη εδώ και αρκετές εβδομάδες και τρομοκρατεί τους πάντες. Η Αθλέτικ άλλωστε είναι η μοναδική ομάδα, μαζί με τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα, που δεν έχει λείψει ποτέ από την πρώτη κατηγορία. Η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να χαλάσει αυτή η παράδοση έχει αναστατώσει τους οπαδούς αλλά και τους ανθρώπους των ‘Λιονταριών’, που έφτασαν στο σημείο να κάνουν κάτι που δεν συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια: Να αλλάξουν προπονητή μέσα στη σεζόν.

Ο Εδουάρδο Μπερίσο, που είχε αναλάβει τις τύχες των Βάσκων το καλοκαίρι, αποχώρησε μέσα στον Δεκέμβριο και στη θέση του κλήθηκε ο Γκάιθκα Γκαριτάνο, ένας άνθρωπος που έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στη Χώρα των Βάσκων και γνωρίζει πολύ καλά το σύλλογο, αφού ξεκίνησε από τις ακαδημίες του. Η οικογένεια Γκαριτάνο έχει συνδέσει το όνομα της με την Αθλέτικ με αρκετούς τρόπους (στο σόι του υπάρχουν τρία ακόμα άτομα που έχουν περάσει από το Σαν Μαμές), με πιο σημαντικό όλων το πέρασμα του πατέρα του τη σεζόν 2006-07.

Όπως και τώρα έτσι και τότε η Αθλέτικ βρισκόταν πολύ χαμηλά στη βαθμολογία και έψαχνε τρόπους να ξεφύγει από τη ζώνη του υποβιβασμού. Η αλλαγή προπονητή το φθινόπωρο έφερε στον πάγκο τον Χοσέ Μανουέλ Εσνάλ, μαζί με τον βοηθό και συνεργάτη του, Άνχελ Γκαριτάνο. Οι δυο τους κατάφεραν να ξεκολλήσουν την ομάδα από τον πάτο και να την κρατήσουν στην κατηγορία, έστω και την τελευταία αγωνιστική. Η αγχωτική νίκη με 2-0 επί της Λεβάντε στο Σαν Μαμές στο τελευταίο παιχνίδι (ακόμα και με ισοπαλία η Αθλέτικ έπεφτε), παραμένει μέχρι και σήμερα η πιο δύσκολη στιγμή στην ιστορία της.


Αθλέτικ-Λεβάντε 2-0, η νίκη που κράτησε τους Βάσκους στην κατηγορία

Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο γιος του Γκαριτάνο θέλει να επαναλάβει το κατόρθωμα του πατέρα του. Το έμψυχο δυναμικό δεν είναι κακό (σίγουρα καλύτερο από εκείνο της σεζόν 2006-07, όπως λένε οι ίδιοι οι Βάσκοι) αλλά η πορεία της έως τώρα δείχνει πως η ομάδα θέλει ενίσχυση στη μεταγραφική περίοδο του Γενάρη. Κι εδώ μπαίνει το μεγαλύτερο ζήτημα όλων. Η Αθλέτικ έχει στη διάθεση της ένα ικανότατο μπάτζετ, που προέκυψε από την καλή οικονομική διαχείριση των τελευταίων ετών και από τις πωλήσεις του Λαπόρτ στη Σίτυ και του Κέπα στην Τσέλσι, αλλά δεν έχει που να το ξοδέψει!

Ο άγραφος νόμος με τον οποίο λειτουργεί εδώ και πάνω από έναν αιώνα λέει, με λίγα λόγια, ότι δεν μπορεί να αποκτήσει κάποιον παίκτη που δεν μεγάλωσε ή δεν εξελίχθηκε ποδοσφαιρικά στη Χώρα των Βάσκων. Ο κανόνας αυτός περιορίζει τις επιλογές της, μειώνοντας πάρα πολύ τους διαθέσιμους υποψήφιους. Είναι χαρακτηριστικό ότι τους τελευταίους μήνες τα ονόματα που ακούγονται περισσότερο είναι αυτά του Φερνάντο Γιορέντε και του Αντέρ Ερέρα, δυο πρώην παικτών δηλαδή, που πιθανόν να αποχωρήσουν από την Πρέμιερ Λιγκ στο επόμενο διάστημα.

Η διαφοροποίηση της ομάδας σε σχέση με το πως κινείται η παγκόσμια ποδοσφαιρική αγορά έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν θέμα συζήτησης και αντιπαραθέσεων αλλά ειδικά φέτος, σε συνδυασμό με τον εφιάλτη του υποβιβασμού που παραμονεύει, η διαφωνία είναι πιο έντονη από ποτέ. Το παράδοξο είναι ότι αυτή η κουβέντα διεξάγεται παντού (σε ΜΜΕ, σε φόρουμ, στην Ισπανία γενικότερα) εκτός από το Μπιλμπάο!



Εκεί τα δεδομένα είναι απλά και ξεκάθαρα και υποστηρίζονται από τόσους πολλούς που δεν τίθεται καν θέμα διένεξης ή ψηφοφορίας: Ό,τι κι αν γίνει, ακόμα και αν η ομάδα φτάσει στον αγωνιστικό πάτο της και υποβιβαστεί για πρώτη φορά, η φιλοσοφία του συλλόγου δεν πρέπει να πειραχτεί! “Προτιμώ να δω την Αθλέτικ στη 2η κατηγορία από το να τη δω να αλλάζει τη φιλοσοφία της” δήλωσε πρόσφατα ο Ουνάι Μπουστίνζα, που τώρα αγωνίζεται στη Λεγκανές αλλά έχει φορέσει στο παρελθόν την ερυθρόλευκη φανέλα. “Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα για το αν πρέπει να αλλάξουμε φιλοσοφία” πρόσθεσε ο Άνχελ Ιριμπάρ, παλιός τερματοφύλακας της ομάδας: “Ο κόσμος μας θέλει να παραμείνουμε πιστοί σ’αυτήν ακόμα κι αν δεν κερδίζουμε συχνά”.

Σε μια εποχή που οι μεταγραφές έχουν ξεφύγει, οι Βάσκοι αδιαφορούν προκλητικά και παραμένουν πιστοί στις αρχές με τις οποίες μεγάλωσαν και σε μια φιλοσοφία που κατά την άποψη τους κρατάει δεμένο τον σύλλογο με την τοπική κοινωνία και τους ανθρώπους της. “Ξέρουμε ότι αυτή την εποχή οι οπαδοί παντού θέλουν άμεσα αποτελέσματα. Αλλά αυτή η ομάδα ανήκει στον κόσμο της και ο κόσμος της είναι χαρούμενος με το μονοπάτι που έχουμε διαλέξει. Δεν μας ενδιαφέρει να έχουμε σούπερ σταρς που δεν καταλαβαίνουν τη λογική μας. Επιλέγουμε να ψάξουμε για νέα ταλέντα και να τα βοηθήσουμε να εξελιχθούν. Θέλουμε παίκτες που θα μείνουν εδώ όλη τους τη ζωή” λέει ο Χοσέ Μαρία Αμορόρτου που ήταν υπεύθυνος για τις ακαδημίες, από εκεί που βγήκε ο Ίκερ Μουνιαΐν που πριν λίγο καιρό υπέγραψε νέο συμβόλαιο επιλέγοντας να μη βάλει ρήτρα αποδέσμευσης.



Ο δημοκρατικός τρόπος με τον οποίο οι οπαδοί εκλέγουν τον επόμενο πρόεδρο είναι μόνο ένα μικρό δείγμα της σύνδεσης ομάδας και κόσμου. Όταν η Αθλέτικ αποφάσισε να εγκαταλείψει το Σαν Μαμές, οι περισσότερες προτάσεις έλεγαν πως το νέο γήπεδο θα πρέπει να χτιστεί εκτός πόλης, ώστε μεταξύ άλλων να έχει περισσότερα έσοδα από τους θεατές που θα αναγκάζονται να αγοράσουν τρόφιμα και ποτά από τα μαγαζιά του γηπέδου. Η ιδέα όμως απορρίφθηκε με τη λογική ότι μια τέτοια μετακόμιση θα πλήξει οικονομικά τα μικρά καταστήματα της πόλης που βρισκόταν κοντά στο γήπεδο και τα οποία σε μεγάλο βαθμό ανήκουν σε οπαδούς-μέλη και εξαρτώνται από τον τζίρο που κάνουν τις ημέρες των αγώνων.

Σ’ένα άλλο σχετικό παράδειγμα, όταν οι Βάσκοι κατέκτησαν το πρωτάθλημα το 1983, πανηγύρισαν τον τίτλο κάνοντας βόλτα με ένα φορτηγό πλοίο, σε μια συμβολική κίνηση, μια κίνηση στήριξης στους ανθρώπους που έκαναν την ίδια διαδρομή καθημερινά για δουλειά και πλέον είχαν μείνει άνεργοι. Εκτός αυτού, τις επόμενες μέρες οι παίκτες επισκέφτηκαν όλα τα γειτονικά χωριά και κωμοπόλεις, για να γιορτάσουν μαζί με τους κατοίκους τους που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν στο γλέντι που είχε οργανωθεί στο Μπιλμπάο λίγες μέρες πριν. Η Αθλέτικ είναι οι οπαδοί της, είναι η πόλη, είναι η ευρύτερη περιοχή.

Αυτή η σύνδεση δεν μπορεί να αποτυπωθεί καλύτερα από τη φιλοσοφία της Αθλέτικ στο θέμα των μεταγραφών. Οι παίκτες που επιλέγει ο σύλλογος έχουν σχέση με την περιοχή, έχουν μεγαλώσει εκεί, έχουν γαλουχηθεί με τις ιδέες και τα πιστεύω του συλλόγου και των Βάσκων. Στο προπονητικό κέντρο Λεζάμα (το οποίο η Μπιλμπάο είχε οργανώσει πολύ πριν από τις περισσότερες ομάδες και στο οποίο διοχετεύονται αρκετά από τα λεφτά που εισπράττει ο σύλλογος από πωλήσεις), οι μικρές ομάδες των ακαδημιών προπονούνται δίπλα ακριβώς από την πρώτη ομάδα. Οι πιτσιρικάδες συναντάνε καθημερινά τα αστέρια της Αθλέτικ, αλληλεπιδρούν μαζί τους και αναπτύσσονται ποδοσφαιρικά σ’ένα χώρο από τον οποίο, γνωρίζουν καλά, πως έχουν περάσει οι περισσότεροι αστέρες που θαυμάζουν στο Σαν Μαμές.


Ένα από τα γήπεδα στη Λεζάμα, εκεί που μεταφέρθηκε και η αψίδα από το παλιό Σαν Μαμές

Σε αντίθεση με τις άλλες ομάδες που ποντάρουν στις ακαδημίες τους για να βγάλουν ένα-δυο ταλέντα κάθε τόσο, η Αθλέτικ στηρίζει ουσιαστικά την επιβίωση της στην επιτυχία της Λεζάμα, γι’αυτό και ο νέος πρόεδρος έχει δηλώσει εξ αρχής πως ένας από τους στόχους του είναι να βελτιωθούν κι άλλο οι εγκαταστάσεις και η λειτουργία των ακαδημιών. Ο Ελιζέγκι έχει ταχθεί επίσης υπέρ κάποιων μικρο-αλλαγών στη μεταγραφική πολιτική (είναι υπέρ της απόκτησης παικτών που έχουν βάσκικες ρίζες, ακόμα κι αν δεν έχουν μεγαλώσει στη Χώρα των Βάσκων, όπως για παράδειγμα ο Μάρκο Ασένσιο) αλλά ακόμα και γι’αυτές δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα πρέπει να πάρει την έγκριση των οπαδών-μελών.

Όσο για γενικότερη αλλαγή της φιλοσοφίας και άνοιγμα της Αθλέτικ προς ξένους παίκτες που πιθανόν να της επιτρέψει να πρωταγωνιστήσει ξανά; Δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. “Μιλάω τόσο καιρό με μέλη του συλλόγου και ακόμα δεν έχω πετύχει ούτε έναν που να θέλει να αλλάξει η φιλοσοφία μας” δήλωσε λίγες μέρες μετά την ανάληψη της προεδρίας ο Ελιζέγκι. “Η φιλοσοφία μας θα παραμείνει ανέγγιχτη, επειδή από αυτήν πηγάζει η δύναμη μας. Είναι μέρος της περηφάνιας μας και ένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του συλλόγου”. Όπως τόνισε και ο νέος αθλητικός διευθυντής, Ράφα Αλκόρτα: “Κανένας δεν αγγίζει την φιλοσοφία μας. Είναι αυτή που είναι εδώ και 100 χρόνια και θα παραμείνει ίδια και τα επόμενα 100”.

Σήμερα το βράδυ στο Βίγκο, η ομάδα του Γκάιθκα Γκαριτάνο δίνει απέναντι στη Θέλτα τον πρώτο από τους πολλούς ‘τελικούς’ που ακολουθούν από τώρα μέχρι το τέλος της σεζόν. Όλοι στο Μπιλμπάο ελπίζουν πως το κλίμα θα αλλάξει σύντομα και τα ‘Λιοντάρια’ θα ξεφύγουν από τις τελευταίες θέσεις πριν από την άνοιξη. Ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά όμως και για πρώτη φορά συμβεί αυτό που όλοι απεύχονται, το σίγουρο είναι ότι η φιλοσοφία του σωματείου δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στη β’ κατηγορία. Γιατί τότε η ομάδα μπορεί να φοράει ακόμα ερυθρόλευκα, να έχει το ίδιο γήπεδο, ακόμα και το ίδιο όνομα αλλά, γι’αυτούς, δεν θα είναι πλέον η Αθλέτικ Μπιλμπάο.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #5 στις: Παρ 11 Ιαν 2019 20:56 »
Παράθεση
Ραφαέλ Μορένο Αρανθάρντι: Η «μικρή πάπια» του Μπιλμπάο


Το Μπιλμπάο είναι μια πόλη που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Εκτός της τεράστιας ιστορίας της Αθλέτικ και αυτών που πρεσβεύει για τη Χώρα των Βάσκων, όντας η τελευταία σύγχρονη -και επαγγελματική- ομάδα που στέκεται πιστή στις αξίες της -και αντιστέκεται- γεμίζοντας περηφάνια τους οπαδούς της, ο κόσμος της περιοχής λατρεύει το άθλημα ως αυτό που είναι πραγματικά. Ένα υπέροχο και πανέμορφο σπορ που βγάζει στον καθένα που το ζει, είτε ως παίκτης και προπονητής είτε ως φίλαθλος και ορκισμένος οπαδός, πολλά συναισθήματα. Ευχάριστα και δυσάρεστα. Το ποδόσφαιρο άλλωστε είναι μια μικρογραφία της ζωής, και ως τέτοιο, περικλείει τα πάντα. Όλα αυτά τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κάποιος μέσα σε ένα 24ώρο, μπορεί να τα βιώσει σε μόλις 90 λεπτά ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Ελπίζω να συμφωνούμε.

H αγάπη των Βάσκων για το ποδόσφαιρο, σύμφωνα πάντα με Ισπανούς δημοσιογράφους της εποχής, ξεκίνησε γύρω στο 1890, όταν Βρετανοί εργάτες στα διαλείμματα της εργασίας τους, έβγαζαν τις μπλούζες τους, χωρίζονταν σε ομάδες και έστηναν τα πρώτα «ντέρμπι» σε Βασκικό έδαφος. Φυσικά και οι ντόπιοι άρχισαν δειλά-δειλά να γίνονται θεατές αυτού του πρωτόγνωρου θεάματος, με αρκετούς, πιο τολμηρούς, να προσπαθούν -ανεπιτυχώς είναι η αλήθεια- να πάρουν μέρος στο παιχνίδι. Η πρώτη μάλιστα καταγεγραμμένη ποδοσφαιρική αναμέτρηση, σε εφημερίδα της εποχής, είναι αυτή ανάμεσα σε μια ομάδα πλούσιων Βάσκων φοιτητών, που είχαν επιστρέψει απ’ το Κέιμπριζ, και σε μια ομάδα Βρετανών εργατών. Το παιχνίδι έλαβε χώρα στην περιοχή Λαμιάκο, του Μπιλμπάο, και οι «ξένοι» εργάτες επικράτησαν των φοιτητών με διαφορά 5 τερμάτων. Το ακριβές σκορ δεν το μάθαμε ποτέ, μιας και οι τοπικές φυλλάδες είχαν σταθεί «στην διαφορά των 5 γκολ» με αρκετούς ντόπιους, που είχαν την τύχη να ζήσουν αυτή την αναμέτρηση, να δηλώνουν πως αυτό έγινε επειδή οι ντόπιοι φοιτητές δεν είχαν σκοράρει κανένα τέρμα και οι εφημερίδες δεν ήθελαν να γράψουν αυτό το «ντροπιαστικό 5-0». Φυσικά και την αλήθεια δεν την μάθαμε ποτέ. Και ούτε πρόκειται.

Ήταν Μάιος του 1894 άλλωστε, και ουδείς περίμενε πως το ποδόσφαιρο θα εξελιχθεί σε αυτό που είναι στις μέρες μας, με την πλειοψηφία να μην το παίρνει και τόσο σοβαρά, πιστεύοντας μάλιστα πως θα καταλαγιάσει αυτή η εφήμερη «τρέλα». Εις μάτην, μιας και τέσσερα χρόνια αργότερα, μερικοί φοιτητές από αυτούς που είχαν πάρει μέρος σε εκείνη την αναμέτρηση, θα ιδρύσουν την Αθλέτικ Μπιλμπάο και θα χαρίσουν -άθελά τους- ένα νέο πάθος σε χιλιάδες Βάσκους της περιοχής. 16 χρόνια αργότερα, ένας κοντοπίθαρος, και αδύνατος νεαρός, θα φορέσει για πρώτη φορά την φανέλα της Αθλέτικ. Το όνομά του, Ραφαέλ Μορένο Αρανθάρντι.



Ο Αρανθάρντι γεννήθηκε το 1892 στο Μπιλμπάο και είχε το προνόμιο να είναι ο γιος του δημάρχου της πόλης και ανεψιός του σπουδαίου Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, σπουδαίου ποιητή, συγγραφέα και φιλόσοφου της εποχής. Ο Αρανθάρντι βέβαια, από πολύ μικρός, δεν έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για το διάβασμα και προτιμούσε να περνά τον ελεύθερο χρόνο του στα μέρη που σύχναζαν και έπαιζαν ποδόσφαιρο οι Βρετανοί εργάτες της περιοχής. Πολύ γρήγορα μάλιστα, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο μαζί τους, προσπαθώντας να ξεπατικώσει τις περίτεχνες ενέργειές τους. Τότε ήταν που του κόλλησαν και το παρατσούκλι που τον ακολούθησε όλα τα χρόνια που έπαιξε ποδόσφαιρο. Το ύψος του (που μετά βίας έφτανε το 1.50), σε συνδυασμό με το πολύ αδύνατο σώμα του, και την εξαιρετική του τεχνική, ήταν αυτά που έκαναν τους συμπαίκτες του να τον ονομάσουν «Πιτσίτσι» που σημαίνει «μικρή πάπια». Φέρτε στο μυαλό σας τον Ραχίμ Στέρλινγκ να τρέχει με τη φανέλα της Σίτι και ίσως είναι ακόμα πιο εύκολο να καταλάβετε το ποδοσφαιρικό στυλ του. Eγώ, κάπως έτσι τον φαντάζομαι να τρέχει, ζαλίζοντας τους αντιπάλους του.

Ο Πιτσίτσι, για την ιστορία, ήταν ο πρώτος σπουδαίος σούπερ σταρ, ολόκληρου του Ισπανικού ποδοσφαίρου, με εκατοντάδες ανθρώπους να τον ακολουθούν όπου κι αν έπαιζε ποδόσφαιρο. Με τον καιρό έγινε ακόμα πιο γνωστός, και αγαπητός, λόγω και της λευκής μπαντάνας που φορούσε στο κεφάλι, όταν έπαιζε ποδόσφαιρο. Σύμφωνα με φίλους και συμπαίκτες, αυτή η κίνηση, ήταν ένα δείγμα σεβασμού ως προς αυτούς που του δίδαξαν το άθλημα που αγάπησε. Το ποδόσφαιρο. Πολλοί εργάτες της εποχής, άλλωστε, δούλευαν φορώντας μπαντάνες, στο κεφάλι, για να προστατεύουν -τι άλλο;- τα μαλλιά τους. Υπάρχει βέβαια ακόμα μία εκδοχή που λέει πως ο Πιτσίτσι την φορούσε επειδή έκανε πολλές κεφαλιές και έτσι προστάτευε -όσο αυτό ήταν δυνατό- το δικό του κεφάλι, μειώνοντας τον πόνο από τις σκληρές -και βαριές- μπάλες της εποχής. Το παράδοξο είναι πως αν και υπερβολικά κοντός είχε σκοράρει πολλά γκολ με φοβερές κεφαλιές.



Σε μια περίοδο που δεν υπήρχε πρωτάθλημα Ισπανίας (μιλάμε άλλωστε για την δεκαετία 1910-1920) ο Πιτσίτσι κατάφερε να γίνει ο κορυφαίος παίκτης, και σκόρερ της εποχής, μέσα απ’ το Κύπελλο Ισπανίας και τα διάφορα ανεπίσημα τουρνουά -και πρωταθλήματα- που έπαιρνε μέρος η Αθλέτικ Μπιλμπάο, φορτώνοντας τα δίχτυα των αντιπάλων με ένα σωρό τέρματα σπάνιας ομορφιάς και ζαλίζοντας τους αμυντικούς της εποχής με τις απίστευτες ντρίμπλες που έκανε. Την δεκαετία που έπαιξε ποδόσφαιρο κατάφερε να κερδίσει το Κύπελλο Ισπανίας 4 φορές (σε 6 συμμετοχές σε Τελικό). Ήταν μάλιστα ο πρώτος παίκτης που σκόραρε χατ-τρικ σε Τελικό Κόπα Ντελ Ρέι (το 1915) με μόλις 5 παίκτες να έχουν καταφέρει κάτι παρόμοιο από τότε. Σκόραρε -σχεδόν- τόσα γκολ όσες και οι συμμετοχές του, κατακτώντας μάλιστα και το ασημένιο μετάλλιο με την Ισπανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920, σε μια διεθνή καριέρα που είχε κρατήσει δύο εβδομάδες, έχοντας 1 γκολ σε 5 συμμετοχές. Δύο χρόνια αργότερα, και ενώ έχει αποφασίσει στα 29 του να ακολουθήσει καριέρα διαιτητή, η ζωή του θα κοπεί απότομα όταν θα προσβληθεί από τύφο βυθίζοντας στο πένθος ολόκληρη την Ισπανία που είχε χάσει τον πρώτο της μεγάλο σούπερ σταρ από τον χώρο του ομαδικού αθλητισμού.

Στο Μπιλμπάο εννοείται πως υπάρχει δρόμος με το όνομά του και άγαλμα στο Σαν Μαμές, που λειτουργεί και ως τόπος «προσκυνήματος» για όλους τους «πιστούς ποδοσφαιρόφιλους» που επισκέπτονται το ιστορικό γήπεδο για να δουν ένα παιχνίδι της Αθλέτικ. Το 1953 η Ισπανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία θα δώσει το όνομά του -ως δείγμα υψίστης τιμής- στο βραβείο του πρώτου σκόρερ των δύο μεγάλων κατηγοριών αν και όλες οι παραπάνω τιμές δεν φτάνουν, με τίποτα, την επόμενη που θα διαβάσετε παρακάτω και που φυσικά δείχνει, με τον καλύτερο τρόπο, την επιρροή που είχε ο σπουδαίος παίκτης στις Τέχνες και τον Πολιτισμό μιας χώρας με σπουδαία κουλτούρα, αλλά και πόσο σημαντικός ήταν ο Πιτσίτσι για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου της Ισπανίας. Ας δούμε όμως τι έγραψε ο  Φιλ Μπολ στο βιβλίο του «Morbo» για την φωτογραφία που υπάρχει στην αρχή αυτού εδώ του κειμένου. Του έργου Τέχνης δηλαδή που απεικονίζει τον Πιτσίτσι και τον έρωτά του με φόντο πάντα το ποδόσφαιρο.

«Ο Πιτσίτσι είναι μια σπουδαία μορφή τόσο διάσημη, όσο ένας κορυφαίος ταυρομάχος. Ο θρήνος του ποιητή Φεντερικο Γκαρθία Λόρκα για τον Ιγνάθιο Σάντσεζ Μεχίας, που σκοτώθηκε τη δεκαετία του ’20 «Las Cinco de la tarde» (Στις 5 το απόγευμα), έκανε τεράστια αίσθηση και θεωρείται δικαίως ένα απ’ τα σπουδαιότερα ποιήματα της Ισπανίας. Ό,τι είναι δηλαδή για τη συνεισφορά των σπορ στην Τέχνη ο πίνακας του Βάσκου καλλιτέχνη Αουρέλιο Αρτέτα με τίτλο «Πιτσίτσι», για τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή. Σε αυτό τον πίνακα ο Μορένο τεμπελιάζει, κάπως προκλητικά, και λίγο ανήσυχα, πάνω στον άσπρο φράχτη του παλιού εδάφους Γιολασέτα, με τον λαιμό του να γέρνει προς το (φωτεινό) αντικείμενο του πόθου του, τη μέλλουσα γυναίκα του. Η μακριά και λεπτή πλάτη της είναι απαλή και κυρτή με ιδιαίτερα αισθησιακό τρόπο και τα μάτια της αποκλίνουν διακριτικά απ’ τον καλλιτέχνη, σαν οι προθέσεις του διάσημου ποδοσφαιριστή να μη συμβαδίζουν με τους κανόνες συμπεριφοράς εκείνης της μακρινής εποχής, με το ραντεβού να μην έπρεπε να γίνει στο ημίχρονο. Πριν το Μουντιάλ του ΄98 ο Βάσκος μέσος της Αθλέτικ, Τζουλέν Γκερέρο (και αντικείμενο του πόθου για μεγάλη μερίδα του γυναικείου πληθυσμού της χώρας) φωτογραφήθηκε σε παρόμοια στάση με την κοπέλα του, με φόντο το μουσείο Γκουγκενχάιμ στη Νέα Υόρκη. Η αδεξιότητα του Γκερέρο έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αξία στο αυθεντικό».



Κάτι σαν του όνομα του βραβείου για τον πρώτο σκόρερ. Όσα σπουδαία ονόματα κι αν το κατέκτησαν, δεν γίνεται να φτάσουν τον Πιτσίτσι -όχι για καθαρά ποδοσφαιρικούς λόγους- αλλά επειδή ο Πιτσίτσι ήταν ο πρώτος σούπερ σταρ ποδοσφαιριστής σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν όντως κάτι μοναδικό, αληθινό, και αμόλυντο σαν την νοοτροπία που -ευτυχώς- κουβαλά ακόμα μαζί της η Αθλέτικ Μπιλμπάο και παίκτες όπως ο Πιτσίτσι -και η ιστορία τους- θα μας τη θυμίζουν. Τον περασμένο Σεπτέμβρη μάλιστα ανέβηκε σε κεντρικό Θέατρο στο Μπιλμπάο μιούζικαλ με τη ζωή του σπουδαίου ποδοσφαιριστή, φέρνοντας τις νέες γενιές (ποδοσφαιρόφιλων και θεατρόφιλων) σε πρώτη επαφή με τη ζωή του. Έγραψα άλλωστε και πιο πάνω για την κληρονομιά που άφησε στον πολιτισμό της χώρας.

To κείμενο γράφτηκε (για ακόμη μία φορά) υπό τους ήχους του Gustavo Santaolalla.
sombrero.gr

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #6 στις: Παρ 01 Φεβ 2019 21:42 »
Παράθεση
Τετάρτη βράδυ σήμερα και στο Μπιλμπάο 48.121 άνθρωποι πήγαν στο γήπεδο για να δούνε την ομάδα γυναικών της Αθλέτικ που υποδέχεται την Ατλέτικο για το κύπελλο Ισπανίας.

Σε άλλα νέα, το σ/κ που μας πέρασε στα οχτώ παιχνίδια της Σούπερ Λιγκ κόπηκαν συνολικά 33.206 εισιτήρια.
El Sombrero

Αποσυνδεδεμένος ΛΑΜΙΑ FANS

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 21.928
  • ΠΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΛΑΜΙΑ!
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #7 στις: Δευ 04 Φεβ 2019 19:53 »
0-2 το τελικό αποτέλεσμα υπέρ της Αθλέτικο.
ΚΕΡΚΙΔΑ ΚΑΘΑΡΗ ΑΠΟ ΛΑΜΟΓΙΑ!!!

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #8 στις: Σαβ 17 Αύγ 2019 22:03 »
Το παιχνίδι απόψε στο Σαν Μαμές μεταξύ Μπιλμπάο και Μπαρτσελόνα πήγαινε σβηστό για 0-0. Στο 88' εν μέσω αποθέωσης μπήκε αλλαγή ο 38χρονος Αντούριθ. Ένα λεπτό αργότερα στην πρώτη επαφή του με την μπάλα με ψαλιδάκι έγραφε το 1-0 και έδινε μια ακόμα νίκη στην αγαπημένη του ομάδα.

Παράθεση
Αρίτς Αντούριθ, ο παίκτης που δεν καταλαβαίνει από ηλικίες


Αν έπρεπε να ξεχωρίσει κάποιος μια μόνο στιγμή από το ευρωπαϊκό τριήμερο αυτής της εβδομάδας η διαδικασία επιλογής δεν θα τον δυσκόλευε και πάρα πολύ. Το γκολ με το οποίο κέρδισε η Αθλέτικ Μπιλμπάο τη Μαρσέιγ μέσα στη Γαλλία ήταν τόσο εντυπωσιακό που μονοπώλησε το ενδιαφέρον του ποδοσφαιρικού ίντερνετ. Ήταν ένα τρομερό δεξί σουτ με τη μια, από τα 30 μέτρα, το οποίο είχε και ένα πασπάλισμα εξωτερικού φάλτσου, όσο ακριβώς χρειαζόταν για να κάνει το έργο του τερματοφύλακα ακόμα πιο δύσκολο. “Ήταν ένα εκπληκτικό και ασυνήθιστο γκολ. Και μόνο γι’αυτό άξιζε να έρθει κάποιος στο παιχνίδι” σχολίασε μετά το τέλος ο Ερνέστο Βαλβέρδε και δεν είχε και άδικο.



Η έμπνευση του σκόρερ όμως δεν ήταν το μόνο ασυνήθιστο πράγμα σ’αυτό το γκολ. Πριν από το ματς οι παίκτες που είχαν σκοράρει σε νοκ άουτ φάση του Europa League μετά τα 35 τους ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και ναι, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο Αρίτς Αντούριθ τα έχει ήδη κλείσει και οδεύει προς τα 36!

Όταν οι περισσότεροι παίκτες σ’αυτή την ηλικία περνάνε χαλαροί τη φάση του “ας κολλήσω τα τελευταία ένσημα με τον λιγότερο δυνατό κόπο” ο Αντούριθ σκυλιάζει σε κάθε ματς σαν πρωτοεμφανιζόμενος πιτσιρικάς που ψάχνει τη μεγάλη ευκαιρία να κερδίσει θέση στην ομάδα. Η ταχύτητα του δεν έχει επηρεαστεί αισθητά, η δύναμη του στον αέρα δεν έχει μειωθεί καθόλου (ο Αντούριθ μπορεί να πάρει κεφαλιά ακόμα και αν τον έχουν κάνει “σάντουιτς” στο αέρα δυο αμυντικοί ντερέκια, την ίδια ώρα που ένας τρίτος βραχύσωμος του τραβάει ύπουλα από πίσω τη φανέλα), η τεχνική του παραμένει ανέλπιστα καλή για παίκτη που το δυνατό του σημείο είναι το παιχνίδι στον αέρα και το πάθος με το οποίο κυνηγάει κάθε φάση δεν συναντάται συχνά στην ηλικία του. “Αυτό που συμβαίνει με τον Αντούριθ είναι θέμα επαγγελματισμού, προσπάθειας και αυτοπεποίθησης. Είναι ουσιαστικά η επιτομή του τρόπου που παίζουμε. Είμαστε πολύ τυχεροί που τον έχουμε. Κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερος” σχολιάζει γι’αυτόν ο Βαλβέρδε.

Όσο για τις αντοχές του; Υπάρχει ένα στατιστικό που απαντάει μόνο του: Με την εμφάνιση στη Γαλλία ο Αντούριθ έφτασε τα 37 ματς φέτος στα οποία ξεκίνησε βασικός, ματς υψηλού επιπέδου στη Λίγκα, στο Σούπερ Καπ και στο Γιουρόπα Λιγκ. Από αυτά τα 37 δεν ολοκλήρωσε το 90λεπτο δυο φορές! Τη μια βγήκε στο 87ο λεπτό και την άλλη στο 88ο. Ο Αριτς Αντούριθ είναι 35 χρονών μόνο στα χαρτιά. Στο γήπεδο ζει μια δεύτερη νιότη.



Μια δεύτερη νιότη που παραδόξως είναι πιο πετυχημένη από την πρώτη! Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο περίεργες ιστορίες αλλά περίπτωση σαν αυτή δεν συναντάς συχνά. Η φράση “ο Αντούριθ είναι όπως το κρασί που όσο ωριμάζει γίνεται καλύτερο” έχει γραφτεί γι’αυτόν αμέτρητες φορές και σε αρκετές γλώσσες. Ο Βάσκος επιθετικός έχει φάει με το κουτάλι την Ισπανία, παίζοντας περισσότερα από 300 ματς στην Πριμέρα με διάφορες φανέλες, αλλά σεζόν σαν αυτές που κάνει τώρα, στο τρίτο πέρασμα του από την Αθλέτικ, δεν είχε ξανακάνει ποτέ. Τις πρώτες δυο χρονιές μετά την επιστροφή στο Μπιλμπάο έβαλε από 18 γκολ. Πέρσι έφτασε τα 26, τα οποία του χάρισαν και το πρώτο του ‘Βραβείο Ζάρα’, το οποίο δίνεται στον Ισπανό με τα περισσότερα γκολ στο πρωτάθλημα. Τόσα έχει και φέτος και είμαστε ακόμα στον Φλεβάρη. Οι μοναδικοί που έχουν σκοράρει πιο πολλά είναι ο Σουάρεζ, ο Ρονάλντο και ο Μέσι.

Εκτός από πολλά, και αρκετές φορές θεαματικά (ήδη μετράει ένα ψαλιδάκι και δυο τρομερά σουτ από απόσταση μεγαλύτερη των 30 μέτρων), τα γκολ του είναι και σημαντικά. Χάρη σ’αυτά η ομάδα του βρίσκεται μέσα στη μάχη της Ευρώπης και φέτος, έχοντας μια από τις καλύτερες επιθέσεις του πρωταθλήματος. Χάρη σ’αυτά βρίσκεται μια ανάσα από τους ’16’ του Europa League (μιλάμε άλλωστε για τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης έως τώρα). Και πάνω απ’όλα, χάρη σ’αυτά το καλοκαίρι η Αθλέτικ σήκωσε την πρώτη κούπα της από το 1984. Από τα 5 γκολ που έβαλε η ομάδα του Μπιλμπάο στη Μπαρτσελόνα στους δυο αγώνες του Σούπερ Καπ, ο Αντούριθ έβαλε τα 4, ένα νούμερο που θα δικαιολογούσε ακόμα και το να του δανείσουν το τρόπαιο για ένα ολόκληρο μήνα, για να το βάλει πάνω από το τζάκι του και να το καμαρώνει.

Κι αν όλα αυτά τα κατορθώματα ακούγονται παράλογα για έναν 35χρονο επιθετικό που είχε μέχρι τώρα μια απλά συμπαθητική καριέρα, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο παράξενα όταν διαβάζεις πως ο Αντούριθ μεγάλωσε σε ένα σπίτι στο πανέμορφο Σαν Σεμπαστιάν στο οποίο το ποδόσφαιρο ήταν απαγορευμένο. Δεν ήθελαν να παίζει μπάλα, δεν τον άφηναν να πηγαίνει στο γήπεδο (όσο ήταν παιδί πήγε στο γήπεδο της Ρεάλ Σοσιεδάδ μια φορά μόνο), δεν του επέτρεπαν καν να βλέπει ματς στην τηλεόραση! Οι γονείς του λάτρευαν τον αθλητισμό αλλά δεν ήθελαν να ακούσουν για ποδόσφαιρο. Όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό που ήθελαν δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έγινε. Ο μικρός Αρίτς επέλεξε τη μπάλα από το σκι, το σέρφινγκ και τα διάφορα άλλα σπορ στα οποία τον είχαν ωθήσει οι δικοί του και δυο δεκαετίες μετά λογικά κανένας στην οικογένεια δεν πιστεύει ότι έκανε λάθος επιλογή.



Την Κυριακή ο Αντούριθ θα φιλοξενήσει στο Σαν Μαμές την ομάδα της πόλης του. Τα ματς Αθλέτικ Μπιλμπάο-Ρεάλ Σοσιεδάδ θεωρούνται τοπικά ντέρμπι αλλά δεν έχουν καμία σχέση με τα υπόλοιπα ντέρμπι του πλανήτη. Πάνω από κάθε οπαδική αντιπαλότητα όλοι τους είναι Βάσκοι κι αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία γι’αυτούς. Ακόμα κι έτσι όμως παραμένει ένα σπουδαίο παιχνίδι που τραβάει τα βλέμματα των περισσότερων στη χώρα. Αυτό που ενδιαφέρει τον Αντούριθ όμως είναι ένα συγκεκριμένο βλέμμα.

Ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε επιβεβαίωσε ότι παρακολουθεί στενά την τρελή πορεία του 35χρονου, που έχει φορέσει μια φορά όλη κι όλη τη φανέλα της εθνικής, το 2010, κι αυτή για ελάχιστα λεπτά σε ένα ματς με τη Λιθουανία. Το Euro της Γαλλίας κοντοζυγώνει και τα φετινά στατιστικά των υπολοίπων επιθετικών της Ισπανίας δεν πλησιάζουν καν αυτά του Αντούριθ. Η ηλικία του είναι σίγουρα ένα θέμα που απασχολεί τον Ντελ Μπόσκε. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι η ηλικία δεν παίζει μπάλα. Όπως δήλωσε άλλωστε και ο Ζινεντίν Ζιντάν το Σάββατο, λίγο μετά το Ρεάλ-Αθλέτικ: “Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι είναι 35 χρονών”. Και δεν είναι εύκολο να διαφωνήσει κανείς με τον Ζιζού.
sombrero.gr

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #9 στις: Πεμ 26 Σεπ 2019 20:51 »

Η μεταμόρφωση της Αθλέτικ Μπιλμπάο

“I’m working on a dream
Though sometimes it feels so far away
I’m working on a dream
And I know it will be mine someday”

To ‘Working on a dream’ του Μπρους Σπρίνγκστιν κυκλοφόρησε το 2009 ως κομμάτι του ομώνυμου άλμπουμ και οι κριτικοί το χαρακτήρισαν “μια σπάνια και επίκαιρη στιγμή αμείλικτης αισιοδοξίας”. Η επιλογή των ανθρώπων της Αθλέτικ Μπιλμπάο να το χρησιμοποιήσουν τον περασμένο Απρίλιο, για να ‘ντύσουν’ το βίντεο που συνόδευε την ανανέωση της συνεργασίας τους με τον Γκαίθκα Γκαριτάνο, δεν θα μπορούσε να είναι πιο πετυχημένη.



Πρώτον γιατί ο ίδιος ο Γκαριτάνο είναι φανατικός οπαδός του ‘Boss’ (“Τα τραγούδια του έχουν σημαδέψει όλη μου τη ζωή” είχε αποκαλύψει πριν λίγα χρόνια), δεύτερον γιατί μετά από πολλούς δύσκολους μήνες η Αθλέτικ ζούσε επιτέλους τη δική της “σπάνια και επίκαιρη στιγμή αμείλικτης αισιοδοξίας” και τρίτον, γιατί αυτό που ζει ο Γκαριτάνο από τον Δεκέμβριο και μετά είναι πράγματι ένα όνειρο, σαν αυτό που έχουν εκατομμύρια οπαδοί σε όλο τον πλανήτη: Να καθοδηγήσουν κάποια στιγμή την αγαπημένη τους ομάδα.

Στη δική του περίπτωση μάλιστα, δεν ήταν απλά ένα όνειρο. Ήταν, σχεδόν, το πεπρωμένο του. Γεννημένος και μεγαλωμένος σε μια συνοικία που απείχε δέκα λεπτά από το προπονητικό κέντρο του συλλόγου, ο Γκαριτάνο αγάπησε και στήριξε την Αθλέτικ από μικρό παιδί αλλά οι δεσμοί του με αυτήν ήταν πολύ πιο δυνατοί από αυτούς ενός απλού οπαδού. Ο πατέρας του ήταν βοηθός προπονητή της Αθλέτικ, ο θείος του έπαιξε στην ομάδα για περισσότερα από δέκα χρόνια ενώ στο οικογενειακό του δέντρο υπάρχουν τρεις ακόμα άνθρωποι που υπηρέτησαν την ομάδα είτε ως παίκτες, είτε ως προπονητές! Σύμφωνα με τον ίδιο: “Όχι απλά γεννήθηκα κοντά στη Λεζάμα αλλά και όταν παντρεύτηκα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αγοράσω ένα διαμέρισμα εκεί δίπλα, ώστε να μπορώ από το μπαλκόνι μου να βλέπω τα γήπεδα του προπονητικού κέντρου”.

Ο Γκαριτάνο έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην ακαδημία της ομάδας, πέρασε από όλα τα επίπεδα των παιδικών κατηγοριών και στα 18 του έκανε ντεμπούτο με την Μπιλμπάο Αθλέτικ, την 2η ομάδα του συλλόγου. Το ποδοσφαιρικό του όνειρο όμως σταμάτησε κάπου εδώ, αφού ποτέ δεν κρίθηκε ικανός να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα. Παραδόξως, η μοναδική εμφάνιση του με τη φανέλα της Αθλέτικ έγινε σε ευρωπαϊκό παιχνίδι, όταν το φθινόπωρο του 1997 μπήκε αλλαγή στα τελευταία λεπτά σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι με τη Σαμπντόρια, για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Δυο χρόνια μετά, πεπεισμένος πλέον ότι δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει μια θέση στην πρώτη ομάδα, αποχώρησε από το Μπιλμπάο αλλά όχι και από τη Χώρα των Βάσκων. Μέσα στην επόμενη δεκαετία φόρεσε τη φανέλα της Έιμπαρ, της Ρεάλ Σοσιεδάδ και της Αλαβές και δέθηκε τόσο με την πρώτη που όταν αυτή χρειάστηκε έναν προπονητή για τη δεύτερη ομάδα της, στράφηκε άμεσα στον 34χρονο τότε πρώην μέσο της. Ο Γκαριτάνο αποδέχθηκε τη θέση και αυτόματα άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του.



Η πρώτη του μεγάλη ευκαιρία στους πάγκους ήρθε λίγα χρόνια μετά. Το 2012 η Έιμπαρ, που τότε έπαιζε στην 3η κατηγορία, έμεινε χωρίς προπονητή και από το να ψάξει για κάποιον ξένο, επέλεξε να τον προωθήσει στην πρώτη ομάδα. Το πείραμα αποδείχτηκε ανέλπιστα πετυχημένο. Μόλις στα 37 του ο Γκαριτάνο οδήγησε τους Βάσκους σε δυο συνεχόμενες ανόδους που τους έφεραν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Η επιτυχία είναι ακόμα μεγαλύτερη απ’ότι φαίνεται, δεδομένου ότι η Έιμπαρ ξεκίνησε τη σεζόν της στη 2η κατηγορία ως ένα από τα φαβορί για να υποβιβαστεί!

Όπως αναμενόταν, η πρώτη χρονιά με τους ‘μεγάλους’ της Ισπανίας αποδείχτηκε πολύ δύσκολη για ένα σύλλογο που είχε κερδίσει τον τίτλο “η μικρότερη ομάδα που αγωνίζεται ποτέ στην πρώτη κατηγορία”. Παρά τον εξαιρετικό πρώτο της γύρο, η Έιμπαρ τερμάτισε 18η, χάνοντας την παραμονή στην ισοβαθμία. Οι Βάσκοι μπορεί να γλίτωσαν αργότερα τον υποβιβασμό (έπεσε στη θέση της η Έλτσε λόγω οικονομικών προβλημάτων), αλλά ο Γκαριτάνο είχε ήδη δηλώσει την παραίτηση του. Μετά από δυο αποτυχημένα περάσματα από τη Βαγιαδολίδ και τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, ο Βάσκος προπονητής επέστρεψε στις ρίζες του το 2017, αναλαμβάνοντας την δεύτερη ομάδα της Αθλέτικ, αυτήν από την οποία ξεκίνησε δηλαδή την καριέρα του. Το μεγάλο βήμα προς την πρώτη ομάδα που δεν ήρθε ποτέ ως παίκτης, ήρθε τελικά ως προπονητής.



Η Μπιλμπάο ξεκίνησε την περσινή σεζόν τραγικά και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί τον Δεκέμβριο κάτω από τη ζώνη του υποβιβασμού, με 1 μόνο νίκη σε 14 παιχνίδια! Η σκέψη ότι τα ‘Λιοντάρια’ μπορεί να πέσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους παγιώθηκε σε όλη την πόλη, προκαλώντας φόβο αλλά και αρκετές συζητήσεις πάνω στο κλασικό θέμα των μεταγραφών και το αν πρέπει η ομάδα να αλλάξει ιδεολογία και να αγοράσει παίκτες που δεν έχουν σχέση με τη Χώρα των Βάσκων. Ευτυχώς για όλους στο Μπιλμπάο, αυτή η επίπονη συζήτηση δεν κράτησε πάρα πολύ και ο βασικότερος λόγος πίσω από αυτή την ανακούφιση ακούει στο όνομα Γκαίθκα Γκαριτάνο.

Ο 43χρονος Βάσκος προωθήθηκε έκτακτα στον πάγκο της πρώτης ομάδας στις αρχές Δεκεμβρίου και, όπως συνέβη και με την Έιμπαρ, τα αποτελέσματα ήταν άμεσα και εντυπωσιακά. Με τον Γκαριτάνο το Σαν Μαμές έγινε ξανά απόρθητο φρούριο (αυτή τη στιγμή μετράει 17 παιχνίδια χωρίς ήττα εντός έδρας) και αγωνιστική με την αγωνιστική η Αθλέτικ σκαρφάλωνε θέσεις στη βαθμολογία, φτάνοντας στο τέλος να διεκδικήσει ακόμα και την έξοδο στην Ευρώπη, την οποία έχασε στις λεπτομέρειες από την Εσπανιόλ. Η λέξη-κλειδί πίσω από αυτή την τρομερή μεταμόρφωση ήταν η “άμυνα”. Ο Γκαριτάνο ανέλαβε μια ομάδα με την 3η χειρότερη άμυνα της κατηγορίας, που δεχόταν φάσεις και γκολ με το τσουβάλι σε κάθε αγώνα, και κατάφερε μέσα σε πολύ μικρό διάστημα στο τέλος της σεζόν να έχει την 6η καλύτερη άμυνα της Ισπανίας.



Πιστή στην ιδιαίτερη φιλοσοφία της, παρά τον εφιάλτη που πήγε να ζήσει πέρσι, η Αθλέτικ αδιαφόρησε για τον μεταγραφικό χορό των εκατομμυρίων που έλαβε χώρα και αυτό το καλοκαίρι, και ολοκλήρωσε τις φετινές μεταγραφικές της κινήσεις ξοδεύοντας συνολικά… μηδέν (0) ευρώ. Μια επιλογή που καθόλου δεν στεναχώρησε τον Γκαριτάνο, που ξέρει καλύτερα από τους περισσότερους σε τι ομάδα βρίσκεται. Και μόνο η παρουσία του στον πάγκο του Σαν Μαμές άλλωστε είναι ένα όνειρο γι’αυτόν: “Είναι τεράστια τιμή για μένα, ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Από την άλλη βέβαια υπάρχει και η ανάλογη πίεση αφού όλοι μου οι φίλοι, η οικογένεια μου και η γυναίκα μου είναι κανονικοί οπαδοί. Οπότε είναι πολύ δύσκολο για μένα όταν χάνουμε ένα παιχνίδι και πρέπει να γυρίσω σπίτι και να δω τη γυναίκα και τα παιδιά μου στεναχωρημένους. Κάποιες φορές είναι αρκετά δύσκολο να είσαι και προπονητής και οπαδός ταυτόχρονα”.

Για την ώρα το όνειρο αυτό δεν λέει να τελειώσει. Η Αθλέτικ ξεκίνησε τη νέα σεζόν φουριόζα, όπως ακριβώς ολοκλήρωσε την προηγούμενη δηλαδή. Πέντε αγωνιστικές μετά την πρώτη σέντρα της χρονιάς βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας, ισόβαθμη με τη Ρεάλ, μια θέση στην οποία μπορεί να παραμείνει για μερικές μέρες ακόμα, αφού το βράδυ της Τετάρτης αντιμετωπίζει εκτός έδρας την ουραγό Λεγανές.



Όπως ακριβώς και πέρσι, ο Γκαριτάνο έχει στηρίξει το πλάνο του στην άμυνα και αυτή δεν τον έχει απογοητεύσει. Το ασφυκτικό πρέσινγκ των παικτών του και η άψογη τακτική προσέγγιση τους στο αμυντικό σκέλος έχουν ‘στραγγαλίσει’ όλους τους αντιπάλους τους έως τώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχει υπάρξει ακόμα αγώνας στον οποίο οι Βάσκοι έχουν δεχτεί πάνω από 2 σουτ εντός εστίας! Η Αθλέτικ έχει μόλις 1 γκολ παθητικό σε 5 παιχνίδια, μια εκπληκτική επίδοση που τη φέρνει στην πρώτη θέση στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης, έχοντας αφήσει πίσω της ένα ματς με τη Μπαρτσελόνα και δυο τοπικά ντέρμπι με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ και την Αλαβές.

Το πρωτάθλημα βέβαια βρίσκεται ακόμα στην αρχή του και όλοι γνωρίζουν πως το ντεφορμάρισμα των Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο, πολύ δύσκολα θα κρατήσει για καιρό. Αυτό δεν μειώνει όμως την μέχρι τώρα επιτυχία της ομάδας του Γκαριτάνο, που πριν από 10 μόλις μήνες κοιτούσε πανικόβλητη τον πάτο της βαθμολογίας και συζητούσε για το ενδεχόμενο ενός ιστορικού υποβιβασμού, και τώρα βρίσκεται στην κορυφή του πίνακα για πρώτη φορά μετά το 1993, τότε που προπονητής της ήταν ο Γιουπ Χάινκες και στην δεύτερη ομάδα της έκανε ντεμπούτο ένας πιτσιρικάς που ονειρευόταν πως κάποτε θα την οδηγήσει στις επιτυχίες, ακούγοντας στο κασετόφωνο του τον Μπρους Σπρίνγκστιν να τραγουδάει “I’m working on a dream and I know it will be mine someday”.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #10 στις: Δευ 04 Νοέ 2019 21:47 »
Παράθεση
Στο Μπιλμπάο η αλληλεπίδραση των οπαδών με την Αθλέτικ δεν περιορίζεται στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η ομάδα διοργανώνει το λογοτεχνικό φεστιβάλ 'Γράμματα και ποδόσφαιρο', στο οποίο, με τη συμμετοχή και των παικτών, παρουσιάζονται βιβλία, γίνεται σχετική συζήτηση και γενικότερα προωθείται η ιδέα του διαβάσματος. Εκτός αυτού, την άνοιξη ο σύλλογος διοργανώνει και κινηματογραφικό φεστιβάλ με ελεύθερη είσοδο και δεκάδες ταινίες, κάποιες εκ των οποίων αναλύουν τις κοινωνικές προεκτάσεις του ποδοσφαίρου. Όπως δήλωσε και ο Αμερικάνος προπονητής Μπόμπ Μπράντλει, που προλόγισε μια ταινία: "Στην Αθλέτικ δεν σκέφτονται μόνο το πως θα κερδίσουν αγώνες".
El Sombrero

Παράθεση
Thinking Football Film Festival
Thinking Football Film Festival is a film and football festival organized by the Athletic Club Foundation with the collaboration of the Sala BBK and the main sponsorship of Euskaltel. Each year they present in the Sala BBK of Bilbao between twelve and twenty films in which through football, human and social stories are told. On the whole, the Thinking Football Film Festival program aims to help raise the key to understanding the social and global phenomenon that football has become in the last century. Attendance at all sessions is free until full capacity is reached and after each of them a small debate about the film is made, with the presence of the director or one of the principal characters. The public can rate the films, and at the end of the festival, the Public Award for the Thinking Football Film Festival is announced and awarded to the film most valued by the audience. The festival began in 2013 and soon became one of the biggest references in terms of film and football festivals.

Παράθεση
Letters and football
Since 2010 the Athletic Club Foundation, with the collaboration of the Foral Library, has organized a small literature and soccer festival called “Letras y Fútbol” letters and Football. It consists of a series of main meetings in which representatives of culture dialogue about the relationship of football with literature, understood in a broad sense, from the novel to the opinion column, through theatre, poetry, scripts, or the lyrics in music. At the same time, actions to promote reading are being developed, such as the Athletic Reading Club, in which any fan can suggest a book to Athletic players and from which reading clubs are made, or the publication of unknown books that are distributed for free.

Παράθεση
Bertso Derbia
Bertsoderbia is a derby between bertsolaris of the Atheltic Club and Real Sociedad, which has been held since 2012 a few days before both teams face each other on the pitch. Organized with the collaboration of the Royal Society Foundation, its main objective is to promote healthy rivalry, in the conviction that sports and culture can unite us beyond just sports rivalry.

Παράθεση
Athletic Herriz-Herri
Athletic Herriz-Herri is composed of a set of recreational activities that tour Bizkaian localities throughout the year. They are aimed at children (between three and eight years old), which focus on enjoyment in different play areas, human football, day-care, face-painting, soccer-caps and drawing workshops, photocall and smart ball shooting games . All animated by music and an announcer, in a very festive spirit. The goal of Athletic Herriz Herri is to create a fun space for children, which emphasizes the idea of football as a game, far from the professional image of it.
https://www.athletic-club.eus/en/foundation/cultural-projects?fbclid=IwAR1xSzg9ydktkaMAbLPrQKmwiEeOPPIGX2NEKFRftIVF5nZZEvm0Mo8Br6k

Αποσυνδεδεμένος RASTA

  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 3.384
    • Προφίλ
" Ανυποχώρητος: σημαίνει να είναι το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου κι εσύ να του λες άντε γαμήσου... "

Fidel Castro

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #12 στις: Δευ 28 Δεκ 2020 19:01 »
Ινιάκι Γουίλιαμς: Τα όνειρα περνούσαν από την έρημο



Ο Ινιάκι Γουίλιαμς εξελίσσεται στον απόλυτο «στρατιώτη» της Μπιλμπάο και γράφει ιστορία. Πριν γίνει όμως αυτό, η πίστη του δοκιμάστηκε, αντιμετωπίζοντας την πείνα, την φτώχια και το ρατσισμό.

73 ώρες οδήγησης. Τόσος χρόνος χρειάζεται από την Άκρα, την πρωτεύουσα της Γκάνας ως την Μελίγια, την μία από τις δύο αυτόνομες ισπανικές πόλεις στα βορειοδυτικά του Μαρόκου.

Ωστόσο, για την Μαρία και τον Φέλιξ, το αυτοκίνητο ήταν πολυτέλεια κι έτσι έπρεπε να κάνουν αυτή τη διαδρομή με τα πόδια. Ο Φέλιξ ξυπόλητος και η Μαρία με ένα παιδί στην κοιλιά της.

Διένυσαν 5.000 χιλιόμετρα μέσα στην καυτή άμμο της Σαχάρας με στόχο την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Για αυτούς αλλά και για το παιδί τους. Στον δρόμο αυτό, είδαν ανθρώπους να πεθαίνουν, είτε από θερμοπληξία, είτε από πείνα. Όταν όμως έφτασαν στα σύνορα σώοι, ήξεραν πως αυτή θα ήταν η αρχή για κάτι νέο.

Πήδηξαν χωρίς δεύτερη σκέψη τον φράχτη που χώριζε την Αφρική από την Ευρώπη αλλά είδαν το όνειρο να σβήνει νωρίς. Η αστυνομία ήξερε από ποια σημεία εισέρχονταν οι μετανάστες και αναπόφευκτα τους συνέλαβαν.


Ο φράχτης στην Μελίγια. Από εκείνο το σημείο εισρέουν καθημερινά δεκάδες μετανάστες από την Αφρική στην Ευρώπη.

Ευτυχώς για αυτούς, υπήρχε η «Καρίτας», μία οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένας δικηγόρος, συμβούλεψε το ζευγάρι να πει πως έρχεται από τη Λιβερία όπου είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος και να αιτηθεί άσυλο στην Ισπανία.

Έτσι κι έγινε. Η Μαρία και ο Φέλιξ βγήκαν από τη φυλακή ξεκινώντας… το πραγματικό ταξίδι για την επιβίωση. Από την Μελίγια πήγαν στην Μαδρίτη κι από εκεί στον τελικό προορισμό τους, το Μπιλμπάο.

Εκεί συνάντησαν έναν ιερέα, τον Ινιάκι Μαρδόνες, ο οποίος τους βρήκε ένα μέρος να μείνουν και τους βοήθησε να βρουν δουλειά.


Ο Ινιάκι Μαρδόνες κρατάει τον μικρό Ινιάκι αγκαλιά λίγο μετά τη βάφτισή του. Δίπλα του οι Φέλιξ και Μαρία, γονείς του μικρού Ινιάκι.

Λίγους μήνες μετά, στις 15 Ιουνίου του 1994, η Μαρία γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι. Το ζευγάρι ζήτησε από τον ιερέα Μαρδόνες να βαφτίσει το γιο τους και αποφάσισαν να του δώσουν το δικό του όνομα. Δύο ζωές, γνώρισαν αμέτρητα βάσανα για μία νέα ζωή, αυτή του Ινιάκι Γουίλιαμς Αρτουέρ.

Η ζωή στην Ευρώπη ήταν γεμάτη… φράχτες
Τα χρόνια περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε. Με το ζόρι έμπαινε ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι κι έτσι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην Παμπλόνα. Ο Φέλιξ βρήκε δουλειά σε μία φάρμα και η Μαρία δούλευε περιστασιακά, την ίδια ώρα που ο Ινιάκι κλότσαγε μια μπάλα ως αργά το βράδυ στη γειτονιά της Ροτσαπέα.

«Όταν ήμουν 12 χρονών, ο αδερφός μου ήταν μόλις δύο. Μια μέρα γύρισα σπίτι και δεν είχαμε τίποτα να φάμε ενώ δεν είχαμε και ρεύμα. Καταστάσεις σαν αυτή, σε κάνουν να προσπαθείς κάθε μέρα και πιο πολύ. Ήθελα να υποστηρίξω την οικογένειά μου. Ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για την μητέρα μου».

Σε αυτή την ηλικία, ο Ινιάκι κατάλαβε πως μάλλον έχει ταλέντο στο ποδόσφαιρο και ξεκίνησε να παίζει στην τοπική ομάδα της Παμπλόνα, διατηρώντας το όνειρό του. Ευτυχώς για εκείνον, δεν ήταν ο μόνος που πίστευε κάτι τέτοιο.

Ο Φέλιξ Μπούργκουϊ, που ανακάλυψε επίσης τους Μουνιαίν, Χάβι Μαρτίνεθ και Μικέλ Σαν Χοσέ, διέκρινε το ταλέντο του και αποφάσισε να τον πάρει μαζί του σε μία θυγατρική ομάδα της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Κάπως έτσι, άρχισαν όλα…


Ο Φέλιξ Μπούργκουϊ δίπλα σε μία από τις ανακαλύψεις του, τον Μικέλ Σαν Χοσέ. Μπροστά του ο γνώριμός μας, Ερνέστο Βαλβέρδε.

Τα πρώτα χρόνια ως ποδοσφαιριστής…
Ο Ινιάκι δεν άργησε να δείξει τις ικανότητές του και βρέθηκε γρήγορα στη Λεθάμα. Την ακαδημία της Μπιλμπάο. Ήταν η πρώτη φορά που έφευγε μακριά από την μητέρα του σε ηλικία 18 ετών. Για κάθε παιδί, μια τέτοια μετακίνηση είναι δύσκολη. Νέο πρόγραμμα, νέες συνήθειες, νέοι άνθρωποι.

Βέβαια, για τον Γουίλιαμς ήταν λίγο δυσκολότερα. Βλέπετε, ήταν ο μόνος μαύρος ποδοσφαιριστής των ακαδημιών. Αυτό διότι, η Μπιλμπάο δεν αγοράζει παίκτες που δεν είναι γεννημένοι στη Χώρα των Βάσκων.

Το καλοκαίρι του 2012, πέτυχε 34 γκολ στην ακαδημία και με συμπαίκτες τους Κέπα Αριζαμπαλάγα, Γεράι Αλβάρεθ, Ουνάι Λόπεθ και Άλεξ Ρεμίρο αποτελούσαν το μέλλον του συλλόγου.


Κέπα και Ινιάκι αφότου κουρεύτηκαν με την… ψιλή για να στηρίξουν τον Γεράι Αλβάρεζ, ο οποίος έκανε χημειοθεραπείες για να αντιμετωπίσει τον καρκίνο στους όρχεις.

Η πρώτη του συμμετοχή με τη μεγάλη ομάδα ήρθε τον Δεκέμβριο του 2014. Ο Άριτς Αντούριθ τραυματίστηκε και ο Ινιάκι ήταν ο μοναδικός επιθετικός στον πάγκο. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε δεν το σκέφτηκε και τον πέρασε στο ματς. Μπορεί να μην σκόραρε και η ομάδα του να ηττήθηκε τελικά με 1-0 από την Κόρδοβα αλλά η εμφάνισή του ήταν ενθαρρυντική.

Μάλιστα ήταν τόσο ενθαρρυντική που ο Βαλβέρδε δύο μήνες μετά τον έβαλε για πρώτη φορά βασικό σε ματς της Μπιλμπάο εναντίον της Τορίνο για τους «32» του Γιουρόπα Λιγκ.

Χρειάστηκε μόλις εννιά λεπτά για να σκοράρει το πρώτο του γκολ με την ομάδα και να γίνει ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που το πετυχαίνει με τη φανέλα της Μπιλμπάο.



«Δεν περίμενα να παίξω εκείνη τη μέρα. Όταν σκόραρα, έτρεξα προς τους φωτογράφους φωνάζοντας, “έβαλα γκολ, έβαλα γκολ”. Τα όνειρά όντως γίνονται πραγματικότητα για αυτούς που ξέρουν να περιμένουν».

Ο… καρκίνος του αθλητισμού δεν τον άφησε ανεπηρέαστο
Ο Ινιάκι δεν χρειάστηκε να πηδήξει φράχτες, ούτε να διανύσει την έρημο αλλά τα εμπόδια στη ζωή του δεν ήταν λίγα. Αποκορύφωμα όλες αυτές οι φορές που δέχθηκε ρατσιστικές επιθέσεις, κυρίως από οπαδούς αντίπαλων ομάδων.

«Πάντα κάποιος σχολιάζει κάτι αν και δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε πληγώνουν με τις προσβολές τους, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν τα λογαριάζω πάντα. Η ένταση της στιγμής μπορεί να σε κάνει να πεις πολλά που δεν θες. Όταν με φωνάζουν “γαμημένο μαύρο”, κάνω πως δεν το ακούω. Στον δρόμο είναι αλλιώς, δεν μπορείς πάντα να το αγνοείς».

Τον Αύγουστο του 2016, στην έδρα της Χιχόν, ο Ινιάκι έγινε είδηση σε όλη την Ισπανία αλλά όχι για τους λόγους που θα ήθελε. Οι οπαδοί της τοπικής ομάδας έκαναν ήχους μαϊμούς και φώναζαν ρατσιστικά συνθήματα για εκείνον. Ο σύλλογος και οι οπαδοί τιμωρήθηκαν αλλά δεν ήταν η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο.

Τον Ιανουάριο του 2020, η Μπιλμπάο έπαιζε εκτός έδρας με την Εσπανιόλ. Κατά τη διάρκεια της αλλαγής του Ινιάκι, οι φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας έκαναν και πάλι αυτούς τους ήχους. Δεν τιμωρήθηκε κανείς.


Το πρωτοσέλιδο της Marca αλλά και στιγμιότυπα από το περιστατικό ρατσιστικής επίθεσης που δέχθηκε ο Ινιάκι.

Τρεις μέρες μετά, η ομάδα του ταξίδεψε στην Τενερίφη για έναν αγώνα κυπέλλου και οι οπαδοί των γηπεδούχων, τού έκαναν standing ovation ως ένδειξη συμπαράστασης.

«Αν συμβεί ξανά κάτι τέτοιο, θα έχω την υποστήριξη πολλών ανθρώπων. Θα πάρω τους συμπαίκτες μου και θα φύγω, έχω μιλήσει μαζί τους και θα το κάνουν ακόμα και αν χάσουμε το ματς στα χαρτιά».

Η άμμος δεν τον εμπόδισε γιατί ήξερε να… χορεύει στο χορτάρι
Κάποιες ενοχλήσεις στο μηρό, δεν τον άφησαν να αγωνισθεί εναντίον της Μάλαγα στις 17 Απριλίου του 2016. Ήταν και η τελευταία φορά που ο Ινιάκι Γουίλιαμς έχασε ματς πρωταθλήματος. Από εκείνον τον Απρίλιο μέχρι και σήμερα, έχει παίξει σε 172 διαδοχικά παιχνίδια με την Μπιλμπάο, όντας ο τέταρτος ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα σερί ματς στην ιστορία του πρωταθλήματος.



Στο ματς με την Βιγιαρεάλ ξεπέρασε τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο και μπροστά του έχει τους Άντονι Θουμπιθαρέτα (184), Λουίς Μιγκέλ Αρκονάδα (188) και Γιον Άντονι Λαρανιάγα (202).

Όπως φαίνεται είναι θέμα χρόνου, να σπάσει όλα τα ρεκόρ. Κι αυτό γιατί, ο Ινιάκι δεν σκοπεύει να αφήσει τη μεγάλη του αγάπη. Μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι, απέρριψε πρόταση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να υπογράψει εν τέλει εννεαετές(!!!) συμβόλαιο με την Μπιλμπάο, το οποίο περιλαμβάνει ρήτρα αποδέσμευσης ύψους 135 εκατομμυρίων ευρώ.


Ο δύο ετών Ινιάκι Γουίλιαμς με τη φανέλα της Μπιλμπάο.


Ο 25χρονος Ινιάκι υπογράφει συμβόλαιο ζωής με την Μπιλμπάο.

Έχει κάνει ήδη 264 συμμετοχές με την ομάδα, έχοντας σημειώσει 62 γκολ ενώ έχει και μία εμφάνιση με τα εθνικά χρώματα της Ισπανίας. Είναι μόλις 26 ετών.

«Είμαι στην Μπιλμπάο γιατί αυτό πραγματικά θέλω. Πάντα το έλεγα και πάντα θα το λέω. Αυτό είναι το σπίτι μου και θέλω να συνεχίσω εδώ μέχρι το τέλος της καριέρας μου. Το να αποσυρθώ στην Αθλέτικ είναι μια πολύ ρεαλιστική επιλογή και θέλω να την κάνω».

Τα όνειρα του Ινιάκι ήταν μεγάλα και δύσκολα. Τα κατάφερε όμως, δίνοντας στην οικογένειά του αυτό που της έλειπε. Μία αξιοπρεπή ζωή κάτω από μία στέγη.



Όσα κι αν έχει καταφέρει, δεν θα ξεχάσει ποτέ το παρελθόν. Εξάλλου, όσα πέτυχε δεν αφορούν μόνο εκείνον αλλά κι όλους αυτούς που «πολεμούν» καθημερινά για να έχουν τα βασικά.

«Είμαι αυτός που είμαι και ο ρατσισμός δεν με αγγίζει. Ωστόσο, τους ανθρώπους που έρχονται από μακριά με σκοπό να βρουν ένα κομμάτι ψωμί, για αυτούς και τα παιδιά τους, πρέπει να τους φροντίζουμε».

Πηγές: wikipedia.org, transfermarkt.com, thesefootballtimes.co, athletic-club.eus, athletic.elcorreo.com
inthezone.gr

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #13 στις: Παρ 05 Μάρ 2021 17:43 »
Στις 4 Απριλίου η Αθλέτικ Μπιλμπάο θα λάβει μέρος στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας (του 2020) στη Σεβίλλη και 13 μέρες μετά, στο ίδιο γήπεδο, θα παίξει και στον τελικό του... Κυπέλλου Ισπανίας (του 2021)!

El Sombrero

Το 1958 η Αθλέτικ κέρδιζε μέσα στη Μαδρίτη τη Ρεάλ και πανηγύριζε το 3ο της κύπελλο μέσα σε 4 χρόνια. Ο θρύλος λέει πως κατά την παραλαβή του τροπαίου ο δικτάτορας Φράνκο είπε στον αρχηγό των Βάσκων, Αγουστίν Γκαινθα, "πάλι εσείς εδώ;" κι αυτός του απάντησε "θα μας δεις και του χρόνου".
El Sombrero (βίντεο)

Αποσυνδεδεμένος fon7

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 26.394
    • Προφίλ
Απ: Aθλετικ Μπιλμπαο
« Απάντηση #14 στις: Κυρ 11 Αύγ 2024 13:17 »


Ο αρχηγός της Αθλέτικ δεν χρειαζόταν το περιβραχιόνιο για να κερδίσει τον σεβασμό του κόσμου

Το καλοκαίρι του 2010 ο Όσκαρ ντε Μάρκος ήταν 21 ετών και πετούσε στα ουράνια. Ένα χρόνο πριν είχε υπογράψει το πρώτο του καλό συμβόλαιο στην αγαπημένη του Αθλέτικ Μπιλμπάο, είχε κάνει μια γεμάτη σεζόν με πολλές συμμετοχές σε Ισπανία και Ευρώπη και είχε πετύχει το παρθενικό του γκολ μέσα σε ένα κατάμεστο Σαν Μαμές απέναντι στη Μπαρτσελόνα του Πεπ. Ήταν και επίσημα ένας ακόμα ποδοσφαιριστής επιπέδου Πριμέρα Ντιβιζιόν.

Όταν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις ολοκληρώθηκαν όμως, επέλεξε να κάνει κάτι που πιθανόν κανένας άλλος ποδοσφαιριστής δεν θα έκανε σε μια τέτοια ηλικία κι ενώ έχει μόλις «πιάσει την καλή». Αντί να πάει σε κάποιο από τα πολλά δημοφιλή τουριστικά θέρετρα ή να νοικιάσει ένα σκάφος για να απολαύσει ήσυχος τις διακοπές του, αυτός μπήκε σε ένα αεροπλάνο και ταξίδεψε στο Τόγκο.

Το Τόγκο είναι μια μικρή και σχετικά άγνωστη χώρα στα δυτικά της Αφρικής που υποφέρει από σχεδόν όλα τα γνώριμα προβλήματα της ηπείρου. Ο ακριβής προορισμός του Βάσκου ήταν το Κέντρο Ντον Μπόσκο στην πόλη Κάρα, 400 περίπου χιλιόμετρα βόρεια από την πρωτεύουσα Λομέ. Ένα μέρος που λειτουργούσε σαν καταφύγιο για πρόσφυγες, ντόπια παιδιά και εφήβους που είχαν μείνει χωρίς οικογένεια και σπίτι αλλά και κορίτσια και νεαρές γυναίκες που είχαν γλιτώσει την τελευταία στιγμή από κυκλώματα σωματεμπορίας και μαστροπούς. Εκεί θα συναντούσε έναν συμπατριώτη του από την Παλένθια που είχε αναλάβει το ρόλο του υπευθύνου. Το σχέδιο έλεγε πως ο ντε Μάρκος θα έκανε μερικά μαθήματα ποδοσφαίρου στα παιδιά κι έτσι θα τα βοηθούσε να ξεχάσουν για λίγο τη ζοφερή καθημερινότητα τους. Αυτές θα ήταν οι πρώτες διακοπές του ως πετυχημένος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.



Η επαγγελματική ιδιότητα του και η φήμη του ως παίκτης μιας ιστορικής ομάδας σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου έκαναν φτερά μέσα σε ελάχιστα λεπτά το βράδυ της άφιξης του στην Αφρική. Για λόγους που ποτέ δεν κατάφερε να αποσαφηνίσει, με το που τον είδαν οι αρχές του αεροδρομίου έκριναν πως η συμπεριφορά του είναι ύποπτη και του ζήτησαν να τους ακολουθήσει. Η περιγραφή που ακολουθεί είναι του ιδιου: “Με έσπρωξαν ξαφνικά σε έναν τοίχο κρατώντας τα χέρια μου πάνω από το κεφάλι μου. Άρχισαν να με ψάχνουν και να φωνάζουν σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Κάτι είχε συμβεί προφανώς αλλά δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό. Προσπάθησα να απαντήσω στις κατηγορίες τους αλλά το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν να φωνάξω «παρακαλώ, βοήθεια, παρακαλώ».”

Το σκηνικό δεν κράτησε αρκετή ώρα αλλά το σημάδι που άφησε μέσα του έμεινε ζωντανό για χρόνια. “Μέσα σε ελάχιστο χρόνο η Αφρική κατάφερε να καταργήσει όλη την προστατευτική φούσκα στην οποία ζούσα ως τότε, όλες αυτές τις ανοησίες, όλη τη φήμη. Ήμουν ολομόναχος απέναντι σε έναν κίνδυνο που δεν καταλάβαινα, κρατούμενος μιας υπηρεσίας ασφαλείας που με κατηγορούσε για κάτι που δεν ήξερα τι είναι. Όλα αυτά μέσα στη νύχτα, σε μια ξεχασμένη χώρα της Αφρικής όπου κανένας δεν με γνώριζε και κανένας δεν μιλούσε κάποια γλώσσα που να καταλαβαίνω. Εκτός από τον λογικό φόβο, στο μυαλό μου κυριαρχούσε η σκέψη ότι είχα κάνει λάθος. Κατηγορούσα τον εαυτό μου που επέλεξε να δοκιμάσει να κάνει κάτι τέτοιο. Τι δουλειά είχα εκεί; Δεν ήξερα πού είχα μπλέξει, δεν ήξερα τι θα μου συμβεί τις επόμενες μέρες.”

Ευτυχώς, οι εκκλήσεις του για βοήθεια έπιασαν τόπο. Ένας Τογκολέζος συνεπιβάτης του, που επέστρεφε από την Ισπανία και με τον οποίο είχε ανταλλάξει μερικές κουβέντες στο αεροπλάνο, άκουσε τις φωνές του και έσπευσε να βοηθήσει. Ακόμα κι αυτός όμως δυσκολεύτηκε να τους πείσει ότι ο λευκός ταξιδιώτης είναι ποδοσφαιριστής και δεν επισκεπτόταν τη χώρα με κάποιο πονηρό σκοπό. Για να τα καταφέρει, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα και η λύση βρέθηκε στο ίντερνετ. Η παρεξήγηση λύθηκε όταν οι άνθρωποι της ασφάλειας είδαν φωτογραφίες που απεικόνιζαν τον άνθρωπο που είχαν μπροστά τους να μαρκάρει κάποιον που όλοι γνώριζαν, ακόμα και σε εκείνη τη μικρή, φτωχή χώρα της δυτικής Αφρικής: Τον Λιονέλ Μέσσι.



Η συνολική εμπειρία από εκείνο το ταξίδι έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Ο τρόπος που τον αντιμετώπισαν τα παιδιά του κέντρου και οι μέρες που πέρασε μαζί τους κατάφεραν να επισκιάσουν ως ένα βαθμό το επεισόδιο στο αεροδρόμιο. “Υποτίθεται ότι εγώ θα τους έκανα μαθήματα και τελικά μου έκαναν αυτά. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που βίωνα. Το πώς αντιμετώπιζαν τη ζωή παρ’ότι ζούσαν σε ένα μέρος που κυριαρχούσε η μιζέρια και η εκμετάλλευση. Ήταν διατεθειμένα να σου δώσουν ό,τι έχουν για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα. Και τι είχαν; Είχαν ένα πράγμα. Είχαν στοργή.”

Κάποια στιγμή οι «διακοπές» στο Τόγκο ολοκληρώθηκαν και ο νεαρός «εθελοντής δάσκαλος» επέστρεψε στην «κανονική εργασία» του στο Μπιλμπάο. Τα χρόνια πέρασαν, παίκτες και προπονητές ήρθαν και έφυγαν, η Αθλέτικ μετακόμισε σε νέο γήπεδο αλλά ο Όσκαρ ντε Μάρκος είναι ακόμα εκεί. Πιστός στρατιώτης ενός συλλόγου που αγαπάει από μικρός, παίζοντας ένα παιχνίδι που όπως λέει δεν μπορεί με τίποτα να το αντιμετωπίσει ως δουλειά και υπερνικώντας όλα τα εμπόδια, ακόμα κι αυτά που δυσκολεύεται να φανταστεί ένας θεατής. Όπως το ότι παίζει τόσο καιρό σε αυτό το επίπεδο έχοντας αχρωματοψία. “Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω τον συμπαίκτη από τον αντίπαλο, ειδικά με την ταχύτητα που παίζεται πλέον το ποδόσφαιρο. Δεν είναι ότι είμαι τυφλός αλλά όταν δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις τη διαφορά μεταξύ κάποιων χρωμάτων προκύπτουν διάφορα προβλήματα. Θυμάμαι μια φορά σε έναν αγώνα με τη Μπαρτσελόνα, είχα μια μονομαχία με τον Βίγια και όταν σηκώθηκα είδα ότι ο διαιτητής του έδωσε κάρτα. Οπότε ρώτησα τον Πικέ, που έτυχε να είναι δίπλα μου: «Κόκκινη του έδειξε;» «Ναι. Μα καλά, δεν βλέπεις;» «Όχι, έχω αχρωματοψία»”.



Πριν από λίγο καιρό οι Βάσκοι ανακοίνωσαν πως το συμβόλαιο του θα ανανεωθεί για μια ακόμα σεζόν. Λίγο αργότερα ο Ίκερ Μουνιαΐν, που αποχώρησε από την ομάδα, του παρέδωσε το περιβραχιόνιο. Μετά από αρκετά χρόνια στα οποία είχε το ρόλο του δεύτερου αρχηγού φέτος παίρνει προαγωγή, σε μια χρονιά που οι Βάσκοι επιστρέφουν στην Ευρώπη για πρώτη φορά μετά το 2018. Στα 35 του πλέον έχει την ευκαιρία να σκαρφαλώσει στη δεύτερη θέση στη λίστα των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνει μια γεμάτη σεζόν στην Πριμέρα παίζοντας σε οποιοδήποτε πόστο τον χρειαστεί ο προπονητής του. Ό,τι δηλαδή κάνει εδώ και 15 χρόνια με μια αυθεντική αγάπη και αφοσίωση που δεν συναντάς και τόσο συχνά στις μέρες μας.

Τυπικά και με την κλασική έννοια του όρου, ο ντε Μάρκος δεν αποτελεί σημαία του συλλόγου. Στο ξεκίνημα της καριέρας του έπαιξε για μια σεζόν στην Αλαβές. Εκεί τον εντόπισαν οι άνθρωποι της Αθλέτικ και του πρότειναν να μετακομίσει στο Μπιλμπάο. Η αρχική ιδέα έλεγε πως θα παίξει ένα χρόνο στη δεύτερη ομάδα που αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία. Ο νεαρός δεν το σκέφτηκε καθόλου, αν και είχε αποδείξει προηγουμένως την αξία του στη 2η κατηγορία που αγωνιζόταν η Αλαβές. Δεν το αντιμετώπιζε ως υποβάθμιση γιατί απλά ήταν η Αθλέτικ. Η ομάδα που αγαπούσε ο πατέρας του, η ομάδα που κατ’επέκταση αγαπούσε και ο ίδιος.


Ο παίκτης-όνειρο για αρκετούς προπονητές, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές

Η δοκιμή στην δεύτερη ομάδα κράτησε ένα μόνο παιχνίδι. Ο Χοακίν Καπαρός πείστηκε κατ’ευθείαν για τις δυνατότητες του, του έδωσε μια θέση στους μεγάλους και ο πιτσιρικάς τον δικαίωσε γρήγορα. Δέκα μέρες μετά το ντεμπούτο του, απέναντι στη Γιούνγκ Μπόις σε ένα παιχνίδι προκριματικών του Γιουρόπα, άνοιγε το σκορ στο Σούπερ Καπ απέναντι στη Μπαρτσελόνα στο πρώτο του παιχνίδι μέσα στο Σαν Μαμές. Δεν βρίσκεις εύκολα πιο ονειρεμένο ξεκίνημα από αυτό.

Όταν έφτασε στη Χώρα των Βάσκων ο Μαρσέλο Μπιέλσα, ο ντε Μάρκος είχε δυο φουλ σεζόν στην πλάτη. Αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Ο Αργεντινός ταρακούνησε τον κόσμο του Βάσκου, όπως το είχαν κάνει και εκείνοι οι αστυνομικοί στο αεροδρόμιο στο Τόγκο. Μέχρι και σήμερα κάθε φορά που μιλάει για τον «Λόκο» τονίζει την επιρροή που είχε πάνω του. Και τακτικά και σωματικά και πνευματικά. “O Μπιέλσα μου άλλαξε τη ζωή” είναι μια από τις ατάκες που έχει χρησιμοποιήσει. Οι εμφανίσεις του με τον Μπιέλσα στον πάγκο τράβηξαν την προσοχή διάφορων ομάδων. Το ιστορικό διπλό της Αθλέτικ μέσα στο Όλντ Τράφορντ ακολούθησαν αρκετές φήμες πως η Γιουνάιτεντ είχε στο στόχαστρο της τον παίκτη που μπορεί να παίξει σχεδόν παντού στο γήπεδο με το ίδιο πάθος και την ίδια ποδοσφαιρική τιμιότητα. Ο παίκτης όμως δεν ενδιαφερόταν. Ούτε για τη Γιουνάιτεντ, ούτε για τις υπόλοιπες ομάδες που φέρεται να ενδιαφέρθηκαν γι’αυτόν κατά καιρούς. Όπως ακριβώς και οι χλιδάτες διακοπές στo Μαϊάμι και την Ιμπίθα, οι μεταγραφές και η προοπτική μιας καριέρας στο εξωτερικό είναι για άλλους.



Ο Όσκαρ ντε Μάρκος ονειρευόταν από παιδί να παίξει στην Αθλέτικ και από τη στιγμή που το κατάφερε δεν έχει καμία πρόθεση να φύγει, όσο μεγάλο κι αν είναι το δέλεαρ. “Η μόνη περίπτωση να φύγω είναι αν δεν με θέλει άλλο η ομάδα” είναι μια από τις αρκετές, σχετικές δηλώσεις που έχει κάνει. “Ακούγεται υπερβολικό αλλά σας διαβεβαιώνω πως ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, κάθε φορά που μπαίνω να παίξω στο Σαν Μαμές ανατριχιάζω.”

Σε μια άλλη περίπτωση, λίγο μετά το Μουντιάλ του 2014, είχε αναλύσει περισσότερο τη σκέψη του: “Δείτε τον Μαστσεράνο στην εθνική Αργεντινής. Πώς παίζει, πώς θυσιάζεται για την ομάδα, πώς δίνει τα πάντα σε κάθε φάση. Δοκιμάστε να τον ρωτήσετε αν θα επέλεγε να παίξει κάπου αλλού για να κερδίσει ένα τίτλο. Όχι, θα σας έλεγε ότι προτιμάει να προσπαθήσει να γίνει πρωταθλητής με την Αργεντινή. Έτσι ακριβώς κι εγώ θέλω να κερδίσω τίτλους με την Αθλέτικ. Δεν με ενδιαφέρει η προοπτική να κερδίσω κάτι με κάποιον άλλον. Θέλω να το πετύχω εδώ, να το ζήσω με τους ανθρώπους μου, να είμαι ένας από τους λίγους που το έχουν καταφέρει.”

Όταν η κουβέντα πάει στα λεφτά, ο ντε Μάρκος είναι εξίσου απόλυτος: “Δεν βρίσκω κανένα λόγο να φύγω λόγω χρημάτων. Εδώ που είμαι νιώθω ότι με εκτιμούν και πιστεύω ότι με πληρώνουν καλά. Δεν με ενδιαφέρει να πάω κάπου αλλού για να κερδίσω 6 εκατομμύρια το χρόνο. Κάποιοι άλλοι προφανώς το βλέπουν διαφορετικά και δεν έχω κανένα θέμα με αυτό. Δεν θέλω να κριτικάρω κανέναν, ούτε να κρίνω αυτούς που το κάνουν. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.”

Τον Απρίλιο που μας πέρασε ο Βάσκος, που έχει καθιερωθεί πλέον ως δεξιός μπακ, κατάφερε να ζήσει αυτό για το οποίο μιλούσε τόσα χρόνια. Μετά από σαράντα χρόνια ανομβρίας, η Αθλέτικ κέρδισε το πρώτο της μεγάλο τρόπαιο (είχαν προηγηθεί δυο Σούπερ Καπ και μια παρουσία σε ευρωπαϊκό τελικό) με τον 35χρονο Όσκαρ ντε Μάρκος να φοράει το περιβραχιόνιο και να βγάζει 120′ αγώνα στον τελικό του κυπέλλου. Το όνομα του προστέθηκε και επίσημα στο πάνθεον του συλλόγου, το πρόσωπο του έγινε γκράφιτι σε τοίχο του Μπιλμπάο, ο ίδιος έγινε ένας από τους σύγχρονους θρύλους της πόλης. Θρύλος και για αγωνιστικούς λόγους. Γιατί εκτός γηπέδων ήταν μια πολυαγαπημένη μορφή εδώ και μερικά χρόνια.



Όπως πιθανόν έχετε αντιληφθεί ήδη, ο ντε Μάρκος δεν είναι ένας φυσιολογικός ποδοσφαιριστής της εποχής μας. Και δεν αναφερόμαστε στο γεγονός ότι στον ελεύθερο χρόνου του παίζει κιθάρα σε ένα ροκ συγκρότημα που έχει φτιάξει μαζί με μερικούς ποδοσφαιριστές της Αθλέτικ (το 2021 πανηγύρισαν την κατάκτηση του Σούπερ Καπ παίζοντας το «Highway to hell» των AC/DC). Ούτε στο ότι τον πετυχαίνεις στις περισσότερες κοινωνικές δράσεις του συλλόγου, είτε είναι οι καθιερωμένες επισκέψεις στα νοσοκομεία την περίοδο των γιορτών, είτε είναι οι εμφανίσεις σε εκθέσεις, όπως η έκθεση φωτογραφίας που έκανε παλιότερα στο Μπιλμπάο ο Ερνέστο Βαλβέρδε, σε μια εποχή που δεν ήταν προπονητής της τοπικής ομάδας.

Το παράξενο ταξίδι στο Τόγκο δεν ήταν μια τρέλα της ηλικίας. Μέσα στα επόμενα χρόνια ακολούθησαν αρκετά ακόμα. Τα καλοκαίρια για τους περισσότερους παίκτες είναι συνυφασμένα με αραλίκι, βουτιές, κλάμπινγκ και επισκέψεις σε καλά εστιατόρια. Για τον αρχηγό της Αθλέτικ αποτελούν συχνά μια ιδανική ευκαιρία για να γνωρίσει έναν διαφορετικό κόσμο που έχει ελάχιστα κοινά με τη φούσκα στην οποία ζει τους υπόλοιπους μήνες.

Το διαβατήριο του έχει πλέον σφραγίδες από διάφορες χώρες της Αφρικής, εκεί που συνεχίζει να πηγαίνει εθελοντικά συμμετέχοντας σε προγράμματα που περιλαμβάνουν συνήθως συναναστροφή με παιδιά και νέους που ψάχνουν μια διαφορετική διέξοδο στον αθλητισμό. Το 2013 ταξίδεψε στο Περού για να παίξει μπάλα, να μιλήσει και να εμψυχώσει τα παιδιά ενός κέντρου που έχει δημιουργήσει εκεί ένας παλιός συμπαίκτης του στην Αθλέτικ ενώ το 2016 ήρθε και από τα μέρη μας. Αντί όμως να επισκεφτεί τη Μύκονο ή τη Σαντορίνη, επέλεξε να πάει στη Χίο για να γνωρίσει τα παιδιά σε ένα κέντρο προσφύγων και να παίξει μπάλα και μαζί τους. Το ότι δεν το μάθαμε ποτέ δεν αποτελεί καμία έκπληξη, ούτε ήταν τυχαίο. Σε μια εποχή που όλα καταγράφονται, μοιράζονται και αξιολογούνται με λάικ και ψηφιακές καρδούλες, ο ντε Μάρκος επέμενε να κρατάει κρυφές τις εκτός γηπέδων δραστηριότητες του.


Από το Μπερναμπέου και το Καμπ Νου σε ένα αυτοσχέδιο γήπεδο σε κάποια γειτονιά του Περού

Αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν οι κάτοικοι του Μπιλμπάο που τον ζουν σχεδόν καθημερινά. Για αρκετά χρόνια λίγοι, ακόμα και στην ίδια την πόλη που παίζει, ήξεραν ότι ένας εκ των αρχηγών του καμαριού της περιοχής περνάει αρκετές από τις Παρασκευές του στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων ενός νοσοκομείου σε ένα προάστιο. Έπρεπε να φτάσουμε στο καλοκαίρι του 2018 για να ανεβάσει στα κοινωνικά δίκτυα ένας επισκέπτης του νοσοκομείου μια ανάρτηση που έλεγε ότι πέτυχε εκεί τον ποδοσφαιριστή και όταν ρώτησε έναν γνωστό του που δουλεύει σε αυτό για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί η απάντηση τον εξέπληξε. Όπως επιβεβαιώθηκε μετά και από αρκετές άλλες πηγές, για χρόνια ο ντε Μάρκος επισκέπτεται τη μονάδα κάθε Παρασκευή, εκτός από τις περιπτώσεις που δεν το επιτρέπουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της Αθλέτικ. Κατά την παραμονή του εκεί συζητάει, ενθαρρύνει και περνάει χρόνο με τα παιδιά αλλά και με τους γονείς και τους συγγενείς που τα συνοδεύουν.

Όλο το προηγούμενο διάστημα η συνήθεια αυτή είχε μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας γιατί ο ίδιος ζητούσε να μην μαθευτεί. Όταν το μυστικό διέρρευσε και οι δημοσιογράφοι έσπευσαν για μια δήλωση η απάντηση του ήταν: “Δεν θέλω να πω οτιδήποτε για το συγκεκριμένο θέμα. Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε «παιδί μου, προσπάθησε να μείνεις στη σκιά». Όταν εμφανίζονται οι κάμερες μοιάζει σαν να το κάνεις για να κερδίσεις την εκτίμηση του κόσμου”.

Η δημοσιοποίηση του θέματος έδωσε την ευκαιρία στον Μπιέλσα να μιλήσει στους Άγγλους δημοσιογράφους για έναν από τους αγαπημένους του παίκτες. Σε μια συνέντευξη τύπου ο τότε προπονητής της Λιντς βρήκε κλασικά μόνος του μια αφορμή για να ξεφύγει από τα καθαρά ποδοσφαιρικά και να πει: “Στο Μπιλμπάο είχα έναν ποδοσφαιρική που πάντα πίστευα ότι αποτελεί πρότυπο. Έναν άνθρωπο που ενδιαφέρεται περισσότερο για το συλλογικό καλό παρά για το ατομικό. Αυτές τις μέρες το επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά, όταν μαθεύτηκε κάτι που έκανε τόσο καιρό στα κρυφά. Αυτή είναι η νοοτροπία ενός σωστού αρχηγού.”



Ένα χρόνο αργότερα οι άνθρωποι του ιδρύματος της Αθλέτικ Μπιλμπάο, το οποίο συχνά ξεφεύγει από τα αθλητικά πλαίσια και διοργανώνει μεταξύ άλλων κινηματογραφικά φεστιβάλ και λέσχες ανάγνωσης, του ζήτησαν να καταγράψει το πώς βίωσε το πέρασμα από την αθωότητα και την αφέλεια της εφηβείας στον επαγγελματικό αθλητισμό και τις τεράστιες απαιτήσεις που τον συνοδεύουν. Ο ντε Μάρος αρχικά αρνήθηκε να μπει στη διαδικασία να εξωτερικεύσει τόσα πράγματα για αυτόν και τη ζωή του. Η απόφαση του άλλαξε όταν του εξήγησαν ότι έτσι μπορεί να βοηθήσει και να προετοιμάσει ψυχολογικά τα παιδιά της περιοχής που τον βλέπουν σαν ίνδαλμα και θέλουν να ακολουθήσουν μια παρόμοια επαγγελματική πορεία.

Το μικρό βιβλίο που προέκυψε έχει τίτλο «Τόγκο» και περιλαμβάνει όλες τις σκέψεις και τις εμπειρίες του από την παρθενική χρονιά στην Αθλέτικ αλλά και από το καλοκαίρι που ακολούθησε, όταν και επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Αφρική. Σε αυτό μιλάει με απόλυτη ειλικρίνεια για το πώς ένιωσε να «ψωνίζεται» μετά τις πρώτες εμφανίσεις του στην Ευρώπη και το γκολ στη Μπαρτσελόνα (“Εκείνη τη μέρα χάσαμε τελικά αλλά εγώ δεν ένιωθα χαμένος γιατί εστίαζα μόνο στον προσωπικό μου θρίαμβο. Όταν ξεκινάς, σκέφτεσαι κυρίως τον εαυτό σου. Είναι αναπόφευκτο. Όλα νομίζεις πως γυρνάνε γύρω σου, πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου και μια φούσκα ματαιοδοξίας σε περιβάλλει”), το πώς προσγειώθηκε απότομα όταν αργότερα έχασε τη θέση του στην ενδεκάδα γιατί χαλάρωσε υπερβολικά αλλά και για τα όσα του έμειναν από την εμπειρία της Αφρικής. Φυσικά δεν πρόκειται για μια ακόμα αυτοβιογραφία κάποιας φίρμας που εκμεταλλεύεται την πρόσκαιρη φήμη της για να βγάλει κι άλλα χρήματα. Το βιβλίο διατίθεται δωρεάν από τη σελίδα του Ιδρύματος αλλά και από επιλεγμένα βιβλιοπωλεία του Μπιλμπάο ενώ έχει δοθεί σαν δώρο σε όλα τα σχολεία και τις ποδοσφαιρικές ακαδημίες της περιοχής.

Στην πρώτη από τις εκατό περίπου σελίδες του υπάρχει μια φράση του συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο με μια μικρή σημείωση από κάτω που ενημερώνει τον αναγνώστη ότι πρώτη φορά άκουσε για αυτήν από το στόμα του Μπιέλσα. Αυτή λέει: «Η φιλανθρωπία είναι ταπεινωτική γιατί ασκείται κάθετα και από πάνω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια και δείχνει αμοιβαίο σεβασμό»
blog.stoiximan.gr
el sombrero